Eerlijke prijs

Ik sta op de vooravond van weeral een nieuwe mijlpaal in mijn aards bestaan.
Dochterlief is immers morgen klokslag 14 uur meerderjarig.

Er resten me nog maar enkele uurtjes meer om mijn ouderlijk gezag te laten gelden.
Dus haar nog éénmaal 'dwingen' om af te wassen?
Om de auto te stofzuigen?
Om alle klokken in huis op winteruur te zetten?

De kadootjes zijn gekocht. Haar nieuwsgierigheid stijgt ten top.

Maar schrijver dezes blog heeft een 'ouderlijke fout' gemaakt.
Hij heeft een Gentse restaurantgids aan de bijna-jarige gegeven.
Zij kan de locatie kiezen voor een gezellig etentje.

Ze heeft ondertussen de keuze gemaakt.
Glimlachend overhandigt ze me de gids.
Ik voel nattigheid.
Nattigheid wordt een ware watervloed wanneer ze me haar keuze aanduidt.

Ik hoop dat ze morgen niet veel honger heeft.
En zich tevreden stelt met een klein voorgerechtje en een nagerechtje.

Want ... mijn definitie van 'eerlijke prijs' komt helemaal niet overeen met wat de hoofdschotel kan kosten.



Voor alle zekerheid neem ik morgenochtend contact op met mijn bank om de gebruikslimiet van mijn Visa-kaart te verhogen!

Dochterlief: een gelukkige 18e verjaardag en mocht het je alsnog je restaurantkeuze willen veranderen ... ik heb nog enkele kortingsbons voor de Mc Donalds:))

PS mijn toekomst ziet er dus vanaf morgen ook anders uit. Bloggers die vaders met volwassen dochters wijze raad kunnen geven, doe het aub!:) ...

Vervallen boeken!

Cursief Huigje mag zijn boekendroom opbergen.
Net voordat het Bouwcentrum de deuren opent voor de 70ste editie van de Boekenbeurs, kreeg hij immers lucht van een nieuwe praktijk in boekenland.
Het geheim van de vervaldatum.

Onthuld door Gie Bogaert in een interview op radio 1, naar aanleiding van zijn nieuw boek 'Opklaringen'. In de studio waren dreigende onweerswolken duidelijk voelbaar.
Daarin deed hij eerst zijn beklag dat er nauwelijks nog aandacht is voor de stille, noeste schrijver -enkel nog voor extraverte figuren als een Lanoye, Brusselmans, Verhelst en Co.

Gie vertelde daarna dat Standaard Boekhandel heden ten dage nieuwe boeken een label geeft met daarop een 'houdbaarheidsdatum'. Zo ontdekte hij dat zijn nieuwste creatie onherroepelijk op 1 februari uit de boekenrekken wordt gehaald én terug gestuurd wordt naar de uitgever of naar de Slegte.
Dus zijn 'Opklaringen' krijgt maximaal 5 maand tijd om een plaatsje te veroveren in het lezershart.

Onrechtvaardigheid troef, vind ik.
In mijn frigo ontdek ik immers een blikje tonijn. Vervaldatum 21-07-2008
En het braakmiddel Motillium in mijn apotheekkastje werkt zeker nog tot april 2009!
Honger zal ik ook niet lijden, want het pak Macaroni mag ik nog tot juli 2010 de pot in!

Denk daar maar eens aan, wanneer je straks verloren loopt tussen de duizenden boeken op de boekenbeurs.

PS een oplossing is weliswaar een boek uitgeven in eigen beheer. De website mijn boek.be biedt hiertoe mogelijkheden. Heeft een collega-blogger hiermee ervaring?

Stilleven met Alzheimer

Ik werd even stil toen ik vandaag in de krant las over een merkwaardige tentoonstelling die momenteel in de Academy of Medicine in Manhattan loopt. Ene professor Patricia Utermoheln presenteert er een reeks zelfportretten van haar echtgenoot William. Die begon hij te schilderen in 1966 toen hij te horen kreeg dat hij de ziekte van Alzheimer had. De reeks portretten laten zien hoe een mens langzaam aftakelt. Hoe zieker hij werd, hoe minder perspectief er in zijn werk zat. Zijn laatste poging tot zelfportret dateert van 2000. Nu verblijft hij in een tehuis voor dementerenden in Londen.

Dit nieuwsbericht én vooral de reeks foto's deed mij meteen denken aan een eigen tekst, méér dan een jaar geleden geplaatst op deze blog. Later ook gepubliceerd in een paar tijdschriften.

Voor wie het nog niet zou gelezen hebben, hier het verhaal van een ex-brandweerman, nu vertoevend op kamer 307 van een rust-en verzorgingstehuis.

Hij is vandaag 72 jaar geworden.
In zijn kamer hangen de muren vol met kaders.
Beelden van branden.
Foto's van brandweerwagens
Foto's van een stoere bink,
trots als een pauw wanneer Koning Boudewijn hem een medaille opspelt.

Hij zit in zijn stoel.
Starend in de verte.
Zijn armen zijn armpjes geworden.
Zijn beentjes kunnen niets meer dragen.
Onafgebroken gaat zijn hoofd van links naar rechts.

Zijn vrouw komt al 12 jaar lang
elke dag hem een kus op het voorhoofd geven.
Ze vertelt van vroeger
en nooit van morgen.

Elke avond brengt ze lepel per lepel het eten naar zijn mond.
Na elke hap veegt ze voorzichtig zijn mond af.

Hij staart in de verte,
hij ziet sinaasappelen aan het plafond.
hij ruikt het verse stro waarop hij elke avond slaapt,
hij hoort de bazige stem van zijn moeder
en voelt de hitte van de uitslaande brand.

Hij wil vluchten en alle deuren sluiten.
Hij wil roepen.
Zijn ogen gaan angstig van links naar rechts..
Zijn vrouw neemt zijn handen in haar handen.
Ze wrijft heel zachtjes en fluistert dan: "Niet bang zijn".

Over een koning , een prinsenpaar en de bus.

Cursief Huigje is een nieuws-gierig individu.
Dus af en toe zal hij via zijn blog een korte reactie geven op de actualiteit van de dag.

3 feiten van de dag

1. Boete voor wie overlast veroorzaakt op de bus.
Ik had mijn auto voor een tijdje aan de kant gezet, kwestie om de flitspalen niet meer te ontmoeten op mijn weg naar het werk. Vol goeie moed was ik overgeschakeld op het langzame busvervoer. En nu komen ze me weeral bedreigen met boetes.
Want een boete zal ik hoe dan ook krijgen. Zelfs één uit categorie 2 (=inbreuken die de veiligheid in gevaar brengen). Want af en toe moet ik tijdens de busrit telefoneren naar mijn tante Emma (86 jaar én hardhorig). Om mij verstaanbaar te maken, moet ik zo hard roepen dat wellicht de helft van de medepassagiers zich bedreigd zullen voelen.
Ik overweeg om met de fiets naar het werk te crossen.

2. Onze prins en prinses brengen bezoek aan tentoonstelling.
Mathilde en Filip maakten vandaag een uitstapje naar het Mauritshuis in Den Haag waar ze de tentoonstelling 'Rubens en Breughel samen' bezochten. Ook Maxima was van de partij.
Ik vraag me af of nu ten huize van ons prinsenpaar er nagekaart wordt over deze uitstap.
Mathilde: 'En Filip, wat vond jij van de schilderijen?'
Filip: 'Mooi, zeer mooi werk. Ik hou erg veel van Salvator Dali.'
Ongetwijfeld het begin van een surrealistisch gesprek. Wie het vervolg kent, mag het me steeds mailen!

3. Spaanse koning schiet dronken beer dood.
Ook in andere koningshuizen is het vandaag kommer en kwel. Juan Carlos wou zijn vrouwtje eens verrassen met een lekkere fazant. Zijn jagersinstinct liet hem wel een beetje in de steek. Of had hij misschien een glaasje teveel op? Wie zal het zeggen? Zeker de beer niet meer.

47

Ik heb me vergist.
Jarenlang was ik ervan overtuigd dat mijn levensboom een treurwilg of een hemelboom was.
Nu zet collega-blogger Smiling Cobra de puntjes op de i.

Naar het schijnt bepaalt de boom die in je geboorteperiode heerst je karakter.
Eén of andere Kelt zou dat ooit eens uitgevonden hebben ... en waren de Kelten niet de dapperste onder de Galliërs? Of vergis ik me van geschiedkundige periode?

Enfin, ik zit dus met een esdoorn opgescheept voor de rest van mijn aards bestaan.
Het had wellicht erger gekund.
Ik mag het niet gedroomd hebben dat ik opgezadeld zou zitten met een vijgenboom. Of nog erger een simpele kerstboom.

Of Cursief Huigje gelooft in die Keltische ontdekking?

Wat zegt dat alles nu over het karakter, de levensloop, de eigenschappen van schrijver dezes blog?
En ik kan het niet nalaten om daar toch mijn eigen persoonlijke ervaring aan toe te voegen!

ESDOORN (Onafhankelijkheid van geest):

1. Geen gewoon persoon,
Ik mag er niet aan denken dat ik een gewoon persoon zou zijn. Ik heb al een buitengewone lengte (1,92) en ik leef op extra grote voet (maat 46)

2. Vol met fantasie en originaliteit
Wanneer ik merk dat het voor de lezer niet altijd duidelijk is of ik fictie of non-fictie schrijf, dan heeft de esdoorntheorie gelijk. Voor alle duidelijke de schoenmaat 46 is non-fictie.

3. Verlegen en gereserveerd
Ik reserveer graag kaartjes voor theater. En wanneer ik met rooie kaken rondloop, betekent dit niet automatisch dat ik verlegen ben. Wellicht heb ik dan al een paar glaasjes Toscaanse wijn binnen.

4. Ambitieus en trots
Ik heb niet -zoals Hugo Claus de ambitie om de nobelprijs te winnen voor literatuur. Maar een boekje uitgeven, dat zou ik toch wel eens graag meemaken.

5. Zelfverzekerd én hongerig naar nieuwe ervaringen
Wanneer ik honger heb, durf ik wel eens zelfverzekerd te snoepen.

6. Soms nerveus, neigt naar complexiteit.
Ik ben niet één, wel meer. En als gisteren vandaag zou zijn, dan zou ik overmorgen al helemaal in de war zijn. Complex genoeg?

7. Goed geheugen en leert makkelijk
Wanneer ze me iets zeven keer uitleggen, zal ik het zeker goed onthouden. Vertoon meer en meer al een lichte alzheimerkriebel opkomen.

8. Gecompliceerd liefdesleven
Nu laat mijn geheugen me in de steek.

9. Wil graag indruk maken.
En dierbare bloggers, is dit laatste gelukt?:)

En toch denk ik op dit eigenste moment aan mijn vader. Een olm. Geveld.
10 herfsten geleden. 67 jaarringen.
De esdoorn zit aan 47.

De eerste werkopdracht

Hij is zenuwachtig.
Zijn eerste werkopdracht moet goed zijn.

Vorige week was Jo H. (43) aangeworven bij Het Nieuwsblad. Zijn droom werd werkelijk: de eerste stap richting Pullitzerprijs was gezet. Hij zou de wereld eens verrassen met zijn uitzonderlijk journalistiek talent.

De gehele familie werd opgetrommeld om hun abonnement op Het Laatste Nieuws, Kerk en Leven, de Morgen en de Wachttoren op te zeggen. Zelfs nonkel Arthur werd gepushed om zijn maandelijkse afspraak met de interessante interviews in de Playboy te annuleren!
Vanaf nu waren alle ogen gericht op 'hun' Jo.

Dinsdagochtend

Jo zit te dagdromen over een interview met Sandra Bullock in de bar van een chique hotel in New York. De redactieraad beslist om Jo een eerste schrijfopdracht te geven.

Hij moet wel even slikken toen hij hoort dat hij de 'televisiepagina' moet verzorgen. Hij is nog nooit een TV-fan geweest. Ooit heeft zijn moeder verteld over een hilarisch quiz-programma waarbij de kandidaten aan een soort wiel moesten draaien, en er vakjes met letters omgedraaid werden door één of andere miss. Jo begreep niet waarom zijn moeder nog steeds moest lachen wanneer ze het had over de lapsussen in het programma: de Chinese Mier, het Blootlichaampje, de Knalselder, Osebolle O. en AC Meloen.

In feite is zijn eerste opdracht 'poepsimpel': de lijst opvragen bij de verschillende zenders, noteren én publiceren.
Veel te simpel voor zijn talent, vindt hij.
Hij zal eens vlug die klus klaren.
Hij zal bewijzen dat hij veel meer in zijn mars heeft.

In een mum van tijd is hij klaar.

Even aarzelt hij wel toen hij via de telefoon de programmadirecteur van Ned 2 hoorde zeggen dat er om 21.30 een quiz was gepresenteerd door Ruben Nicolaï. Een quiz met een draaiwiel of zoiets.
Voor alle zekerheid spreekt hij een collega aan, die hem een eind op weg brengt door het volgende te tekenen.

Enfin ...

Woensdagochtend

Jo wordt op het matje geroepen bij de chef-redactie.
En op die mat ligt er een witte omslag met daarin de ontslagbrief.
Onmiddellijke stopzetting van het contract wegens grove taalkundige fout.

Jo begrijpt het niet. Hij heeft toch geen fout geschreven?
Hij komt thuis én belt de gehele familie op om te klagen over het onrecht dat hem is aangedaan.
Zijn baas en collega's konden gewoon niet verkroppen dat hij zoveel talent had.


Had Jo gelijk of niet?
Aan jou, dierbare blogger, om dit te beoordelen.

Eén ding is zeker. Toen tante Emma, nonkel Arthur, vriendin Chantal, ex-collega Bert en Bram, de juf van de eerste kleuterklas én de blauwe burgemeester-in-spe lazen wat er deze avond om 21.30 op televisie is, konden ze niet anders dan 'zuchten', 'glimlachen' .

Journalisten-in-spe onder mijn lezers, bewijs jullie talent. En bezorg me jullie spitsvondige antwoorden op volgende omschrijvingen.

Stadsdichter droomt van burgemeestersjerp!

De verkiezingskoorts stijgt én veroorzaakt blijkbaar bij menig kandidaat een 'delirium tremens'.

Zo ook bij Steven.
Uit goeie bron vernam Cursief Huigje dat Steven al enkele weken aan het broeden was op een verkiezingsslogan die hem geen windeieren zou leggen.
Hij had geen Noël Slangen of andere communicatiespecialisten van doen.

Het resultaat is spitsvondig, niet alledaags en vooral imposant.

Reeds van heel ver kan je de verkiezingsconstructie zien!

1. dit valt eerst op

2. een mens denkt meteen: een groentenboer zet zijn waar buiten. Het kleur doet echter al heel even denken aan een bepaalde politieke partij. En ja hoor ..

3. zodra je dichter komt bij het tafereel der taferelen - zie je een boerenkar voorzien van enkele pompoenen. Het kon een detail geweest zijn van een tafereel geschilderd door Brueghel den Oude, ook bijgenaamd 'Peer den drol' - ware het niet dat in zijn tijd er nog lang geen sprake was van CD&V.

4. en het moge gezegd boven de pompoenen hangt een schitterende orginiele en spitsvondige slogan die Steve zal stuwen richting burgemeestersjerp!

Communiciatiespecialisten onder jullie - geef je oprechte mening of formuleer nog een betere slogan zodat Steve een succesvolle zondag tegemoet kan gaan!

De belofte van de week!

De laatste dagen vóór de verkiezing leveren een massa drukwerk op in mijn brievenbus. Rode, blauwe, groene, oranje en bruine boodschappen komen op me af.

Hoe dan ook, het is dé tijd bij bestek van beloftes.
Waarmee proberen ze mijn (bas)stem te winnen?

Drie opmerkelijke beloftes!

1. Willy (9e plaats VLD) is sterk gemotiveerd om 'onderlopen van kelders bij hevige regen in bepaalde straten in Berlare daadwerkelijk aan te pakken zodat dit niet meer kan gebeuren'.

Aanvankelijk vond ik dit een prima doelstelling. Maar uiteindelijk vind ik het toch wel te vaag. 'Hevige regens in bepaalde straten' ... betekent dat een mens al twee keer geluk moet hebben om te kunnen 'genieten' van de realisatie die Willy voor ogen heeft: het moet eerst oudewijven regenen én het moet nog gebeuren in een straat die Willy bepaald heeft.
Sorry Willy.

2. Diane (16e plaats Sp.a) heeft twee doelstellingen. Ze wil de actieve senioren niet in de kou laten staan én de vereenzaming van de ouderen aanpakken.

Mooie gedachte in deze egoïstische maatschappij, maar om daarom actieve 60'ers tot 90'ers een gratis trui of 1 stère brandhout te geven om zich te verwarmen - dat gaat voor mij dan weer te ver. Misschien kan ze de actieve 60'ers inschakelen om dagelijks de vereenzaamde 90'ers een bezoekje te brengen.

3. De opmerkelijkste belofte komt echter van de CD&V/N-VA. Als ik zondag a.s. een bolletje rood kleur naast de naam van één of meerdere kandidaten van die partij - dan zal mijn leven de komende jaren drastisch veranderen. De CD&V zal het me dag in dag uit gemakkelijk maken.
Want wat is de belofte?

Maar of ik wil dat ...

... ik elke maandagochtend vóór 6 uur wakker 'gepiept' wordt door mijn gsm waarop het bericht verschijnt dat de vuilniswagen op 2,5 km van mijn thuis verwijderd is?

... ik tijdens een gezellig etentje op de hoogte wordt gebracht van een put in het wegdek, waardoor een wegomlegging via de Smokkelbaan moet gevolgd worden?

Nee, liever niet. Maar de burgemeester mag me steeds bellen om een serieuse belastingsvermindering aan te kondigen!

Een tuintje van verdraagzaamheid

Een unicum in het Vlaamse verkiezingslandschap. Terwijl in Antwerpen, Gent, Charleroi in alle grootsheid 0110-concerten voor verdraagzaamheid bezig zijn, is ergens in Vlaanderen een opmerkelijk tafereel te bewonderen.

Wie Cursief Huigje op de voet volgt, kent al zijn remedie tegen politiekers. Maar gelukkig is hij niet onfeilbaar (dat voorrecht is er enkel voor Benedictus) - want wat geschiedde?

Plaatselijke politiekers van een "andere" partij kwam ook met een verkiezingsbord op de proppen.
Beide partijen staan weliswaar nog wel een eind van elkaar ... er staat zelfs een paal tussen ... maar de eerste stap is gezet!

Misschien had Leterme gelijk wanneer hij stelde dat er al heel veel voorakkoorden zijn gesloten tussen politieke partijen!

Hoe dan ook ... ik heb nog nooit een tuintje gezien met verkiezingsborden van verschilllende partijen. Met dit initiatief van onzentwege willen we een duidelijk signaal geven aan de bevolking: verdraagzaamheid begint in de eigen tuin en in de eigen gemeente.

Politiekers (hoe schoner, hoe liever!) die nog één of ander verkiezingsbord in de tuin willen planten, kom maar af.

Het kan een kleurrijke tuin worden!