zaterdag, april 30, 2005

De voorbije week in het Struikgewas

De voorbije week publiceerde ik op de groepsblog Struikgewas volgende teksten:

- Extra wagons gevraagd! Op mijn relaas over een dagje openbaar vervoer kwamen dertien reacties. (28.04)

- in de reeks 'Dag op dag' heb ik het deze keer over Toots, viagra en bange Hitchcock. (29.04)

- een recensie van de adembenemende voorstelling 'Bache', gebracht door 'Les ballets de contemporains de la Belgique' in CC De Werf te Aalst. (30.04)

vrijdag, april 29, 2005

Witte rook in het dienstverleningscentrum Heilig Hart?!

Wie het nog niet zou weten, als één van de twee eindredacteurs van het personeelsblad De Brug zorg ik maandelijks voor een voorwoordje. Deze maand verschijnt dan ook volgende tekstje.

Het lijkt niet meer van deze tijd te zijn. En toch ... de voorbije weken werd menig televisieprogramma of krant gevuld met nieuws over witte en zwarte rook. Er waren zelfs camera's die de klok rond, beelden de ether instuurden van de schoorsteen boven de Sixtijnse kapel. De kapel waar trouwens in 'gewone omstandigheden' zeer strikte veiligheidsmaatregelen worden getroffen én elke sigaret onverbiddelijk in de ban wordt geslagen. Maar die veiligheidsprocedure wordt blijkbaar minder strikt gevolgd op het ogenblik dat een nieuwe paus gekozen moet worden.

In de tijd van multimedia én hoogstaande technologische snufjes blijft de Kerk houden aan de traditie van eeuwen en eeuwen geleden. Rooksignalen zijn hét communicatiemiddel bij uitstek om de wereld op de hoogte te brengen van één der belangrijkste momenten in de kerkgeschiedenis, zijnde de verkiezing van een nieuwe paus.

Wat zou je ervan denken, om een kacheltje te plaatsen in een aantal lokalen van ons dienstverleningscentrum? In plaats van te moeten wachten totdat het genomen besluit op een vergadering via de dagklapper verspreid wordt, moeten we enkel nog de blik werpen op de extra schoorsteen (die de mannen van onze technische dienst deskundig hebben gemetseld) en kijken of de oork nu zwart of wit is. Natuurlijk zal de permanentie tijdig de branddetectoren moeten afzetten, want als zal ons brandinterventieteam te pas en te onpas het vergaderlokaal binnenstormen, én dat is niet de bedoeling.

Ik zie al een sollicitant nagelbijtend vóór de bureau van de personeelsdirecteur zitten. De blik gericht op de onderkant van de deur. In afwachting dat er daar een wolk witte rook uitkomt.
Of zou het toch geen spektakelwaarde hebben om zo ergens eind november via de witte rook boven de vergaderzaal Eligia te kunnen vernemen of je investeringsaanvraag is goedgekeurd?
En zeker bij beslissingen die elke werknemer aanbelangen, zou dergelijk schoorsteentje toch zijn werk kunnen doen. Iedereen verneemt dan terzelfdertijd de beslissing.

Maar zoals ook vorige week nog in Vaticaanstad werd aangetoond: communicatie is niet eenvoudig. Voor alle zekerheid hadden de kardinalen vooraf nog een extra middel, zijnde 'het luiden van de klokken' afgesproken, zodat er geen enkele twijfel kon zijn over de uitslag van de verkiezingen. Maar zelfs dat kon niet verhinderen dat er gedurende minuten toch twijfel was over de uiteindelijke boodschap.

Enfin, alle gekheid op een wierookstokje. Gelukkig zijn er in ons dienstverleningscentrum heel wat andere kanalen om elkaar te bereiken. De dagklapper en de Brug zijn er maar twee van. Maar échte communicatie gebeurt tussen mensen in een gesprek waarbij beide partijen hun meningen, ideeën kunnen verduidelijken, waar water bij de wijn kan worden gedaan.
En als dat lukt, komt de witte rook vanzelf!!

dinsdag, april 26, 2005

Kust prinsesje Elisabeth een pad?

Het is paddentijd. En in de streek rond Brussel zullen ze het geweten hebben.
Menig boer en tuinder profiteerde van de eerste lentedagen om naar het veld of tuin te trekken. Ze waren als padvinders die eerst het landschap in overschouw namen, om daarna plichtsbewust en doelgericht tot actie over te gaan. Zo ook boer Sebastiaan. Hij stond wat te dagdromen op zijn erf. Hij werd pas echt wakker toen hij vanuit zijn linkeroog iets schimmigs zag bewegen in de buurt van zijn varkensstal. Tot zijn verrassing zag hij tussen de knorrende viervoeters enkele padden heen en weer springen.

Padden zijn weliswaar vredelievende dieren, al zullen de vliegen en spinnen dit wel tegenspreken, maar 'trop is trop'. Er moest een verklaring zijn van de trektocht door heen het Brusselse landschap. Enkele fanatici probeerden de schuld weer op het ozongat te steken maar dat werd kordaat tegengesproken door Sabine van het KMI. Anderen gaven de schuld dan weer aan de politici die om de haverklap het hazenpad hadden genomen om andere politieke paden te gaan bewandelen.

Opmerkelijk was hoe dan ook dat niet alleen de gewone pad, maar ook de geelbuikvuurpad en zelfs de vroedmeesterpad in het land waren. Die combinatie komt maar om de 420 jaar voor.
Er moest dus een diepere betekenis gezocht worden.

Ik ben van mening dat er niet al te ver moet gezocht worden naar een verklaring.
In deze wetenschappelijke nuchtere maatschappij is er nauwelijks nog plaats voor fantasie, geloof, parabels en sprookjes. Dit is niet alleen schadelijk voor de mensheid, maar leidt ook tot quasi onoverkomelijke problemen voor wie in de niet-wetenschappelijke sfeer vertoeft.
Neem u de elfjes, de kabouters en de sprookjesprinsessen, waar kunnen zij de dag van vandaag nog naar toe? De meesten vinden hun weg nog naar de dromen van de kinderen. Maar een plaatsje verwerven in de grote mensenmaatschappij, dat is heel andere koek. Dat kan niet zomaar in één, twee of drie. Maanden plannen en overleggen is noodzakelijk om de stap te zetten naar moeder aarde.

En vandaag is het inderdaad D-day. Invasietijd. Een grote groep padden en kikkers waagt de sprong.
Ze hopen op deze aardbol eindelijk de prinses van hun dromen te ontmoeten.
Een prinses die toch minstens één van hen een kus op de neus geeft.
En als dat gebeurt, zou ze wel eens kunnen schrikken.
Oké, padden broeden nu eenmaal geen zangvogels uit, maar een mooie prins tevoorschijn toveren, is toch mooi meegenomen.

Nu maar hopen dat de padden terechtkomen in de grote tuinen van het Belgisch Koninklijk Paleis.

En misschien, heel misschien komt kleine Elisabeth in de buurt van het beestje.
Kinderen en vooral prinsesjes zijn nu eenmaal niet bang van lelijke dieren.
Misschien werpt ze een kusje naar de knoflookpad.
En staat er plotsklaps een mooie jonge prins voor haar neus.

En misschien, heel misschien komen ze dan ooit in Royalty
vor een spraakmakend interview over kikkers en sprookjes
En hopelijk, heel hopelijk leven ze dan nog lang en gelukkig
en krijgen ze vele prinsjes en prinsesjes met uitspreekbare namen.

De toekomst van het koninkrijk lijkt verzekerd.

PS ondertussen zijn er al 1889 padden veilig afgezet aan de poorten van Elisabeth's huisje. Hou dus Royalty in de gaten!!


zaterdag, april 23, 2005

De voorbije week in het Struikgewas

Op de groepsblog 'Struikgewas' publiceerde ik de voorbije week volgende artikels

- een kleine fotoreportage van de Erfgoeddag in Gent (17.04.2005)

- recensie over optreden Stef Bos in CC De Werf te Aalst (15.04.2005)

- in de reeks 'Dag op dag' mijn kijk op leven en werk van Toon Hermans, die precies vijf jaar geleden overleed (22.04.2005)

- recensie over de voorstelling 'Celtic Legends' in de Capitole te Gent (21.04.2005)

- een aankondiging van de voorstelling 'Bâche', gebracht door 'Les ballets B de C' op 29 april a.s.

- in de reeks 'Dag op dag' breng ik merkwaardige feiten plaatsgevonden op 23 april: je leest er over het mysterie van Shakespeares geboortedatum, over het verrassende openingsnummer gebracht door Lisa Stansfield in Den Haag én over de link tussen België en de moordenaar van Maarten Luther King.

donderdag, april 21, 2005

Niet cursief, wel doorstreept

Het leven is niet altijd cursief geschreven. Soms zijn er enkel harde letters. Of staat alles vol met vraagtekens. En heel af en toe wordt alles doorstreept.

Vandaag is een stukje jeugd in mij gestorven.
In Dilbeek namen we afscheid van Lorine, 42 jaar, moeder van twee jonge kinderen.
In amper een paar weken ontglipte het leven haar.
Nu is haar leven doorstreept.
Mysterie en vragen blijven achter.
Vragen waar ik geen weg mee kan.
Vragen die geen antwoord vinden, hoeveel bijbelse teksten er ook aangebracht worden.

Elk afscheid houdt een spiegel voor.
'Heb ik je ooit gezegd dat ik je lief heb?' is de openingszin uitgesproken voor het graf.
Wie het uitspreekt, zegt: 'Het is een zin van een misschien te banaal lied. Maar vandaag moet ik jou, Lorine, zeggen dat ik het je nooit gezegd heb. Daar heb ik nu spijt van.'
Elk afscheid is een les voor degenen die achterblijven. Waarom is het zo moeilijk om tegen iemand de woorden 'Ik heb je graag of ik hou van jou' uit te spreken?

Dit vandaag is niet wezenlijk. Het is niet anders.
Als in een mens een stukje jeugd sterft, dan sterft die mens ook een beetje.

Ik leg een rode roos op de kist waarop haar twee kinderen hun hartskreet met een onuitwisbare stift neerpenden: "Ik vergeet je nooit. Ik mis je. Ik hou van jou."

A Dieu

maandag, april 18, 2005

De schoorsteenbouwer en de klokkenluider bepalen de toekomst van de kerk!

Terwijl de kardinalen zich opmaken om de heilige geest zijn werk te laten doen, zou een mens vergeten dat het lot van de Rooms-Katholieke kerk in de handen ligt van Fabio Soterius en Marco Silvesterino. Deze twee Italiaanse burgers vertolken immers een cruciale rol in deze pausverkiezing.

Fabio is een 44-jarige schoorsteenbouwer uit Milaan, terwijl Marco al sinds zijn 21ste de alomgekende klokkenluider van Turijn is. Zij krijgen de taak om de miljard katholieken alom op deze aardbol via rooksignalen en bellengerinkel een nieuwe paus aan te kondigen!

De hoofdredacteur van 'Cursief Huigje' had deze morgen een exclusief gesprek met beide heren.

Fabio, het waren zeker drukke tijden?

Inderdaad, reeds vele maanden werd duidelijk dat een nieuwe pausverkiezing eraan kwam. Wat echter maar weinigen weten, is dat elke Italiaanse schoorsteenbouwers de voorbije weken een ontwerp kan opsturen naar het Vaticaan. Daar besliste een vurige commissie over het type schouw, dat in aanmerking komt om een plaats te krijgen op de Sixtijnse kapel, eens een conclaaf van start gaat.

Heb je zicht welke ontwerpen uiteindelijk in de finaleronde geraakten?

Blijkbaar moet het er erg spannend aan toe gegaan zijn. Urenlang werd gedebateerd. Drie ontwerpen maakten de meeste kans.
Een modernistisch kunstwerk met duidelijke Spaanse roots werd uiteindelijk niet geselecteerd door de horde zwaar Ratzingergezinden.
De Danneelsvolgelingen konden het op hun beurt niet eens zijn met een strak klassiek ontworpen schoorsteen.
Uiteindelijk waagde ik mijn kans door het insturen van een compromis-schoorsteen.
En dit leek de tweederde meerderheid te halen!


Zit het vakmanschap je in de genen?

Jazeker, mijn grootvader had de eer om de schoorsteen te ontwerpen voor het conclaaf waarbij Paulus VI gekozen werd. Mijn vader daarentegen had brute pech. Het was in 1978 kort na het overlijden van de lachende paus. Was het door de snelheid waarop twee conclaven elkaar opvolgden? Feit was dat alles eindigde op een fiasco. Bij de verbranding van de kiesbriefjes moet mijn vader vermoedelijk teveel droog stro voorzien hebben, zodat de schoorsteen volledig vuur vatte.

En Marco, hoe heb jij de verantwoordelijke taak voorbereid?

Als jarenlange klokkenluider in Turijn heb ik het vak toch al wat in de vingers. Ik weet waar de klepel hangt. Toch was het een verrassing dat vorige week de kardinalen een nieuwe preek schreven waarin bepaald werd dat ik de Romeinse klokken mocht luiden, op het ogenblik dat uit Franco's schoorsteen de witte rook een weg zoekt. Het is alvast een grote eer.

Hoe leef jij naar dit conclaaf toe?

Ik sta 's morgens extra vroeg op. Neem vervolgens de trein naar een klein dorpje aan de rand van Rome. Daar staat een kapel waar ik volop kan oefenen in het klokkenluiden. Die plaats heb ik gekozen omdat net naast de kapel een oude schuur staat, waarop Fabio een duplicaat van de Vaticaanse schoorsteen heeft gebouwd. Zo oefenen we elke dag bij het zingen van 'Een bakske vol met stro'. En geloven of niet, we beginnen het onder de knie te hebben!

Heren, ik wens jullie veel succes toe én laat de heilige geest op jullie nederdalen!

donderdag, april 14, 2005

Rem je altijd voor lesbische pinguïns?

Gisteren lanceerde Jim-tv de eerste aflevering van een nieuw holebiprogramma Shout. Holebi's zijn de dag van vandaag blijkbaar in. In 'Thuis" brengen Manon en dokter Ann al weken de bloeddruk van hetero-vrouw Marianne op ongekende hoogtes.
En wat dan te denken van de vreselijk spannende cliffhanger aan het einde van de eerste reeks van 'Kinderen van Dewindt'? Een hartstochtelijke kusscène van Lies en Ellen!
Ben al benieuwd hoe het Peulengaleis zal eindigen? Zoeken Bart Peeters en Hugo Matthyssen toenadering? Zullen ze zich 'outen'?

Will Ferdy is de Vlaamse grondlegger van het outinggedrag. Sindsdien heeft ook menig bekende Vlaming zijn voorbeeld gevolgd. Er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk: enkele homofiele zangers die blijven volharden in de boosheid door zich te laten omringen door dansende juffrouwen gehuld in te kleine bikini's.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb respect voor mensen die zich outen. Maar men mag toch niet gaan overdrijven. En dat gevoel besluipt me meer en meer. Het 'outen' wordt een nationale sport want - waar ik ook ga - steeds vaker ontmoet ik mannen en vrouwen die zich voor de ganse maatschappij bloot willen geven. En dat heeft verstrekkende gevolgen.

Het 'outen' gebeurt ook niet meer zo subtiel. Nee, via stickers op auto's komt men uit voor zijn of haar geaardheid.

Daarnet zat ik bumper aan bumper te rijden. Vóór mij een Fiat Stilo. Op de achterruit een sticker met volgende tekst: 'Ik rem altijd voor dieren'. Laat me duidelijk zijn, al ben ik geen groene jongen, ik heb begrip voor wie ernaar streeft boom en dier ter harte te zijn. Maar laat ons niet overdrijven. In tien minuten tijd heb ik meer dan twaalf keer hard op de rem moeten staan. Ik vermoed dat de dierenliefhebber telkens één of andere diersoort voor zijn auto had zien bewegen: een egel, een eendje, een kever, drie vliegen, een rat, een wandelende tak en vier lelijke kevers.

Ik was nog maar net bekomen of vóór mij kwam een Renault Kangoo postvatten. Blijkbaar was de chauffeur een beetje verlegen, want er was maar een piepklein stickertje bevestigd op de ruit. 'Ik rem altijd voor mooie vrouwen' stond erop. En geloof me of geloof me niet. De komende tien minuten ben ik erin geslaagd anderhalve kilometer af te leggen. De Renaultchauffeur had een bijzonder aparte smaak wat mooie vrouwen betrof. Elke vrouw die aan de kant van de weg stond, was voor hem al aanleiding genoeg om de remmen dicht te gooien. Zelfs een slecht geschminkte travestiet kreeg dat genoegen!

Thuisgekomen neem ik de krant.
Op de voorpagina (waar ik het wereldnieuws verwacht) zie ik
een artikel met een foto van twee leuke pinguïns.
Ik ben verbaasd wanneer ik de titel erboven zie: 'Lesbisch pinguïnkoppel laat zich niet verleiden".
Misschien moeten we ze sturen naar Temptation Island??

zondag, april 10, 2005

Huwelijk Charles en Camilla ontbonden?

Het zit het Brits koningshuis niet mee. Door het overlijden van de paus moest prins Charles zijn ultieme date met Camilla met één dag verschuiven. Gelukkig was prins Rainier zo attent om pas woensdagochtend zijn gekroond hoofd definitief neer te leggen, want anders was het Brits bootje nog steeds niet uitgevaren. Nu echter is er veel dramatischer nieuws te melden.

Een vriend, die momenteel zich in Windsor bevindt, contacteerde mij met verontrustend nieuws. In de straten van Windsor verspreidt zich het gerucht dat het halfbelegen paar het na hun eerste huwelijksnacht reeds voor bekeken houden!

De Britse kroonprins zou zelf het initiatief daartoe genomen hebben, nadat hij deze morgen omstreeks 6 uur in de badkamerspiegel had gekeken Wat hij toen zag, kon een Harry Potter-scenario geweest zijn. Het spiegelbeeld sprak historische woorden uitdeed die Charles voor het eerst in zijn leven deed beseffen wie hij eigenlijk was.

Hij besloot dan maar om de knoop door te hakken en te kiezen voor een celibatair leven.


Voorlopig wenst koningin Elisabeth dit bericht noch te bevestigen noch te ontkennen.

vrijdag, april 08, 2005

Het staat in de sterren geschreven!

Het is altijd handig ’s morgens vroeg te weten wat de (werk)dag zal brengen.
Ik heb daar mijn eigen systeempje voor.

Ik wacht op het gebrom in de straat. Het teken dat mijn dagelijkse krant er aan komt. Zeker bij regenweer is het belangrijk dat ik de brievenbus zo vlug mogelijk bevrijd van 'De Gentenaar'.
Door één of andere architecturale fout is het immers schering en inslag dat alle poststukken die in mijn brievenbus gestopt wordt, verdrinken in de nattigheid. Mijn verzekeringsmakelaar zegt me dat ik geen beroep kan doen op het rampenfonds om de geleden waterschade te vergoeden.

Dus voorkomen is veel beter dan genezen.
Ik ga de krantenman tegemoet.
Wederzijds ochtendhumeur zorgt ervoor dat we niet verder geraken dan een eenvoudige goeiemorgen.

Ik wil de vooruitblik op deze doordeweekse dag kennen.
Ik sla de krant open op pagina 2.
En het staat er inderdaad: “Je voelt je deze periode het best als je op een prettige manier met je werk bezig kunt zijn. Wanneer er spanningen zijn op dit vlak praat ze dan uit. Met je gezondheid gaat het wellicht naar wens, maar pas wel op dat je je niet laat verleiden teveel te gaan eten of drinken.”

Met die horoscoopgedachte doordrongen, begeef ik me eerder opgewekt naar het werk.
Daar gearriveerd is de eerste uitdaging een feit: hoe op een prettige manier met het werk bezig zijn.
Ik poog alvast goed te starten. Een bakje troost en een vleugje muziek moet me in goeie stemming brengen.
Ik delete meteen al mijn inbox-berichten, kwestie om geen werk op mij te laten afkomen.
Ik sluit de deur.
Ik denk.
Ik plan.
Daar ik vergeten ben de telefoon om te leiden, krijg ik toch een vraag om advies over een bepaald productieproces. Ik zeg meteen dat ik aanhanger ben van de TUP-theorie. Trek Uw Plan.
Ik leg de hoorn van de haak.
Meteen komt de tweede uitdaging niet meer in het gedrang: het uitpraten wanneer er spanningen zijn.

Ik tracteer mezelf omstreeks 12 uur met een werklunch.
In Auberge du Pecheur in Latem.
De lunch loopt onverwachts wat uit.
Ik kon niet weerstaan aan de derde uitdaging: de fles Pomerol staat leeg naast mijn bord.
Ik wil verder op een prettige manier met het werk bezig zijn
En zorg daarom alvast dat mijn lunchonkosten vergoed worden.
’s Namiddags krijg ik maagkrampen.
De directeur betrapt me terwijl ik enkele aspro’s inneem met een glaasje Amaretto.
Plots is het werk niet meer leuk.
Plots nemen alle spanningen toe.
Mijn baas is niet bereid om het uit te praten.

Ik vertrek naar huis.
Ik schrijf een brief naar de dienst abonnementen van de krant.
Ik wens niet langer leugens in de krant lezen
en zeker niet in de rubriek ‘horoscoop’.
Ik zeg de krant op.

woensdag, april 06, 2005

Zoepablog 2: Wat als jij kardinaal zou zijn?

Mocht jij nu kardinaal zijn, voor wie zou je dan stemmen tijdens het komende conclaaf? Hoe maak je een keuze uit je 116 collega's? Misschien moet je eerst weten hoe ze er allemaal uitzien! Dus kijken maar.

Misschien is de keuze dan gemaakt. Maar hoe moet je het kiesbiljet dan invullen? Welnu, ik vond in een interessant artikel uit London Magazine, anno 1903 er een afbeelding van! Je kan er ook lezen hoe het kiesbiljet vervolgens moet gevouwd worden.

Al is de Kerk een serieus instituut, toch is het te hopen dat de volgende paus ook wat humor kent. Blijkbaar was paus Johannes XXIII zo'n figuur. Deze én deze kleine anekdote bewijzen dit!

En mocht de witte rook zeer lang uitblijven, dan geef ik de kardinalen de raad om het voorbeeld van Benedictus XIV te volgen. Door een verrassende humoristische uitspraak maakte hij een einde aan het conclaaf dat al een half jaar bezig was!

Maar als ik denk aan een lachende kerk, dan zie ik nog altijd het beeld van dé lachende paus voor mij!

dinsdag, april 05, 2005

Met de deur in huis vallen

Jan en Pascale zitten wat in de put.

Nochtans is hun huwelijk begonnen als een sprookje: prachtig weer, veel volk, toffe cadeaus. En tante Jeanne heeft zich tijdens het feest koest gehouden.

Maar op de tweede ochtend na de huwelijksnacht begint het jonge koppel enige nattigheid te voelen.
Pascale vindt het vreemd dat de postbode nog steeds geen stapel brieven en cadeaus is komen afgeven. Is hij teveel afgeweken van zijn georoute? Jan vindt het nog raarder dat zijn schoonmoeder (die de weken voor het huwelijk niet uit de buurt van zijn schatje te slaan was) nog geen kik van leven heeft gegeven. Er is duidelijk iets aan de hand.

Vandaag is het precies een week geleden dat ze in het huwelijksbootje zijn gestapt. Nog steeds is er geen mens, zelfs geen kat aan hun voordeur geweest.
Waar blijven hun vrienden die beloofd hebben hen eens te verrassen met een brunch? En waar blijft de bakker met het klein gesneden brood?

Na het bekijken van de laatste aflevering van 'Samson en Gert' (een mens moet nu eenmaal iets doen) denken ze de reden van het wegblijven van volk te kennen. Misschien doet de bel het niet? Helaas, toch wel.

Zo zitten ze nu elke avond met zijn tweetjes in de zetel, haar handje in zijn hand, te wachten en te wachten.
Hun oren gespitst, hopend ergens het geluid van naderende voetstappen te horen.
Te wachten op iemand die met de deur in huis valt.
Al is het een meneer samen met een klein jongetje, die een Wachttoren komt afgeven bij het verkondigen van één of andere blije boodschap.
Maar niets daarvan.

Als je het mij vraagt, ik vrees dat Jan en Pascale de eerstkomende dagen ook niemand aan de deur zullen krijgen!


maandag, april 04, 2005

Zoepablog 1: Wat je niet wist over Tom Boonen!

Vooraf: Je kon al elders lezen dat ik gastschrijver ben op de website van het Nieuwsblad. Regelmatig breng ik er 'gewone' blogjes op de jongersite www.zoepa.be. Vanaf nu kan je dat geschrijf nu ook lezen op 'Cursief Huigje' . Het is nu eenmaal makkelijk om al mijn schrijfsels te verzamelen. Uiteraard nodig ik iedereen wel uit om af en toe eens naar Zoepa te surfen. Er staan veel leuke dingen op.

En uiteraard blijft deze blog vooral de plaats waar je mijn cursieve kijk op het leven zal blijven vinden.

Dat Boonen de Ronde gewonnen heeft, is geen nieuws. Zeker niet voor Celine die het gisteren voorspelde op haar blog.

Maar wist je dat er zijn eer en glorie ongeveer één jaar geleden een fantastisch lied werd geschreven, dat je hier kan beluisteren? Geniet volop van de indrukwekkende tekst: 'Tom Boonen, in buikdansen is hij vrij goed!'

En nu Tom het allerhoogste schavotje heeft bereikt, pogen de paparazzi al zijn imago te besmeuren. Zo dook er al een foto van Tom op, terwijl hij in bed ligt met éne Kevin.

Via een goeie vriend van Tom kwam ik te weten hoe destijds Tom het fietsen werd aangeleerd. Tevens wist hij te vertellen dat Tom voor elke koers de patroon van de wielrenners aanroept.

Maar één ding is zeker: Tom heeft vandaag niet alleen Vlaanderen veroverd; hij laat ook in de dikke Van Dale voor eeuwig zijn sporen na.

PS wie nu al weet wie er volgend jaar de Ronde van Vlaanderen zal winnen, nodig ik ooit om te reageren op deze blog! Volgend jaar deze tijd zie ik wie 'voorspellen' kan!