Geflitst door Julia en Mike

Terwijl ik nog aan het bekomen ben van 'de duivenpesterijen' - wil ik even twee collega-bloggers vermelden die er in slaagden een foto (door mij gemaakt) - en waarop geen enkele duif te bespeuren was!! - een extra dimensie te geven op hun eigenste blog.


Eerst was er Julia die op mijn fotoblog een foto ontdekte van twee jonge meisjes die op de laatste dag van de solden geïnteresseerd voor een rek met schoenen stonden.


Julia nam contact met me op met de vraag of ze mijn foto mocht scrappen. Ik hoorde het even in Keulen donderen. Scrappen, wat is dat in godsnaam. Ik nam het risico :) en liet Julia haar ding doen. Ze is nu eenmaal een crack in het digitaal scrappen.
Zij maakte iets moois met mijn foto.
Kijk maar op http://juliavanderwerf.blogspot.com/2006/07/bart.html
Neem ook je tijd om vele andere kunstwerkjes te ontdekken op haar weblog.


Sinds ik begon met een fotoblog, zijn er al heel wat leuke en toffe (blog)contacten ontstaan. Zo ook is een correspondentie aangevat met Mike Beeman, een professioneel schilder uit Cheyenne (USA). Met zijn schilderijen behaalden hij al meerdere onderscheidingen.


Hij nam een paar maand geleden contact met mij op - omdat hij op mijn fotoblog een afbeelding van een bejaard koppel had gezien. Een foto die hij graag wou gebruiken om er een schilderij van te maken.


Deze week vond ik op zijn weblog het resultaat: http://pastelsbeeman.blogspot.com/2006/08/morning-news.html
Wie van pastelschilderijen houdt, moet zeker eens grasduinen in het rijke archief van deze Amerikaanse kunstenaar.

En mocht iemand onder mijn lezers graag eens een duif tekenen - dan kan hij/zij bij mij zeker terecht!

Een gevleugeld verhaal

Nu is het genoeg geweest.
Ik heb het jaren getolereerd.
Ik ben nu eenmaal een verdraagzaam iemand.
Maar 'trop is trop' ... ik bind de strijd aan tegen de blauwe geschelpten op (en boven) deze aardbol.

Voor alle duidelijkheid, ik heb niets tegen dat gedeelte van de mannelijke bevolking dat elke zondag na de hoogmis gedurende tientallen minuten staat te staren naar de hemel. Niet speurend naar de Heilige Geest, maar wel naar de prijsbeesten die moeten 'vallen'.

Ik start echter wel een petitie om toestemming te krijgen de stadsduiven volledig uit te roeien.

Sinds ik beschik over een nieuw digitaal fototoestel pesten zij mij voortdurend.

Telkens ik een wondermooi beeld in mijn Leica-lens zie én dit voor het nageslacht wil vereeuwigen, zorgt een lelijke duif ervoor dat mijn kans om ooit the 'Pullitzer prijs' te winnen, volledig verkwanseld wordt.

Het is niet te doen.
Op mijn reis werd ik er voortdurend mee geconfronteerd.
Het begon allemaal in het wondermooie Firenze toen ik een prachtig standbeeld zag staan op de Piazza della Annunziata.
Als een volleerd fotograaf koos ik voor een kikvorsperspectief.
Ik zoomde in én legde het beeld vast.
Helaas hadden ondertussen stadsduiven zich genesteld op én onder mijn object.


Even later was het weer prijs. Ik zag een ander standbeeld. Ik zocht naar de juiste belichting en de exacte sluitersnelheid. Alle omstandigheden waren piccobello om er een mooie foto van te maken ... maar dat was buiten de waard gerekend. Een waard deze keer vermomd als duif.

Ik ben dan maar gevlucht naar Siena, een prachtige stad. Een adembenemend schelpvormig plein. Op het plein een merkwaardige fontein. Dus tijd om het fototoestel boven te halen.

En je kan het natuurlijk al wat raden: ook nu had mijn 'vriend' zich genesteld op de armen van het standbeeld.

Gejaagd door een zachte Toscaanse wind (hopende dat de duiven nu eens richting Barcelona vlogen) trok ik tenslotte naar Pisa, de stad van de scheve toren. Daar was ik van plan om een kunstzinnige foto te maken. Met de 12x zoom slaagde ik erin om op éénzelfde beeld zowel een standbeeld als de toren te krijgen. Dàt zou het worden.

Toen ik echter nieuwsgierig naar het resultaat keek, zag ik tot mijn ontsteltenis dat ook die foto 'verprutst' was door de duif.

Ik heb het dan maar opgegeven.

Dus al wie een hart heeft voor de fotografie, laat mij weten hoe ik kan voorkomen dat blauwe en andere geschelpten mijn foto's 'ontsieren'.

Daarnet luisterde ik naar de radio. Er was de goochelscetch van Toon Hermans. De slotzin ervan was: 'De duif is dood meneer'.

Was het maar waar!:)

Toscane

In het glooiende landschap
van cipressen en olijfbomen
slingert de tijd langzaam
vertragend bij elke bocht
speurend naar herinneringen uit het verleden.

Ik vecht tegen de tijd,
geef me over en word zijn reisgenoot
die wegglijdt van verstand naar hart.

Ik laat me meeslepen langs dorre velden
in het gezelschap van krekels en een enkele Vlaamse gaai.

Mijn ziel herbergt Toscaanse indrukken,
ogen-blikken van verwondering en bewondering,
aroma's van wijn, calzones en pasta's,
magische momenten waarop ziel en hart elkaar ontmoeten,
het gevoel dat 1400 km van thuis
een andere thuis
mij
omarmt.

Even er tussen uit!

Cursief Huigje neemt vanaf zaterdag even welverdiende vakantie. De batterijen opladen, genieten van alles en nog wat, lekker ontbijten - een goede laag door-de-mutualiteit-terugbetaalde-Becel op mijn boterhammetjes smeren, ideetjes sprokkelen voor latere cursiefjes, een pak foto's nemen waarvan hopelijk enkele ervan op de fotoblog kunnen komen, ... kortom zorgeloos vakantie nemen.

Maar wie niet zonder 'Cursief Huigje' kan - geef ik een paar tips:

1. ga eens comfortabel op je bureaustoel zitten - zet het volume van je mediaplayer ietsje horen - en surf eens naar mijn muziekblogje. Je vindt er tot nu toe muziekclips van Queen, Montserrat Cabalé, Roger Glover, Hooverphonic, Katie Melua, Vaya con Dios, Ray Charles, Cat Stevens, Abba, Sinead O' Connor.

2. duik eens in het archief van 'Cursief Huigje'. Wat valt er zo allemaal te lezen? Een oproep aan alle inbrekers (helaas een actueel thema)

Een praktische gids voor (v)echtscheidingen

De happy-sins kaart

Alzheimer

en nog vele vele tientallen andere.

3. ga eens een kijkje nemen naar de kiekjes op mijn fotoblog

4. laat veel commentaren achter.

5. treur niet om mijn afwezigheid. Denk aan mijn motto: Just enjoy it. En als het niet echt lukt, dan ben ik er van overtuigd dat deze clip uit de Muppetshow je zeker een leuk opgewekt gevoel zal geven.

Tot in den draai!

Supersolden

De soldenperiode is achter de rug. Menig huisvader zal dit niet betreuren. Hun visa-kaart is weer voor een tijdje veilig. En op zaterdag moet er niet in de vroegte ontbeten worden opdat vrouwlief ongeveer als eerste kan gaan aanschuiven aan de deuren van de Inno.

Ik heb het recentelijk nog meegemaakt.

Tientallen - hoofdzakelijk vrouwelijke - wezens staan een kwartier voor openingstijd te wachten.
Hun blikken gericht naar alle spullen in de winkel.
Met hun gedachten al de kortste weg uitstippelend naar het juiste rek.
En dan als een bende verhongerde hyena's de prooi aanvallen.
Dat ze hier en daar een duw moeten geven én incasseren - nemen ze er maar bij ... zolang dat ze op het einde van de jacht enkele trofeeën naar huis kunnen nemen.

Maar nu keert de rust nog terug.
De winkels liggen er weer verlaten bij.
Winkeliers en verkoopsters wachten op een eerste klant.
Het is wachten op Godot.
Het geld is immers op.

Toch doet Jack er alles aan om toch nog volk naar zijn computerzaak 'De Mak in Tosh' te lokken.
Hij deed daarvoor beroep op een befaamd reclamebureau.
Zes weken later én enkele duizenden euro's armen kon Jack vandaag voor het eerst 'zijn' advertentie in de lokale krant vinden.

Hij was er best trots op.
En nu maar hopen dat zijn potentiële klanten door de spectaculaire korting massaal afzakken naar zijn computerwinkel.
Aan de sterk verlaagde prijs zal het zeker niet liggen!:))