Een literaire stok

Ik was nog maar net mijn dagje verlof begonnen, of er kwam een e-mail binnengewaaid van Petra, ex-collega, snookerliefhebber, sportmadame, fotomaakster en nog zoveel meer. Ze wierp een stok in mijn richting. Een literaire stok die ik met graagte opving.

1. Grijp het dichtstbijzijnde boek dat meer dan 123 bladzijdes telt.

Ik draai me om. Neem lukraak één van de vele boeken uit mijn boekenrek. De titel is: 'De Vlamingen op de Titanic', geschreven door Dirk Musschoot. Een fascinerend verhaal van onze landgenoten aan boord van de Titanic. 27 landgenoten voeren mee op die tocht, slechts 7 zouden de ramp overleven. De meeste vlamingen waren landverhuizers, arme emigranten die in de derde klasse reisden, en voornamelijk afkomstig waren uit de streeks tussen Aalst en Ninove. Ze wilden naar de Nieuwe Wereld, in de hoop op een beter leven.


2. Open het boek op pagina 123 en zoek de 5de zin.

Voor de families Hampe, Vandewalle en Wittevrongel kropen de dagen voorbij, de onzekerheid was nauwelijks uit te houden.

3. Post nu de volgende drie zinnen.

Elke dag gingen ze op het gemeentehuis naar nieuws vragen, elke dag was het angstig uitkijken naar de postbode en de veldwachter. Maar er kwam geen nieuws en op zaterdag 8 mei 1912 schreef de Gazette van Brugge: 'De bevolking is hier in angstige afwachting naar tijding voor drie dorpsgenooten, die met den Titanic over den Oceaan zijn gestoken en sedert het vergaan van de Titanic geen teekens van leven hebben gegeven. Hunne ouders, bloedverwanten, vrienden, ja, al de inwoners wachten in angstige spanning op eenig nieuws over de opvarenden en blijven intusschen hopen en vreezen terzelfdertijd."

Op mijn beurt geef ik dit boekenstokje door aan René, Pink Lady en Evelien. Vangen maar!

En voor alle anderen heb ik de prangende vraag: welk boek ligt er bij jou momenteel op het nachtkastje?

De bril van Maxima

Beste Bart

Geachte, De Leesdijk, het samenwerkingsverband van 9 bibliotheken uit de regio, organiseert een cursus "kennismaking met de computer" voor 50-plussers. Deze cursus loopt in samenwerking met VormingPlus en met de steun van de Provincie Oost-Vlaanderen.
Met vriendelijke groeten,
Hilde
bibliothecaris Openbare Bibliotheek

Deze mail kwam deze morgen binnengewaaid in mijn inbox.
Voor een pas-48-jarige is dit wel even slikken.
Ik overweeg om de bibliothecaris de bril van Maxima op te sturen.
Zodat ze mijn geboortedatum op de ontlenerskaart voor eens en voor altijd goed kan lezen.


PS sorry Maxima, want je stond voorbeeldig met die bril.

Zet een kaars voor je raam vannacht

De kaarsenindustrie kent een enorme expansie. Daar kan je van op aan. Recent eigen onderzoek heeft namelijk aan het licht gebracht dat 1 op 3 huismoeders dagelijks minimum 3 en maximum 12 kaarsjes laat branden.

Ik kwam tot dat verrassend resultaat nadat ik de afgelopen weken al mijn vrije tijd opofferde om huis-aan-huis een mondelinge enquête af te nemen. Soms kreeg ik de deur tegen mijn neus, vermoedelijk omdat ik de huiseigenaar deed denken aan een getuige van Jehovah. Maar meestal werd ik met open armen én met een pot warme Senseo-koffie verwelkomd.

Bertha (56 jaar) brandt reeds haar leven lang elke dag één kaars. Ze hoopt hierdoor haar God te overtuigen om geen enkele bacterie, virus of gezwel toe te laten in haar huisje.

Martha (75 jaar) wil dan weer goeie examenresultaten van haar zes kleinkinderen afdwingen door het branden van Noveenkaarsen. Via haar oudste kleinzoon heeft ze namelijk per e-mail een pallet Noveenkaarsen OLV van Altijddurende Bijstand aangekocht. 4,25 euro per stuk.
Toen Emma (12 jaar, 1e Economische) met drie buizen thuiskwam, weet Martha dat aan het feit dat op de 16e van de maand de Noveenkaars per ongeluk eens gedoofd is geweest. Sindsdien houdt ze nagenoeg dag en nacht trouw de wacht bij de kaars aan het raam.

Louise (18 jaar) is op haar beurt een échte kaarsenbrander. Niet direct uit religieuze overwegingen, maar wel om het extra gezellig, prikkelend en zwoel te maken wanneer haar vriend (25 jaar) in huis is.
Jeanne (98 jaar) heeft pech. Ze maakt haar laatste levensmaanden door in het rusthuis ‘Herfstvreugde’. Het reglement van orde schrijft er voor dat er onder geen beding kaarsen mogen gebrand worden op de kamer. Enkel in de kapel mag, mits betaling van € 1,20 per kaars – vuurtje gestookt worden. Jeanne echter heeft er iets op gevonden om toch het licht te laten schijnen in haar piepklein kamertje. Als diepgelovig mens vindt ze het sneu dat ze al haar attenties en intenties niet kan verzilveren door het branden van theelichtjes om Gods zegen te verkrijgen. Via haar neefje, een crack in computerwerk, kreeg ze echter een illegale cd waarop één lied zestien keer herhaald wordt. Van ’s morgens vroeg tot omstreeks 22 uur weergalmt in haar kamer ‘Zet een kaars voor je raam vannacht’. Hopelijk heeft God niets tegen Rob De Nijs.

Marcel (49 jaar) liet mij weten dat hij niets, en dan ook niets van kaarsen wil horen. Dit alles na het grote drama dat in zijn leven heeft afgespeeld.. Dit had alles te maken met de theelichtjes gekocht in de Casa. Op de 17 mei 1987 – hij beleeft het nog alsof het gisteren was – brandde het volledige huis af, toen die kaarsjes de gordijnen in fik staken. Sindsdien heeft hij een enorme allergie voor kerken, pastoors, heiligen en bedevaartsoorden.

Zo maar

Ik herinner me nog levendig scénes uit mijn jeugd waarbij ik vol verwachting uitkeek tot de postbode ons huis naderde. In principe was dat steeds rond 9 uur. Erg klokvast reed hij echter niet met zijn fiets. In de vakantie – wanneer de zon al in de voormiddag voor menig zweetdruppels zorgde - kon dat wel eens 11 uur worden vooraleer ik met succes de brievenbus kon openen.
Het hek was helemaal van de dam op de dagen dat de pensioenen uitbetaald moesten worden. Dan was het zelfs na de middag vooraleer de rooduitziende postman onze straat betrad.

Mede door het internet is het werk van de modale postman en postvrouw wat geslonken. Nu worden er per seconde duizenden e-mails verstuurd over gans de wereld. Daardoor is mijn actiegebied, dertig jaar na mijn jongste jeugd, verlegd van ‘de groene brievenbus’ naar het ‘Postvak in’ van de computer.

Kom ik na een weekje afwezigheid terug op mijn werk, dan staan er tientallen e-mailberichten op mij te wachten. Nee, veel fanmail zit er niet. Het blijft grotendeels beperkt tot werkopdrachten, waardoor ik regelmatig zin krijg om gans die outlook van mijn computer te verwijderen.

De computer thuis heeft het grote rustgevende voordeel dat in principe enkel die mensen, die je nauw aan het hart liggen, beschikken over het juiste e-mailadres. Dit is, en dat weet ik wel, echter een grote onwaarheid.. De grote hoeveelheid onnozelheid, spam en andere monsters die dagelijks mijn elektronische brievenbus bezoedelen, neemt angstwekkend toe. Geen virus- of spamscanner is er tegen bestand.

En toch kijk ik, inderdaad soms als een kind uit naar wat er op me afkomt. De hedendaagse techniek zorgt ervoor dat ik niet enkel meer ’s morgens maar ook de ganse dag door post kan ontvangen.

Je hebt de mailkes van de jongeren. Direct herkenbaar door de turbulente directe stijl waarin ze schrijven. Het AN (Algemeen Nederlands) heeft plaatsgemaakt voor ET (eigen taaltje) in de stijl van ‘Oe ist? Keb nen sjieke kado gekregen? Maf!’.

Vervolgens heb je de plechtstatige berichten, verstuurd vanuit één of ander deftig etablissement.. De stijl à la ‘Geachte Heer, we hebben vernomen dat u interesse hebt in ons product.’

Maar meestal vind ik er gewone, vriendschappelijke, humoristische, lieve berichtjes. Het maakt de dag meteen een beetje goed. Soms valt echter wel eens een stilte wanneer ik een emailke open. Dat overkwam me vandaag.

De outlook express gaf aan dat er een bericht op komst was. In tegenstelling met een gewone brief kan je nu perfect weten waarover het bericht gaat, nog voor je het gelezen hebt. In het vakje ‘onderwerp’ lees ik ‘zomaar’. Dus zo perfect is het ook niet.

Zomaar is echter niet zomaar als ik de volgende zinnen lees: ‘Drie weken geleden heeft een goede vriend van ons zelfmoord gepleegd. Het was een grote schok. We wisten dat hij wat problemen had, maar dat ze zo diep zaten om tot zo iets definitiefs te komen, daar stonden we paf van. We proberen de draad weer wat op te pakken, maar het is nog maar een nylondraadje.”

Het wordt stil in huis. Stil in mij.
Ik zoek woorden om te schrijven.
Ik vind er geen en toch schrijf ik er.
Ik voel dat de andere kant wacht op een woord.
Een reeks woorden kunnen dankzij de computertechniek stante pede teruggestuurd worden.
Geen zoektocht meer naar postzegels, geen brieven die enkele dagen onderweg zijn
Gewoon verwoorden wat je wil, en dan op de knop ‘verzenden’ drukken.
Slechts een paar minuten later krijg ik de elektronische bevestiging dat de andere kant het bericht gelezen heeft.
Ik hoop dat ‘er zijn’ een beetje troost kan geven.
Zomaar.

Tomtesterom

Het nieuwe programma van Tom Van Waes op Eén heeft zijn start niet gemist. Hij lanceerde op het einde van de eerste uitzending een oproep naar kijkend Vlaanderen om paparazzi-foto's door te sturen van bekende vlamingen. Dit gebeurde massaal. En je kan het al raden: niet iedereen was ermee opgezet! Dus sloot de VRT de website.

Maar Cursief Huigje zou Cursief Huigje niet zijn - indien hij toch de Vlaamse wegen verkende op zoek naar bekend volk. Hij verschool zich achter bomen, struiken, muren. De camera in de hand. Regen of sneeuwbuien konden hem niet deren.

Hieronder een selectie van zijn gespotte' BV's. Wie kent wie? En wie zou jij graag eens gespot zien! Laat het mij weten.

Tafereel op Sint-Pietersplein Rome

1

Ze staan op de uitkijk ... dus geduldig wachten ... hopelijk niet op Godot ...

2

Ze zijn een beetje ongerust: "Zou hij het zijn?"

3 Ze zijn in opperste extase: "Yes. hij is hét."