Titanic

Je hebt van die mensen die voor hun hobby alles over hebben. Jan behoort tot die categorie. Hij heeft een speciale hobby.
Per toeval ontdekte hij hét op 13-jarige leeftijd.
De puberteit blijkt dé periode bij uitstek waar grote ontdekkingen in de kiem reeds aanwezig zijn. Dit is alvast gebleken na grondig onderzoek in de levensloop van Archimedes, Edison of Bell.
Jan formuleerde zijn Eureka als volgt: ‘Het doet toch zo’n deugd’.

Hij kwam tot die memorabele uitspraak toen hij op 12 april 1984 ontwaakte ook een diepe en vooral deugddoende slaap.
Sindsdien doet hij er alles aan om zijn slaapcomfort te verhogen.
Slapen is zijn hobby geworden.
En als je van je werk, je hobby kan maken –dan is het nagenoeg een perfect leven. Als beambte in de Zuidertoren te Brussel kan hij bijna ongehinderd zijn hobby uitoefenen: een middagdutje, een vooravondsiësta of een ochtend-indommel-momentje. Het kan zo’n deugd doen.

Geen kosten of moeite waren te groot voor Jan om het ideale slaapcomfort te verkrijgen.
Hij kocht eerst een hemelbed. Zijn slaapkamer moest dé tempel worden van liefde.

Vervolgens stelde hij een aantal CD’s samen met slaapverwekkende muziekjes – die hij had gedownload van het internet. Illegaal dus, maar daar zou Jan zijn slaap niet voor laten. Elke avond viel hij in slaap bij het aanhoren van Conny en de (K)rekels, the Pretenders (met I’ll go to sleep) en een rap-versie van Slaap kindje slaap.

Verder zette hij op zijn nachtkastje een groot telraam. Dit maakte het hem gemakkelijk om de schaapjes perfect te tellen.

Toch was hij nog niet totaal tevreden.

Terwijl hij op een dag aan het vissen was, ontsproot in zijn hersenpan een geweldig slaapidee. Daar het steeds goed is om er eens een nachtje over te slapen, boekte hij een kamer met ontbijt in de Holiday Inn. En vanaf dat moment begon hij aan zijn nieuwe uitvinding.

Hij construeerde een nieuwe soort watermatras. Het werd een doorzichtig ding. En het frappante en meteen ook het meest rustgevende was dat er in dat waterbed échte visjes aan het zwemmen waren. Lag Jan dus op zijn buik, dan kon hij onder hem goudvissen, zoenvissen, kopstaanders én moddervissen ontdekken.

Zijn wereldbefaamd ontwerp had echter ook enkele kleinere nadelen.
Om de haverklap moest hij zijn zeeziekte onderdrukken.
Vervelend waren ook de nachtmerries die hem in zweet deden ontwaken.
Hij beleefde keer op keer de ondergang van de Titanic.

Geluk is veel waard

Amerikanen doen er alles aan om in het wereldnieuws te komen.
En de Europeanen trappen telkens weer in die vooropgezette val.

Ook nu haalt een recent Amerikaans onderzoek nagenoeg alle voorpagina’s van Europese kranten, gaande van ‘The Irish Examiner’ over ‘Het Laatste Nieuws’ tot zelfs ‘Rein Zeitung’. Voor het eerst in de geschiedenis van de mens (en dat is toch al vlug een paar duizend jaar) zijn wetenschappers er in geslaagd om een bijna-ondefineerbaar gevoel, zijnde ‘geluk’ om te zetten in een perfect-definieerbaar begrip, zijnde ‘geld’.

Je kan begrijpen dat dit onderzoek meteen al mijn aandacht kreeg.
Therapeuten, sociologen en zelfs theologen hebben zich bijna gek gedacht over de precieze omschrijving van geluk. En vooral over welke waarde ‘geluk’ niet precies heeft voor de individuele mens.

Amerikanen houden van eenvoud. Om niet te moeten zeggen ‘simplicity’. Zij hebben voor alles een zo evidente simpele uitleg. De wereld mag misschien voor ons ingewikkeld lijken, voor het Amerikaanse volk is bijna alles eenvoudig. Dit vind ik niet verrassend. Ze hebben immers een enorm goed voorbeeld van ‘simplicity’, zijnde hun president.

Die naïeve eenvoud blijkt al direct over hoe zij ‘geluk’ definiëren en associëren.
De wetenschappers zijn immers tot de vaststelling gekomen dat niets volwassenen gelukkiger kan stemmen dan … seks.
Ze pakken zelfs uit met het feit dat ze meer dan 16.000 Amerikanen bevraagd hebben. Dus dat blijkt voor hen een significant gegeven. Ik persoonlijk trek dit echter sterk in twijfel. Volgens de laatste volkstelling blijken er immers ongelofelijk veel Amerikanen in Amerika te wonen. Niet meer maar zeker niet minder dan 270 miljoen exemplaren. Dus slechts één inwoner op zestienduizend kon zijn ‘gelukkige’ stem kwijt aan de enquêteurs.

Dus met dat groot voorbehoud las ik verder in het pagina’s dik rapport.

Ook daarin blonken de onderzoekers uit in simplistische stellingen die zij trouwens voor 100% bewezen vonden.
Zo was hun grootste conclusie dat koppels die minimum viermaal per maand seks hebben een graad van tevredenheid hebben die gelijk is aan 40.618 euro per jaar.
Voor de seksarme koppels die hoogstens tot één prestatie per maand komen, daalt die graad van tevredenheid tot de som van 7.159 euro per jaar. Een wereld van verschil.

Ik besef dat de lezer wel met vragen zit welke graad van tevredenheid ik bereik én wat dat dan precies waard is.
Voor alle duidelijkheid – ik maak het jullie alvast niet wijs.

Slaap zacht.

Belgische toestanden

Back in Belgium. Negen dagen lang vertoefden we in Slovakije, een land met vele gezichten. Maar daarover later of elders wel meer.

Laat me beginnen met de start van onze reis op maandag 4 juli. Inderdaad, de dag dat de hemelsluizen breed openstonden. We kozen voor een trip 'Zaventem-Bratislava'. Daar zou een zekere Katharina ons opwachten met een huurauto.

Maar vooraleer we in Zaventem arriveerden, moesten we al om 5 u 50 een trein nemen in het Oost-Vlaamse Lede.
Lag het nu aan dat ochtelijk uur of was de stationsbeambte zelf toe aan een lange vakantie - maar toen ik 'vier tickets' naar Zaventem-Luchthaven vroeg én het bedrag van 12,30 euro betaalde met 'bancontact' - kreeg ik maar twee tickets. Hij had me verkeerd begrepen. Dus nog eens twee tickets erbij. Maar toen ik ook die tickets wou betalen met bancontact, rees er een gigantisch probleem.
Dàt kon niet.
Want twee keer na elkaar hetzelfde bedrag (zijnde 12,30 euro) met het Banksys-apparaatje betalen, kon niet.
Toen ik echter aangaf over onvoldoende cash-geld te beschikken, deed de bediende het sublieme voorstel om via bancontact 12,50 euro te betalen. Ik kreeg in ruil daarvoor twee tickets + een munt van 20 cent terug. Begrijpe wie begrijpe mag.

Dan maar in de gutsende regen naar perron 2.
De minuten tikten voorbij. De wijzers in de stationsklok gingen richting 5u50. Maar er was nog nergens een trein te bespeuren.
Onlangs nog had ik een artikel gelezen waarin de grote baas van de NMBS met trots vertelde dat de meeste van 'zijn' treinen klokvast reden.
Sinds 4 juli weet ik eindelijk waarom.
Want wat gebeurde er met de stationsklok om 5u50?
Ze stopte met tikken. De grote en kleine wijzer bleven onbeweeglijk.
Pas twee minuten later, toen de IR-trein naar Zaventem het station binnensloop, begon de stationsklok verder te tikken, alsof er niets aan de hand was.

In Zaventem vonden we uiteindelijk de juiste desk en de juiste 'row'.
Ons bagage werd ingecheckt. Op het elektronisch bord werd gemeld dat de vlucht naar Bratislava een half uur vertraging had.
Ondertussen was er een wolkbreuk boven Zaventem.
Ook wij hadden ernstige waterschade, die we pas ontdekten in Slovakije.
Vermoedelijk moet onze bagage een halfuur lang in de gietende regen op het Zaventems termac gelegen hebben. Twee van de vier valiezen moeten niet echt waterdicht geweest zijn, dus ...

In Bratislava echter stond Katharina, vermoedelijk al een uurke in de inkomsthall met een bordje waarop 'Cursief Huigje' stond.
Slovakije, here we are!

Eventjes tussen uit

Voilà, ik geef de pijp aan Maarten.
De komende tien dagen vertoef ik in Slovakije.
Als alles goed verloopt, land ik morgenochtend in Bratislava. Daar zal éne persoon met een oranje bordje staan. Op dat bordje zou mijn naam vermeld zijn. Ik kijk er al naar uit hoe ze in godsnaam mijn moeilijke achternaam zullen gespeld hebben!
Enfin, dan nog een uurke of vier rijden met een Skoda Octavia om uiteindelijk te arriveren in Malatiny, een dorpje met 150 zielen.

Dus beste cursiefjes-liefhebbers ... de komende twee weken zullen jullie wat op jullie honger moeten blijven.

Maar daarna vliegt Cursief Huigje er weer volop in.
Als dat maar goed afloopt!!

Met dank aan God

Veerle is kwaad op haar ouders.
Meer nog, ze is woest!
Door de schuld van 'mammie en pappie' heeft ze namelijk een dikke buis op het eindrapport.
En dat nog voor een hoofdvak: Nederlands.

Nochtans begon alles enkele weken op een goeie manier. Mammie, diep gelovig én praktiserend, deed elke dag tijdens de blok én de examenperiode een kaars branden. Toen Veerle halverwege de examenperiode aangaf dat het moeilijkste nog moest komen, zijnde het Nederlands-examen, stak mammie een tandje bij. Of liever, ze zette nog een grotere kaars in vuur en in vlam.
Had ze het daarbij gelaten, dan was er mogelijks niets verkeerd gelopen.

Maar terwijl Veerle plichtsbewust haar examen Nederlands deed - was mammie stiekem naar Koekelberg getrokken ... op bedevaart. Ze bad er opdat Veerle een goed examen zou maken.

Veerle slaagde in alle examens, met uitzondering van Nederlands.
Toen haar mammie zich tijdens het avondmaal 'versprak' en moest bekennen dat ze naar Koekelberg was getrokken - rook Veerle onraad.

Ze stapte in haar Porsche.
Vlamde richting Brussel (ondertussen werd ze maar één keer geflitst)
En parkeerde zich net vóór de basiliek.

Na lang zoeken vond ze het beeld van Catharina, de Patrones van de studenten.
Ze zag dat er een boek bijlag, waar iedereen een intentie mocht inschrijven.
Veerle bladerde eerder nonchalant in dat boek, totdat haar blik bleef staan op de rechterpagina.

Ze kreeg alle kleuren.
Ze wist nu de oorzaak van de examenbuis.
't Was allemaal de schuld van mammie, want wat had die genoteerd in het boek:

"Dierbare Catharina, ik bid dat mijn dochter geslaacht is voor haar ecsamen nederlants".

Een heilige zou voor minder verzaken een mirakel te doen!!