vrijdag, juni 27, 2008

Rijkswacht en gsm ... een bijzondere combinatie!

Rijkswachter je vriend. Deze slogan uit de jaren zeventig doet het nog altijd. Meer nog, normaliter zijn slogans grootspraak én voornamelijk beloftes. Denk maar aan de vele verkiezinsgborden in en buiten de weilanden.
De Rijkswacht doet echter wat het zegt – én dat verdient toch wel enige redactionele aandacht.

Sinds de eenmaking van de politie heeft elke agent, politieman of rijkswachter een eigen GSM gekregen. Weliswaar was het opzet hierbij om bij dringende interventie-oproepen iedereen zo snel mogelijk te contacteren. Nu echter krijgt die GSM een extra-burgerlijke-functie.

De doorsnee Vlaming voelt zich onveilig.
Dit heeft geleid tot een piek in de GSM-verkoop.
Iedereen wil immers bij tijden van nood contacten kunnen leggen met de buitenwereld.

In vroegere oertijden stonden er nagenoeg op elke hoek van de straat een telefooncel – maar net als met de kapelletjes en de cafeetjes – is de voorbije jaren het verval ingezet.
Trouwens de telefooncel is nooit echt een succes geweest. Aanvankelijk kon je enkel met muntjes betalen – wat dan weer aanlokkelijk was voor de eenzame dief die wat extra geld goed kon gebruiken. Later schakelde men over op telefoonkaarten. Enkel voor een horde verzamelaars leek dat een goed alternatief. Daarna promootte Belgacom het betalen met proton. Maar hoeveel keer stond ik niet aan de cel om vast te stellen dat er nul frank op de rekening stond. Weg telefoontje.
De laatste stuiptrekking voor de telefooncel gebeurde bij de overgang van de frank naar de euro. En nu is het haast zoeken in een hooimijt om ergens een cel te vinden. En die cel is dan meestal nog overbevolkt.
Vandaar de eenvoudige verklaring waarom de GSM-verkoop in volle bloei is.

De doorsnee Vlaming heeft dus een eigen GSM.
Alle rijkswachters, veldwachters, zwaantjes, federale agenten en zelfs de flikken hebben een eigen GSM.
Nagenoeg alle inbrekers, moordenaars, ontvoerders en brandstichters beschikken over een eigen GSM.

Die vaststelling deed de top van de federale politie besluiten om iets te doen aan het onveiligheidsgevoel. Iets te doen voor de burger in de straat.
De politie zal immers –wanneer ze weet hebben dat er een inbreker in je buurt werkzaam is – je een persoonlijk SMS’je sturen om je daarvan op de hoogte te brengen.
En een verwittigde man is er minstens twee waard – én een inbreker zal het wellicht niet wagen om het op te nemen tegen twee man!

Ik heb me alvast ingeschreven voor deze service.
En vanavond kwam het eerste bericht.
‘Pas op. Inbreker verlaat je woning langs de achtertuin. Goeie avond.’

Labels:

woensdag, juni 25, 2008

De nachtblog

neem alle tijd om mijn verhalen te lezen,
om ze te laten doordringen ,
om ze aan te voelen,
om ze soms te laten zijn wat ze zijn ...
letters die woorden weven tot zinnen
die een eeuwig verhaal vertellen
en verdwijnen in de nacht.

Labels:

zaterdag, juni 21, 2008

GPS-onvolmaaktheden

Sinds kort heeft Chris een bedrijfswagen mèt GPS-systeem. Gedaan met het hopeloos verloren rijden in de Gentse avondspits.

Hij kan dan op zijn voorbehouden parkeerplaatsje zijn persoonlijk Global Positioning System instellen. Vervolgens een kruisteken slaan, de auto in eerste versnelling zetten, lichtjes gas geven, de muziekboxen een beetje luider zetten … en dan maar wachten op de stem die hem zal leiden.

Ondertussen heeft hij deze mooie gadget al wat kunnen uit proberen. Er zijn toch nogal wat onvolkomenheden aan. Chris doet dan ook een warme oproep naar de GPS-industrie om een nieuw model te ontwikkelen.

Toen de GPS hem instrueerde rechts in te slaan, bleef Chris koppig rechtdoor rijden. Dit veroorzaakte een kleine kortsluiting in het systeem. De volgende vijf minuten namelijk bleef het beestje stom, om dan eerder krakend (alsof het met tegenzin moet toegeven) hem weer de weg te wijzen.

De stem op zich vindt hij ook niet dàt. Het is eerder koeltjes, zelfs wat robotachtig. Mogelijks kunnen ze de teksten laten inspreken door Yasmine of Els Thibau. Dan worden autorijden nog een pak aangenamer.

Het gebeurt frequent dat Chris op weg naar zijn werkplaats voorbij het marktplein passeert. Het zou des te leuker zijn, mocht het GPS-systeem hem ook kunnen laten weten aan welke kraampjes er supersolden zijn! Terzelfdertijd kan hij het toestel misschien zo instellen dat hij zeker niet Wally's handtassenkraam passeert.

Verder moet er dringend ook een versie komen voor de medemens die niet meer zo goed hoort, zijnde de grote groep senioren +78 jaar. Suggestie: mogelijks kan je via ondertiteling (dat liefst in grote letters) de instructies doorgeven. OK, dit kan wel eens tot gevaarlijke toestanden leiden, daar niet alle senioren + 78 jaar nog perfect goed kunnen lezen. Maar laat dat de ingenieurs maar oplossen!

Wie regelmatig in de grootstad vertoeft, zal al weten dat niet alleen het vinden van de juiste straat een probleem is, maar evengoed het vinden van het juiste huis of appartement. Daarom stel ik voor dat op het kleine tv-schermpje in de wagen ook een foto van het gewenste huis ingebracht kan worden.

Deze suggesties moeten serieus genomen worden.
Chris wou dan ook op mijn eentje actie voeren vóór het GPS-center in Charlerloi.

Helaas is hij er niet geraakt.
Hij geraakte verdwaald.

Labels:

woensdag, juni 18, 2008

De nacht (1)

Ik ga de nacht tegemoet.

Ik kijk en zie enkele sterren
hoog aan het firmament.

Ik stuur woordeloze gedachten
die iemand zal plukken.

Jij misschien?

Labels:

zaterdag, juni 14, 2008

Persconferentie

Uit officieuze bron heeft Cursief Huigje vernomen dat nu maandagvoormiddag Tom B. uit Balen een persconferentie houdt.
Aanleiding hiertoe zou de diefstal zijn van een collectie singles, lp's en cd's uit de woonst van Tom B.
Vermoedelijk gaat hij maandag om 10.30u, in aanwezigheid van de wereldpers, een emotionele oproep doen naar de dief om de buit terug te bezorgen. 'Bepaalde songs hebben immers voor Tom een bijzonder emotionele waarde.'

Cursief Huigje heeft zijn connecties en kwam zo te weten over welke songs het vermoedelijk gaat.

1. Dillinger (1977) met 'Cokane in my brain'
2. Des'ree (1992) met 'Feel so high'
3. Alize Keys (2008) met 'Teenage love affair'
4. Eric Clapton (1977) met 'Cocaine'
5. Normaal (1977) met 'Oerend hard'
6. Eric Clapton en Sheryl Crow (1990) met 'My favorite mistake'
7. Ian Dury and the Blockheads (1978) met 'Sex, drugs & rock & roll'
8. Thor (2006) met 'Een tocht door het donker'
9. Shakira (2006) met 'Illegal'
10. R. Kelly (1997) met 'I believe I can fly'

Of zijn er bloggers die menen te weten welke andere collector's items er nog ontvreemd zijn uit het huis van Tom B. ?
Laat het me weten!

Labels: ,

woensdag, juni 11, 2008

Ze staan er weer

Ze staan er weer.
Elke morgen.
Aan de bushaltes.
Al zijn het dezelfde passagiers als altijd, toch zijn ze anders.
Ze staan niet meer met elkaar te palaveren.
Geen tijd meer voor een hartstochtelijke zoen, hoogstens een moment voor iets vluchtigs.

Ze staan er weer.
De jongens en meisjes van 5EcWi, 4 LaWi en 2c.
Geen gegiechel, geen geflirt, geen gepest.
Geen experimenten met sigaretjes, cocaïne of waterpijp.
Zelfs geen tijd voor Joepie of iets meer ondeugends.

Ze staan er weer.
Met de papieren in de hand.
De lijst met definities of de kaart van het vernieuwde Europa.
Een nagenoeg eindeloze reeks vertalingen van het Nederlands via het Frans naar het Engels.
Ze willen hun onzekerheid sussen door steeds opnieuw te herhalen.
Hopend dat ze het juiste blad nu voor zich hebben.

Ze staan er weer.
De jongens en meisjes van 3 EcMT, 6 WiMT en 2c
Ze zijn omringd door enkele dertigers én zelfs een zestiger.
Die hebben tijd voor een krantje, een sigaretje en zelfs een glimlachje.
Maar het regelmatig kijken op hun polshorloge verraadt zekere nervositeit.
Hun kinderen én zelfs een kleinkind staan ergens te wachten op een bus.
Met een bang hart én een blad papier met een ingewikkelde Mindmapping.

Ze staan er weer.
Overal te lande.
Op drukke kruispunten en nagenoeg verlaten veldweggetjes.
Ze worden één voor één opgeslorpt door de lijnbus die hen daarna één voor één uitspuwt aan de poorten van de school;
De papieren verdwijnen in de rugzak.

Ze staan er weer.
Vier uur later.
Terug met papieren in de hand.
Nerveus zoeken naar de juiste antwoorden.
Het ‘Yes’-gevoel afgewisseld met het besef dat vraag 6 totaal de mist is ingegaan.

Nog even én dan is het voorbij.
Althans voor even.

zondag, juni 08, 2008

Vaderdag

Misschien zal het je een beetje verbazen. Maar het kàn dat er vanuit de United States of America goede en lovenswaardige initiatieven overgewaaid komen naar het verre Europa. Dankzij éne Mrs Dodd kunnen wij hier vandaag Vaderdag vieren. Dit initiatief, bekrachtigd door de president van dienst Calvin Coolidge, kwam er omdat Mrs Dodds’vader als weduwnaar voor zes kinderen moest zorgen, wat heel veel kracht en doorzettingsvermogen moest gekost hebben. Dat verdient een bloemetje, om het in eigentijdse termen uit te drukken.

Het bloemetje werd een traditie om elke tweede zondag van de junimaand alle vaders ter wereld te vieren. Tevens was het misschien ook een emancipatorische reactie op voorgaande initiatieven om twee moederdagen te lanceren.
Een vader wil ook wel eens wat ….

In kleuterklassen heeft dat steeds aanleiding tot ongelofelijke knutselnamiddagen: asbakken, papierklemmen, krantenhouders of een leuk versje geschilderd op roze papier staan steevast in de hitparade van het ideale geschenk voor de jonge vader. Later wijzigt dit (gelukkig) in meer bruikbare én niet recycleerbare materialen zoals een flesje wijn, een cd van the Beatlles of een kistje sigaren.

Op vaderdag denken de vaders aan hun vaders.
Wie zijn ze? Waar zijn ze? Wat betekenen ze?
Op vaderdag denken de kinderen aan hun vaders.
Waarom zijn ze zo? Waarom zijn ze er? Wat kunnen zij voor mij betekenen?

Ik denk aan twaalf jaar geleden.
De laatste vaderdag van mijn vader.
Een week vóór zijn afscheid aan de wereld.
Een onaangekondigd afscheid.
Wat volgde – was een zeer donkere periode, waarin de tijd het cliché niet volgde én dus bijzonder traag voorbij sloop. Een dag, een week, een maand, een jaar …tergend langzaam voortschrijdend. Dit in tegenstelling met de wereld om me heen die het snelle tempo van weleer volgde.
Het verdriet volgde wel het cliché … eerst moeten alle seizoenen minstens één keer aan je voorbijgegaan zijn. De eerste keer zonder …


En dan ineens gaat de tijd op reis met jou. Het tempo verhoogt. De leegte wordt een beetje opgevuld.


Ik ben ondertussen ook al een vader geworden van respectabele leeftijd.


Vaak reken ik uit hoe oud mijn vader was toen ik bijvoorbeeld 18 jaar werd. Hoe dacht hij over opvoeding? Hoe gesloten was zijn openheid? Hoe open was hij in geslotenheid? Hoe dacht hij over het verlies van zijn vader? Welke dromen en teleurstellingen maakten deel uit van zijn bestaan?
Vragen zonder kans tot antwoorden.
Toch is zijn bloed ook een beetje mijn bloed … het zoekt zijn weg in mijn lijf … en in gedachten en daden stuurt ook zijn bloed mij vooruit.

Misschien is alles definitief voorbij. Misschien is hij waar hij dacht te komen. Misschien is hij de ster aan het firmament. Misschien is er enkel duisternis.
Het lichaam is al lang verdwenen. Misschien is er ergens een zielenparadijs. Misschien ook niets.
Een mens is misschien een tijdig fenomeen met opdracht te leven zolang hij leeft. Niet meer en vooral niet minder.

Of zou hij elke dag weer opnieuw waken over al wie hij liefheeft?

Maar hoe het ook moge zijn … vader … gelukkige vaderdag.