Het ei

Belangrijk nieuws uit de sector van het gevogelte. Na de dioxinecrisis en de aanrukkende vogelpest werd het stilaan tijd dat de kipachtigen eens positief in het nieuws kwamen.

Dit is vandaag dan ook gebeurd.
Weliswaar op de regionale zender.
Maar alle begin is moeilijk, maar toch is goed begonnen half gewonnen.

Het nieuws sloeg in als een bom in de Kalverstraat.
Na zeven maanden eiloos te zijn geweest, was het vanmorgen omstreeks 10.45 zover.
De kip van tante Eulalie heeft terug een ei gelegd.

De voorbije maanden was de kip gespreksstof zowel bij de plaatselijke slager (die in die periode niet meer durfde kip aan het spit te verkopen) als in alle cafés waar de boeren na de zondagsmis het uitgebreid hadden over koetjes en kalfjes. En dus ook voor één keer over kippen en hanen.

Tante Eulalie kreeg raadgevingen van alle kanten.

Zo zou het herhaaldelijk laten beluisteren van de Chicken Dance Songs erg bevorderlijk zijn voor het produceren van eieren. Niet dus bij de kip van de tante.
Of de kip mee laten kijken naar de Zevende dag, liefst naar een debat met de groene ministers, zou nuttig zijn.
Boer Lowie was er als de kippen bij om raad te geven. Zo wist hij dan weer dat het er op aan komt om de juiste voeding in de kip te krijgen. Een vegetarische Mac zou wonderen kunnen doen.
Maar niets van dat alles deed de kip een ei leggen.

Elke morgen trok tante Eulalie de tuin in.
Daarbij poogde ze te kakelen als een kip die het ei niet kwijt kan.
Ze speurde in alle hoekjes en kantjes.
als een kip zonder kop.
Maar helaas geen eitje niet te vinden.

Maar toen dook plots het ei van Colombus op.
En dat in de vorm van een klein doosje – niet ver van het stokje waarop de kip ’s avonds in slaap viel.
Een doosje met enkele pilletjes.

De kip was verstrooid geweest.
En dus haar pil vergeten.
En toen kwam het ei.




ondertussen is uit een ei nieuw leven gekomen ... een reïncarnatie van Freddie? (klik op foto)




hoe dan ook ... babysitters bereiden zich voor op hun taak! (klik op foto)

Idool 2007

Idool 2007 heeft zich op gang geschoten.

VTM is op zoek naar nieuw talent.

Cursief Huigje kon een foto bemachtigen met een kijkje'achter de schermen'.

Ik vraag me af:

Wie zijn 'de nieuwe idolen'?
Degenen die optraden, of degenen die er naar keken?

Een kopje zen

Een hectische week met vele verschillende emoties ... voel me wat heen- en weergeslingerd ...teveel stof om over na te denken ... het botst in mijn hoofd.
Dus ga ik op zoek naar een kopje 'zen'.

Gisterenavond was er al de fantastische muziek én woorden van Stef Bos (Komt hij in jouw buurt met zijn 'Storm'-programma: ga er zeker naar toe!).

Vanavond wil ik het weekend aanvatten met 8 minuten verbazende schoonheid ... er zijn geen woorden voor ... je hoort geen woorden ... kijk, relax en geniet van kunst gebracht door Jerome Murat, een professioneel standbeeld én mimespeler! De combinatie van muziek en beeld brengt mij alvast een zalig gevoel!

Leven met een hersenletsel

Hij was jong. Hij wist wat hij wou.
Hij keek AVRO. Hij was gelukkig.
Een goede student en muzikant.
Het leven kwam hem tegemoet.

Toen werd hij in één moment oud. Hij weet niet meer wat hij wil.
Hij kijkt nog AVRO maar beseft niet goed wat hij ziet.
Is hij gelukkig?
Nooit kunnen afstuderen én nooit meer fanfare.
De dood kwam hem tegemoet – een zaterdagavond in januari.

De dood heeft hem niet ingehaald.
Het leven kreeg weer voorrang.
Maanden complete stilte én ver weg van onze realiteit.
Geen oog die verpinkte. Geen klank die sprak.

Een lichaam van amper 45 kg lag gewoon te liggen.
Twintig jaar voorgeschiedenis volledig weg.
Een goede jongen en muzikant.
De hel was dichtbij.

Nu is het zijn verjaardag. Hij voelt dat papa er is.
Hij roept als mama hem aanraakt.
Hij kijkt niet meer langer meer AVRO, uitsluitend VTM.
Muziek brengt klanken in zijn lichaam tot leven.
Het vagevuur is dichtbij.

Vandaag lukt het voor het eerst in al die tijd
om hem rechtop te laten staan tegen een muur.
Hij lacht.
Papa en mama wenen.
De hemel is eventjes dichtbij.

Horoscoop

Het is altijd handig ’s morgens vroeg te weten wat de (werk)dag zal brengen.
Ik heb daar mijn eigen systeempje voor.
Ik wacht op het gebrom in de straat. Het teken dat mijn dagelijkse krant er aan komt.
Zeker bij regenweer is het belangrijk dat ik zo vlug mogelijk de brievenbus bevrijd van Het Nieuwsblad.
Door één of andere architecturale fout is het immers schering en inslag dat bij regenweer alle poststukken die in mijn brievenbus gestopt wordt, verdrinken in de nattigheid. Het duurt dan al vlug een halfuurke drogen op de centrale verwarming –vooraleer het lezen kan beginnen. Bij navraag kwam ik ook tot de constatatie dat ik geen beroep kan doen op het rampenfonds om de geleden waterschade te vergoeden.

Dus voorkomen is veel beter dan genezen.

Ik ga de krantenman tegemoet.
Wederzijds ochtendhumeur zorgt ervoor dat we niet verder geraken dan een eenvoudige goeiemorgen.

Veel tijd voor een langere babbel laat ik niet.
Ik wil de vooruitblik op deze doordeweekse dag kennen.
Ik sla de krant open op pagina 2.
En het staat er inderdaad: “Je voelt je deze periode het best als je op een prettige manier met je werk bezig kunt zijn. Wanneer er spanningen zijn op dit vlak praat ze dan uit. Met je gezondheid gaat het wellicht naar wens, maar pas wel op dat je je niet laat verleiden teveel te gaan eten of drinken.”

Met die horoscoopgedachte gedrongen, begeef ik me eerder opgewekt naar het werk.
Daar gearriveerd is de eerste uitdaging een feit: hoe op een prettige manier met het werk bezig zijn.
Ik poog alvast goed te starten. Een bakje troost en een vleugje muziek moet me in goeie stemming brengen.
Ik delete meteen al mijn inbox-berichten, kwestie om geen werk op mij te laten afkomen.
Ik sluit de deur.
Ik denk.
Ik plan.
Daar ik vergeten ben de telefoon om te leiden, krijg ik toch een vraag om advies over een bepaald productieproces. Ik zeg meteen dat ik aanhanger ben van de TUP-theorie. Trek Uw Plan.
Ik leg de hoorn van de haak.
Meteen komt de tweede uitdaging niet meer in het gedrang: het uitpraten wanneer er spanningen zijn.

Ik tracteer mezelf omstreeks 12 uur met een werklunch.
In Auberge du Pecheur in Latem.
De lunch loopt onverwachts wat uit.
Ik kon niet weerstaan aan de derde uitdaging: de fles Pomerol staat leeg naast mijn bord.
Ik wil verder op een prettige manier met het werk bezig zijn
En zorg daarom alvast dat mijn lunchonkosten vergoed worden.
’s Namiddags krijg ik maagkrampen.
De directeur betrapt me terwijl ik enkele aspro’s inneem met een glaasje Amaretto.
Plots is het werk niet meer leuk.
Plots nemen alle spanningen toe.
Mijn baas is niet bereid om het uit te praten.

Ik vertrek naar huis.
Ik schrijf een brief naar de dienst abonnementen van de krant.
Ik wens niet langer leugens in de krant lezen
en zeker niet in de rubriek ‘horoscoop’.
Ik zeg de krant op.

De ene week is de andere niet!

De éne week is de andere niet.

Week 1: op één week tijd was ik getuige van drie fantastisch mooie voorstellingen. De week begon goed. Dankzij het Nieuwsblad was ik in bezit gekomen van twee tweederangstickets voor de musical The Beauty and The Beast in de Antwerpse stadsschouwburg. Ik kwam met een 'wow-gevoel' buiten na een bijna drie uur durende voorstelling met indrukwekkend decor, vele special effects, leuke muziek en prachtige vertolkingen.
Twee dagen later zat ik op de achtste rij voor theater Malpertuus. Chris Lomme en Antje De Boeck brachten er 'Mevrouw Applefeld'. Twee topactrices in een boeiend toneelstuk.
En nog eens twee dagen later bekoorde Danni Klein en Vaya Con Dios mij ten zeerste met hun acoustisch concert.
Einde week 1: Dat was drie keer genieten.

Week 2: op één week tijd was ik getuige van de teloorgang van drie eigendommen. De week begon slecht.
Door onverklaarbare redenen begon de wasmachine te stomen, te roken. Het definitief einde van ons Miele-toestel dat het toch 18 jaar heeft volgehouden.
Twee dagen later weigert de koffiezet om mij een lekker kopje Douwe Egberts te bezorgen. Gelukkig is er nog het Senseo-apparaat dat troost brengt in deze dagen!
En nog eens twee nachten later, word ik omstreeks 4 uur gewekt door dochterlief, die meent water te horen lopen in de garage. Ik heb nog nooit water horen LOPEN, ik heb wel al gehoord dat er ooit iemand over het water heeft gelopen. Maar dat is een ander verhaal.
Inderdaad, de garage staat onder water ... met dank aan de boiler die het voor bekeken hield.

Einde van week 2: Dat was drie keer balen.

PS wie een nieuwe wasmachine, boiler, koffiezet wil sponsoren, mag me altijd contacteren!

Eén zwaluw maakt de lente niet!

Het afgelopen weekend was een top-tweedaagse voor alle Vlaamse tuin- en vogelliefhebbers. Op zaterdag en zondag immers konden zij immers alle vogels tellen die ergens in hun tuin rondfladderden!

Daarom stond de afgelopen week ook bij Cursief Huigje volledig in het teken van de telling.

In een Adventure winkel zocht ik een goeie verrekijker en camouflagepakken. In de regionale doe-het-zelf zaak liet ik me verleiden tot het aankopen van vier plankjes, enkele spijkers én een borstelsteel.
Thuisgekomen probeerde ik de twee linkse handen toch te stimuleren tot een creatief moment. Met de steun van de ganse familie slaagde ik erin een soort voederplank in een te timmeren. In deze gure winterdagen zijn onze gedachten immers bij de viervoeters, de tweepoters en de gevleugelden.
In de supermarkt schafte ik me enkele vetbollen aan én samen met de restjes brood, spek en kaas van het ontbijt gaf ik het een plaats in onze tuin.

Zondagochtend vroeg, dus nog voor het krieken van de dag, werd de volledige familie gewekt. Na een vlug humeurvol ontbijt werden de taken verdeeld.

Zoonlief kreeg een plaats in de bureau. Het venster gaf daar mooi uitzicht op de bijna rotte berk. De ideale plaats om een spechtachtige naar toe te lokken.

Dochterlief moest de dag doorbrengen op de slaapkamer, gelegen op het eerste verdiep. Een ideale plaats om vogels die niet bij de grond willen vertoeven, te bespeuren.

Vrouwlief vond dan de serre de geschikte plaats daar ze rechtstreeks en goed zicht gaf op de voederplank (die al een beetje scheefgezakt was, door de felle windstoten).

Ikzelf wou geen enkele uitdaging uit de weg gaan én verschanste me achter de dikke beuk. Gewapend met verrekijker.
In de kletsende regen.

Een gezin moet er echter wat voor overhebben om samen met vele andere natuurliefhebbers vandaag actief mee te doen aan de telling van de tuinvogels in Vlaanderen.

Meer dan 7 uur waren we in de weer om geconcentreerd te blijven voor al wat in onze tuin bewoog, daarna te registeren op de waarnemingsformulieren die we van het internet geplukt hadden.
De balans was eerder zwakjes. We zagen de rosse kat van de buren, twee mussen, drie onidentificeerbare kevers en zes duiven waarmee onze buurman hoopt prijzen te winnen.

Mijn ogen vielen bijna toe. Toch hoopte ik nog eens oog in oog te staan met een Turkse tortel, een staartmees of een kauw.

Een buurvrouw kwam omstreeks 14 uur bellen met de mededeling dat ze overgelukkig was. De ooievaar was op komst.
Je hebt zo van die mensen die altijd maar geluk hebben!

Vóór mij maakten twee grijze mussen ruzie over het brokje eten op de plank.
Door hun gefladder raakte de voederplank in onevenwicht.
Eén mus raakte verpletterd. Ik noteerde het alvast op mijn papieren.
Dat noemen ze dan iemand blij maken met een dooie mus.

De catechismus: vraag 28

Uit de Catechismus herinner ik me niet veel méér dan vraag 28 "Waar is God?" . Maar zelfs na méér dan vijfendertig jaar weet ik nu nog hét enige juiste antwoord: God is overal: in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen.

In de jaren '70 was er geen haar (toen nog goed krullend!) die eraan dacht om énige vraag te stellen over dat antwoord. Een kind is immers nu eenmaal positief naïef.

In die tijd was de wereld nog heel klein.
Er was het dorp én enkele kilometers verder dé grote stad. Op de zwart-wit televisies werden we geëntertained door Fred Oster of Jos Brink (de Hollandse posten) en door Jan Theys, boer Coene of pastoor Munte (de vlaamsche tv). Verder kon bij goed weer ook 'the match of the day' (Engelse zender) of 'de fenomenale catch' (Franse post) bekeken worden.
Was het mistig, dan verschenen er enkel verticale strepen op het scherm.

Internet was ook nog niet geboren. Telefoontoestellen waren er om vooral in nood te gebruiken.

De wereld was vaak de wereld rond de kerk.

Dus als ik het antwoord op de 28ste catechismusvraag goed snap, was God in die wereld aanwezig.

Mijn nuchter verstand kan dit nu nog bijna perfect volgen. Maar hoe zit dat met 'op alle plaatsen'?

Wordt daarmee de planeet Mars of Venus bedoeld?
Of het vagevuur?
Maar als God nu op alle plaatsen is, dan is hij ook in de hel ergens te bespeuren?

Ik weet: hét is wellicht een beetje té ver gedacht. Ik bega vermoedelijk al een zonde door zo'n gedachte te formuleren. Maar dit terzijde.

Ik ben 'toevallig'(?) een boek aan het lezen dat handelt over de hel én over de vraag 'waar is God?'. Het boek - 'Leven met de dood' - is het verhaal van Olga Lengyel die Birkenau overleefde. Een schokkend verhaal over mensen die neerdaalden in een hel. Een verhaal van onvoorstelbare waanzin.

Bij het lezen ervan stel ik me toch de vraag of God inderdaad op alle plaatsen is/was.

Een paar jaar geleden was ik even in Birkenau.

Sommigen zeggen dat in Auschwitz/Birkenau God voor de tweede keer is gestorven.

Wellicht hebben ze gelijk.