Red de klasfoto

Opschudding in onderwijsland.

De commissie Zorgvuldig Bestuur had beslist dat scholen geen fotosessies meer mogen organiseren tijdens de lesuren.
Ten eerste stel ik me de vraag of die heren en dames van die club niets anders te doen hebben.
Ten tweede betreur ik ten zeerste dat klasfoto's tot het absolute verleden zullen behoren.

Gelukkig greep minister Frank in met de boodschap dat 'klasfoto's nog kunnen indien dit op een correcte en zorgvuldige manier gebeurt'.

Maar tot mijn grote ontstentenis is Frank wél grote tegenstander om 'individuele foto's' te laten nemen."Commerciële uitwassen met individuele foto’s zijn natuurlijk uit den boze" luidt het.

Ik wil hier een petitie starten om die individuele foto's te behouden.

Want zeg nu zelf - het leven zou toch niet zijn zoals het nu is, mocht ik in onze fotoalbum deze prachtige foto niet hebben kunnen terugvinden.



Dus dierbare commissieleden en minister - ijver voor het cultureel erfgoed van Vlaanderen - behoud de tradities.

Ik wil mijn smeekbede kracht bijzetten. Dus beste bloggers, reageer massaal. Ik zorg er wel voor dat alle verzuchtingen bij de Commissie Zorgvuldig Bestuur terechtkomen.

Remedie tegen politiekers

Nu is het genoeg geweest.

De voorbije week ben ik twee keer vóór dag en dauw uit mijn bed gebeld.
Holderdebolder mij aangekleed, naar beneden gewaggeld, de voordeur opengedaan ... en 'face to face' gestaan met politiekers.
Telkens drie stuks: 1 man in het midden, 2 glimlachende dames aan zijn zij.

Ik heb respect voor elke job.
Politiekers doen wat ze willen doen.
Maar mij uit mijn bed bellen ... dat is er teveel aan.

Maar ik heb nu de oplossing gevonden om de komende twee weken 'politiek' vrij mee te maken.
Geen toekomstige burgemeesters, schepenen of OCMW-voorzitters aan de deur.
Die oplossing wil Cursief Huigje graag delen met de grote blogfamilie. Het is heel eenvoudig en zeer doeltreffend.

Wat moet je doen?

stap 1:

Net nà zonsondergang begeef je je langs de Vlaamse binnenwegen, waar je honderden bordjes met 'foto's kandidaten' vindt. Je 'leent' er even eentje.
Om het even van welke partij.
Hoewel het op zich geen verschil maakt, kan je overwegen om er de knapste kandidaat of kandidate uit te halen (dit maakt het thuiskomen aangenamer).
Zorg er wel voor dat er duidelijk de naam van de partij op staat. Dus het bord met Freya of Patrick komt niet in aanmerking.

stap 2:

zet dat bordje in je voortuin - liefst niet té ver van je voordeur.


"Is dit al?" hoor ik menig bloglezer nu denken.
"Jawel"

Sinds ik dat gedaan heb, is er namelijk nog geen politieker meer aan de deur geweest.

De burgemeesters-in-spe, behorende tot een andere partij dan wat er op het bordje in de tuin staat, zullen niet meer aanbellen. Zij denken immers dat jij al een duidelijke keuze gemaakt hebt.
De schepenen-in-spe, behorende tot dezelfde partij als je tuin-genoot, zal ook al geen moeite meer doen.

En kees is klaar (of zoiets) ... je kan in het vervolg lekker lang uitslapen zonder gestoord te worden.

Nu nog iets vinden om de getuigen van Jehovah, de scharenslijpers, de deur-aan-deur verkopers van shampoo en de gerechtsdeurwaarders weg te houden!

Tips zijn altijd welkom!

Enkele reis naar Mars

Op de website van de Nasa kan je blijkbaar al een zitje reserveren om in 2030 een trip naar Mars te maken.

Voorlopig gaat het nog om een enkele reis. Dat zal misschien menig aardbewoner tegenhouden zich in te schrijven … maar niet de schrijver van deze tekst.

Ik ga er resoluut voor.
In 2030 ben ik op de top van mijn kunnen.
Ik zal dan de nog relatief jonge leeftijd van 71 jaar bereikt hebben.
‘Is dat niet te oud voor zo’n planeetreis?’ vraag je je misschien af.
Welnu, als de kerkelijke vader het nog zag zitten om op 84-jarige leeftijd god de vader te zijn over de miljoenen katholieken op deze planeet, dan kunnen er geen tegenargumenten zijn om mij die trip naar Mars te ontzeggen.

Akkoord, ik heb lang getwijfeld.
Gewikt en gewogen.
Mijn testament al herhaaldelijk herschreven.
Uiteindelijk heeft het geldgewin de doorslag gegeven.

De reden waarom ik er naar toe wil, is namelijk de verplaatsingsvergoeding.
In een periode waarin pensioenen afgeschaft zullen zijn, is elke bijverdienste meer dan welkom.

Vadertje Staat (in 2030 precies 200 jaar oud) betaalt ter gelegenheid van dat jubileumjaar een kilometervergoeding aan alle +70- senioren.
Dit moet hen stimuleren ons landje voor korte maar liefst lange tijd te verlaten. Dit moet een oplossing bieden voor het nijpend tekort aan open plaatsen in de bejaardentehuizen en de serviceflats.

Ik zie het toch al niet zitten om daar als prille zeventiger in een rijtje gezet te worden. Stevig vastgebonden in de rolstoel. Wachtend op de koffie die precies om 15 uur geserveerd wordt én op het gastoptreden van het 84-jarig showbizzkoppel Nicole en Hugo.
Nee, laat die kelk maar aan mij voorbijgaan.

Maar ik had het dus over die bijverdienste.
Als ik me in 2030 installeer in de Spirit 18 - dan ben ik meteen miljardair. De afstand van onze aarde naar de marsmannekes is gemiddeld 227.350.000 kilometer.
Ik krijg 0,15 euro per kilometer.
Dit brengt me dan een bruto wedde op van 34 102 500 euro.
Het ticket enkele reis kost me 12 100 000 euro.
Dus ik heb nog een mooi spaarpotje.

Of ik nog terug wil keren van de verre planeet?
Wie weet, ontmoet ik daar één of andere beeldschone marsvrouw en leven we er dan nog lang en gelukkig.

Ik stuur wel een briefje zonder priorzegel.

Oproep aan alle inbrekers

Ik werd meer dan een jaar geleden gecontacteerd door Johan DP, 24 jarige voorzitter van de SAI- zelfhulpgroep (oftewel slachtoffers van auto-inbraken). Hij vroeg me toen om een unieke campagne te mogen lanceren via deze weblog. Een campagne die zich richt naar een duidelijk omschreven doelgroep, zijnde de inbrekers in wagens.

'Cursief Huigje' staat open voor alle revolutionaire ideeën én wou dan ook een platform zijn voor de verdrukte medemens.

Helaas. John DP liet me heden weten dat vermoedelijk door de politiehervorming het aantal inbrekers nog gestegen is. Johan is ondertussen aan zijn zesde wagen toe. Hij smeekte me op blote knieën om nog eens de oproep te herhalen.

Om aan te tonen dat ik nog niet van de slechtste ben, publiceer ik dan ook graag zijn:

"Als voorzitter van de zelfhulpgroep wil ik eerst en vooral duidelijk stellen dat ik persoonlijk niets tegen inbrekers heb. Niet elke mens kan immers dokter of ingenieur worden. En zoals de volksmond vaak zegt: 'Er moeten van alle soorten bestaan!" Maar dat mag nog niet betekenen dat mensen met een inbrekend beroep 'zonder goeie manieren' door het leven mogen gaan. Integendeel!

Ik (die de voorbije maanden vijf keer het slachtoffer was van diefstal in mijn Lada) lanceer daarom een heuse campagne met twee doelstellingen:

1. de inbrekers aanzetten om enkel het kleine raampje (aan de chauffeurskant) in te slaan. Dat spaart de eigenaar extra kosten.

2. de inbrekers aanmoedigen om - na de diefstal van de voorwerpen - de deur weer op slot te doen.

3. de inbrekersfamilie aanzetten tot goeie communicatie met elkaar. Het zou niet alleen mijn auto te goede komen maar het zou ook de inbrekers helpen om efficiënter hun levenstaak te volbrengen.

Fons, onze penningmeester is er in geslaagd op prachtige wijze deze doelstellingen zowel in een meesterlijke TV-spot als op een verrassende affiche weer te geven.

Helaas, als voorzitter van de zelfhulpgroep (bestaande uit zes leden) moet ik melden dat in onze verenigingskas te weinig geld zit om een TV-campagne te voeren. De kas werd namelijk vorig week ontvreemd.

We zijn dan maar overgeschakeld op plan B, die ten uitvoering werd gebracht door ons Daisy. Zij kopieerde stiekem op haar werk de zelfgemaakte affiches.

Ik hoop dat 'Cursief Huigje' bereid is een foto van de affiche te publiceren en zo een officiële start geeft aan de campagne"

Dierbare Johan DP en alle leden van de SAI-vereniging, ik wens jullie alvast veel succes toe.

Affiche van de SAI-zelfhulpgroep

PS mag ik jullie toch nog een raad geven? Laat deze affiche niet in de auto liggen, het is bijna zeker een 'collector's item'!

Menselijk drama

Opschudding in het Oostvlaamse Maldegem.

Wat dé gebeurtenis van de eeuw moest worden voor Marie en Basiel is uitgedraaid op een menselijk drama.

Nochtans was de dag uitstekend begonnen.

Marie en Basiel waren al vroeg uit de veren.
Het zou hun dag worden.
Reeds 65 jaar deelden ze lief en leed. Al was er twintig jaar geleden wel eens een crisis in de maak, toen Marie niet akkoord ging om 't lief van Basiel te delen.

Maar gewoonlijk kabbelde hun huwelijksleven rustig verder.
Af en toe kwamen hun respectievelijke hobby's elkaar eens tegen, wat leidde tot 'veertien dagen klank noch beeld'. Zo hadden Basiels konijnen zich eens een weg 'geknabbeld' in de grote bloementuin van Marie.

Marie en Basiel hadden al jaren uitgekeken naar de dag waarop het briljanten jubilée zou gevierd worden.
Niet alleen omwille van de tinnen schaal, die de burgemeester omstreeks 10 u zou brengen - maar vooral omdat er zekerheid was dat ze - voor het eerst in hun 65 jaar samenleven - mét foto in de regionale dagbladen zouden pronken.

Marie was nog vlug bij de coiffeuse geweest voor een 'permanente'.
Ze trok haar schoonste gebloemd kleed aan.
Want ze wou er goed voorkomen, en de vele oudjes van rustoord 'Herfstlicht' stikjaloers maken.
Zij samen met hare Basiel in de gazet!

Ze keek al uit naar de vele reacties die er ongetwijfeld zouden opvolgen.
Voor alle zekerheid had ze al een dertigtal exemplaren van de krant gereserveerd bij Dagbladhandel 'Bij Jozef'.

De fotograaf en Kris, de journalist waren stipt op tijd. Er volgde een diepte-interview over de hobby's en over de familie. Kris beloofde dat de foto met een pakkende tekst zeker 's anderendaags zou prijken in de krant.

Was Kris verstrooid geweest?
Of sloeg hij alle verhalen over konijnen, kanaries, fazanten en ander twee- tot viervoetig gedierte door elkaar?
Of had hij Basiel niet goed begrepen toen die plots "Er zit een paard in de gang', de wereldhit van André Van Duin begon te zingen.

Wie zal het zeggen?
Maar (wellicht) ongewild was hij uiteindelijk de oorzaak van het menselijk drama, die zich 's anderendaags ten huize van Basiel en Marie afspeelde.

Marie kwam immers met een lading kranten thuis.
Met bevende hand bladerde ze in de krant, op zoek naar dé foto én tekst.
Ze begon te lezen. Maar bij de laatste zin werd ze lijkbleek!
'Het kon toch niet waar zijn!'


Ze zag het al voor haar ogen: bijna iedereen uit Maldegem en omstreken, alsook alle residenten van Rustoord Herfstlicht zou op dit eigenste moment met stijgende verbazing én steeds breder wordende glimlach op de mond de tekst onder de foto lezen.

Gedurende vier weken is Marie niet meer buiten geweest.
Basiel moest de boodschappen doen.
Ze schreef een boze brief naar de krant én zegde terzelfdertijd haar abonnement op.

Maar ze leven hopelijk nog lang en gelukkig!

De perfecte relatietest.

Opluchting.

Dat is het overheersende gevoel dat ik overhou nadat 'onze huwelijksrelatie' zwaar op proef werd gesteld door dochterlief.
De relatie werd immers in vraag gesteld!

Een relatie die toch stilletjes aan richting kwart eeuw begint te gaan.
Ik vermoed dat iedereen zich ooit wel eens de vraag stelt: 'Passen we nu bij elkaar?' of 'Zijn we gemaakt voor elkaar?' (al klinkt dit laatste mij toch een beetje té gemaakt).

Maar wie kan daar met zekerheid een antwoord op formuleren?

Zeker tante Emma niet, want sinds ze vernomen heeft dat mijn blogje ondertussen al 227 dollar waard is - strooit ze nu - nà de hoogmis - rond dat 'leven met iemand die geld wil verdienen met 'tinternet' - ongetwijfeld voor veel spanningen zorgt in het huwelijk!

In de Story, Dag Allemaal of de Libelle (waar is de tijd van het 'Rijk der Vrouw' en 'Libelle Rosita'?) staan regelmatig van die semi-professionele testen. Maar soms kan ik me niet aan de indruk ontdoen dat die opgesteld zijn door dezelfde persoon die elke week opnieuw een 'horoscoop' uit zijn/haar duim zuigt.

Het was dan ook een complete verrassing dat dus dochterlief ons confronteerde met een 'serieuse relatietest' - zoals dat genoemd wordt.
Ze wou nu voor eens en voor altijd weten hoe haar ouders het ideale paar is.

Bizar was dat de test maar uit 2 vragen bestond.

Vraag 1: Papa, hoe groot ben jij?
Antwoord: euh ... 1,92 m

Vraag 2: Mama, hoe groot ben jij?
Antwoord: euh ... 1,76 m

Daarop vertrekt de vraagsteller van dienst naar haar kamer.
Haar onderzoekslaboratorium.
Ondertussen zitten we braafjes - maar toch wel met zekere 'harteklop' te wachten op het verdict.
'Hoe gaan we het er vanaf brengen?' Deze gedachte dwaalt rond in ons hoofd.

Even later staat de jonge onderzoekster voor onze neus.
In de linkerhand: een rekenmachine
In de rechterhand: een blad papier mèt het resultaat.

Ze kijkt wat geheimzinnig, houdt er nog even de spanning in én zegt dan:
'Jullie zijn een perfect koppel!'

Want ...

we halen de perfecte score in volgende berekening:
"Lengte van de vrouw x 1,09 = de lengte van je ideale partner" (dit zou verkondigd geweest zijn op Ketnet, als resultaat van universitair onderzoek!! Echt waar)

Dus: '176 x 1,09 = 191,84'.
Zeg nu zelf: perfecter kan haast niet.

Dus dierbare mannelijke bloggers, haal de rekenmachine boven. probeer de exacte lengte van je partner, vriendin, vriend ... of die collega waar je misschien een boontje voor hebt) te weten te komen én maak de berekening.
Voor de vrouwelijke collega-bloggers, doe het zelfde ... haal de lintmeter boven, meet de exacte lengte van je partner, vriendin ... eventueel je baas) en 'cross the fingers' bij het berekenen en als "Lengte van de man : 1,09 gelijk is aan jouw lengte: spring dan een gat in de lucht.

Just enjoying!!

Waar was jij?

Cursief Huigje gaat niet altijd cursief. Wat heeft 11 september 2001 te maken met 22 november 1963? De aanval op America en de moord op JFK?
Toen ik nog ijverig (?) student was in het Iepers college, boeide me het levensverhaal van John Kennedy. En wat is bijgebleven in het véle dat ik erover las (en dierbare internetters, het World Wide Web bestond nog niet), was het fenomeen dat blijkbaar niet alleen in Amerika - maar overal ter wereld mensen 'het moment dat JFK vermoord werd' nooit meer vergaten.

Als jonge puber kon ik daar moeilijk in komen. Het leek me ver gezocht.

Twee decennia later wéét ik dat hét kan.

Ik weet nog perfect waar ik was, wat ik deed, wat ik voelde ... de dag dat de wereld even stilstond toen twee vliegtuigen in het WTC-gebouw in New York te pletter vlogen.

Ik stond aan de schoolpoort. Wachtend op het belgerinkel op de speelplaats. Wachtend op dochter.
De radio stond zoals gewoonlijk op radio 1.
De muziek werd onderbroken voor extra nieuws.
Vanaf dat moment tot midden in de nacht was ik aan de tv gekluisterd.
Ik hoorde Marc Eyskens verklaren dat de derde wereldoorlog begonnen was.
Ik hoorde zeggen dat er gekaapte vliegtuigen op weg waren naar Europese steden.
Ik hoorde paniek.
Ik zag ontzetting.
Ongeloof.
Verbijstering.

Waar was jij op die dinsdag in september?
Weet jij het nog zo goed te herinneren?
Laat het me weten - in de naam van de wetenschap.

Want op dit eigenste moment is er zeker weer een jonge puber, op weg naar school - nog een beetje smalend pratend over het feit dat op een blogje geschreven staat dat 'mensen vijf jaar na de feiten' nog perfect weten wat er gebeurde.
Hij kan het niet geloven - en dat is niet erg hoor.
Laat jeugd nu jeugdig zijn.
En laat hen vooral dromen over alle mooie dingen die nog komen.
Wedden dat hij toch zal blijven onthouden het moment van de eerste kus?:))

Life is beautiful!!

Het weekend kan niet meer stuk!

Ik kan aan de wereld bewijzen dat uren aan de computer zitten - zoekend naar de mooiste blogs - toch winstgevend kan zijn!

Eindelijk kan ik tante Emma de mond snoeren ...

Te pas én vooral te onpas bazuint ze - nà de hoogmis - rond aan al wie het wil horen, dat haar neef verslaafd is aan 'tinternet'.

'Hij zou beter een extra job zoeken om wat bij te verdienen!' is één van haar uitspraken.

Reeds lange tijd koester ik moordplannen - maar enkele jaartjes in een cel gaan zitten, dàt gun ik zelfs haar ook niet. (Of ik zou met zekerheid moeten weten dat ik terechtkom in de Dendermondse gevangenis:).

Maar vandaag is het moment van ultieme wraak gekomen: ik kan tante Emma op haar nummer zetten. (ik meen ooit eens gehoord te hebben dat ze nummer 90 heeft, maar ik weet het niet zeker)

Vandaag werd ik door iemand van 'tinternet' op de hoogte gebracht dat de blog, die jullie aan het lezen zijn, niet minder dan 201 dollar waard is! Dat is volgens de huidige koers ongeveer 160 euro!

Tante Emma mag mij nu zondag nà de hoogmis verwachten op het kerkplein.

Ik verheug me er al op om haar pruilmondje te zien, wanneer ik ten aanzien van de kerkgemeenschap zal bewijzen dat tante Emma niet langer meer gelijk heeft!

Life is beautiful:))

This website is worth
What is your website worth?

Italiaanse man valt van zijn troon!

Mensen uit mijn nabije omgeving zijn wellicht al lang mijn reisverhalen beu. Valt het je ook op dat bij de meesten het vakantiegevoel of de vakantie-ervaring smelt als sneeuw voor de zon zodra een eerste werkdag er aan komt. Voor de meesten is het dan weer aftellen naar de volgende vakantie. Ik probeer het althans anders te doen. Het Toscaans gevoel vasthouden én beseffen dat er meer is op deze aardbol dan 'werken'.

Je vraagt je misschien af: waren er dan geen tegenvallers op reis? Of zaken die je verrast hebben?

Toch wel.

Ik ben ontgoocheld in de Italianen.

Voor ik vertrok naar het land van 'Il Divo', 'Paolo Conte' en de 'Azurri' zat in mijn hoofd het beeld van de viriele Italiaan, die elke mooie vrouw proberen te versieren.
Dus een brave Vlaming kon misschien ginder wel iets leren!

Ter plaatse ging ik dus als een echte journalist op onderzoek.
Ik bestudeerde elke oogbeweging van de macho-italiaan die gezeten op een Vespa - mogelijks op rooftocht was.
Zag ik ogen die probeerden de buitenlandse 'schonen' te verleiden?

Neen dus.
De Italiaanse man is geen viriele man.
Hij vertoont nauwelijks interesse voor het vrouwelijk schoon.

Bewijzen?

Wie Cursief Huigje al wat langer kent, weet dat hij geen enkele uitspraak doet zonder dat hij kan motiveren en indien nodig zelfs bewijzen.

Dus voor alle ongelovige Thomassen onder jullie.
Mijn beeld van de Italiaanse man:

PS één van mijn trouwste bloglezers - Lieslot - bezorgt me regelmatig ideetjes voor mijn cursiefjes, waarvoor natuurlijk oprechte dank. Maar deze week bracht ze me ontluisterend nieuws: ze werd eveneens gepest door 'mijn duiven' ...

Toen ze onlangs in Duitsland vertoefde, zag ze er prachtige gebouwen - de moeite waard om te fotograferen. Thuis gekomen zag ze echter tot haar verbijstering dat op beide foto's precies dezelfde duiven stonden, die ik op mijn Italiëreis ontdekte.

Het moge duidelijk zijn Lieslot, ik tref geen enkele schuld.

Misschien geraakt het probleem definitief opgelost met de vernieuwde ophokplicht!