dinsdag, november 28, 2006

Q-music-quiz

Hij: "Goeienamiddag. Je spreekt met Q-music. Spreek ik met S.?"
S. is blijkbaar één of andere (toekomstige) miss.
Hij:"Wil je meespelen met een eenvoudige quiz?"
Zij:"Ja wel"
Hij: "Luister eerst goed naar volgende jingle'.
Op de radio klinkt overduidelijk: 'De Reykjavic-quiz'.
Hij: "En heb je het goed gehoord?"Z
Zij: "Wil je het nog eens opnieuw spelen?"
Terug op de radio: de Reykjavic-quiz.
Hij: 'Ben je er klaar voor?"
Zij: "Inderdaad".
Hij: "Wat is de hoofdstad van IJsland? Je hebt tien seconden tijd om te antwoorden."
Ding. Ding. Ding. Ding. Ding. Ding. Ding. Ding. Ding. Ding.
Pijnlijke stilte aan de overkant.
Hij: "En mogen we nu het goeie antwoord horen. Denk aan de jingle."
Zij: "Euh, ... euh ... Helsinki"
Hij (verbijsterd): "Euh ... bijna goed!

De radio is niet meer wat het ooit geweest is!
De miss'en evenmin!

zaterdag, november 25, 2006

Helaas geen Beauty in de Carrefour?

Onlangs nog werd televisiekijkend Vlaanderen wakkergeschud bij een nieuw VTM-programma: "Beauty and the nerds".
Volgende vragen werden gesteld aan verschillende beauty's.
'In welke stad staat de scheve toren van Pisa?' Beauty 1 keek heel bedenkelijk. Ze hoorde het wellicht donderen in Keulen. Haar antwoord was: Rome.
'Hoeveel is twee dozijn?' Beauty 2 haalde haar beste glimlach naar boven. En zei dan aarzelend: 'Tweeduizend? Euh drieduizend' ...

Ok, 't is maar televisie - en wat verlangt een mens na een zware werkdag: brood en spelen, en vooral entertainment.
En voor wie hét niet kan verdragen, is er de afstandsbediening.


Maar wat Cursief Huigje onlangs voorgeschoteld kreeg in de plaatselijke Carrefour, benadert het Beauty-niveau. Ik had immers méér dan de indruk dat Carrefour zijn klanten als 'domme wichten' beschouwt.

Nadat ik mijn winkelkarretje volgeladen had én de Visa-kaart zijn werk had laten doen, kreeg ik drie 'kansen' om een mooie prijs te winnen.
Het geluk lachte me toe: 'Win meer dan 5 000 000 euro aan geschenken'.

Maar wat ik moest presteren om te ontdekken wat ik gewonnen had, grenst aan het onwaarschijnlijke.
Eerst moet ik me - met de volgeladen kar én met de drie biljetten - naar een aparte infostand begeven. Ik was er niet alleen, tientallen anderen spendeerden hun vrije tijd met het 'houden van het biljet' tegen een grote zuil met rode vlakken.

Enkel op die manier kon je ontdekken welke hoofdprijs je gewonnen had.
Het was mijn lucky day: Drie keer verscheen er '15 carrefourpunten'.
Wauw. Ik was onder de indruk.

Maar het ergste moest nog komen.
Die punten kreeg ik niet zomaar toegekend.
Daartoe moest ik drie vragen beantwoorden.
Vraag 1: Welke edelstenen zitten in het te winnen racket van het tennistornooi van Antwerpen? Diamanten, safieren of robijnen?
Vraag 2: Wat was de Belgische munteenheid voor de invoering van de euro? Frank, Yen of Dollar?
Vraag 3: wat is de lengte van het cruiseschip waar de winnaar van de tombola mee mag reizen? 282 meter, 282 centimeter of 282 kilometer?

Helaas was er geen afstandsbediening om dat kinderachtig gedoe weg te zappen.

Helaas was er geen beauty in de omgeving om me de antwoorden in te fluisteren.
Anders zou ik tenminste nog gelachen hebben!

woensdag, november 22, 2006

Sporten is gezond

Onlangs verscheen de nieuwe Midas Dekkers, LICHAMELIJKE OEFENING: een heerlijk dik, rijk geïllustreerd boek over de verering van spierkracht. Zijn uitgangspunt is dat sport voor niets nodig is.
Dat kan best zijn, maar wat me meer bezighoudt - is de vraag of er zoiets bestaat als een 'sportgen' - dat bepaalt wie zonder problemen de Koppenberg opraast, of wie altijd de pineut is om die te voet te moeten beklimmen.

Bij het aanhoren van een verhaal waarbij Femke (23) vertelde dat haar moeder (48) twee keer per week gaat joggen, haar grootmoeder (72) dagelijks drie kwartier op de hometrainer doorbrengt, haar grootvader (76) wekelijks de afstand (zijnde 5 km) van zijn woning naar het verste café van de gemeente aflegde – kon ik niet anders zeggen dat de sportiviteit duidelijk in die familie zit.

Wanneer ik mijn familie eens overschouw, de stamboom verder determineer stel ik tot mijn eigen verbazing vast dat er toch wel wat sportief gekleurd bloed aanwezig is.
Voorlopig echter zonder grootse resultaten.

1. Tante Louise moest ooit op doktersadvies regelmatig gaan zwemmen.
Ze kocht meteen een abonnement voor het openzwembad.
Voor haar eerste zwempartij trok ze haar splinternieuw badpak (rood met witte strepen – kwestie om tante Louise een beetje smaller te laten uitzien dan dat ze in feite is) aan.
De zwemsessie eindigde op een sisser.
Ze geraakte halverwege het 25 meterbad in moeilijkheden.
De plaatselijke gymleraar was er gelukkig om haar te komen redden.
Hij was ietwat minder gelukkig omdat hij mond-aan-mondademhaling moest doen.
En tante Louise is iemand die van ’s morgens vroeg reeds sterk aan de knoflook zat.
Einde zwemcarrière.

2. Nonkel Robert had alles in zich om een fantastische renner te worden.
Hij kreeg van zijn suikernonkel een echte koersfiets, zo eentje met 16 versnellingen.
Voor nieuwjaar kreeg hij dan van tante Geneviève een koerstrui (XXL) en een zwarte koersbroek (L).
De broer van Robert – zijnde mijn nonkel Gabriël drong zich op tot manager, sportbegeleider en mecanicien van de Merckx-in-spe.
De eerste wielerkoers, toevallig in eigen gemeente, zou de carrière van Robert in een versnelling (56x13) brengen.
Driemaal helaas.
De mannen van de gemeente waren al bijna klaar met het afbreken van het podium, toen nonkel Robert totaal bezweet, de ogen starend naar het oneindige, over de eindstreep strompelde. Veertig minuten na de overwinnaar.
Einde wielercarrière.

Alle hoop is nu gevestigd op de benjamin van de familie. Neefje Theodoor zal zijn moment van glorie kennen tijdens de komende wereldkampioenschappen atletiek in Osaka en meer bepaald in de marathon.
Daartoe volgt hij een strak trainingsschema, nog opgesteld door de kleine Lismont.
Verder volgt hij een streng dieet (één biefstukje om de veertien dagen, tussendoor een gesneden brood).

De sportieve eer van de familie zal gered worden.
Ik ben ervan overtuigd.
Het zit er zeker in.
Nu moet het er enkel nog uitkomen.
En hoe zit het met jullie sportieve prestaties?

zaterdag, november 18, 2006

Een lat zet toekomst van Hogeschool op de helling!

Dorpsgenoot Charles (45) zit met de handen in het haar.
Zoonlief Stefaan (18) - student aan de Vlaamse Ekonomische Hogeschool - deed veertien dagen geleden zijn eerste examen meetkunde.
Een fluitje van een cent, dacht hij.
Meetkunde was nu eenmaal zijn lievelingsvak waarvoor hij in de humaniora met twee vingers in de neus (bah!) slaagde.
Zijn verbazing was dan ook supergroot toen de prof vertelde dat alle meetkundige oefeningen 'verkeerd' waren opgelost.

Dus grote paniek op de schoolbanken én in de living ten huize van Charles en Stefaan.
Maar wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij.

Cursief Huigje (eeuwig jong), die bij het onderzoek naar de Rechtvaardige Rechters
zijn onderzoekstalenten al kon botvieren, verklaarde zich bereid om belangeloos dit nieuwe mysterie op te lossen.

Het onderzoek is nu afgerond.

De resultaten zijn ronduit verbijsterend.
De toekomst van de Vlekho staat zelfs op de helling, wanneer dit alles in de media komt.
Boven het hoofd van de prof Meetkunde hangt het zwaard van Damocles!

Cursief Huigje ontdekte dat Ste
faan tijdens het examen MOEST gebruikmaken van een kleine meetlat, geschonken door Vlekho.




Dat vond hij verdacht, waarom mag een student zijn eigen lat niet gebruiken?
Dus legde de amateurdetective de VLEKHO-lat bij een ander lid van de lattenfamilie.



Op het eerste zicht was er nauwelijks verschil.

Maar net als bij Archimedes, die ook al eens per toeval iets ontdekte, kwam het inzicht bij Cursief Huigje ook op een onverwacht moment.

Hij herinnerde zich, midden de nacht, nog een rekenles in het lager onderwijs.
Eén kilometer bestaat uit duizend meter, één decimeter uit tien centimeter én ... één centimeter uit 10 millimeter ...

Hij nam de VLEKHO-lat, die naast zijn bed op het nachtkastje stond, en begon te tellen. Toen riep hij Eureka (of toch iets in die aard!)

Het bewijs was er dat Vlekho doelbewust inspanningen deed om Stefaan te 'nekken'.

Stefaan had immers een lat gekregen, waarbij 1 centimeter gelijk is aan ... 11 (elf) millimeter ...

Dus de kans is zeer groot dat via de rechtbank bekomen zal worden dat
1. de examenuitslag ongeldig wordt verklaard
2. er een morele schadevergoeding, ten bedrage van het inschrijvingsgeld, toegekend zal worden
3. Stefaan vanaf heden zijn eigen meetlat mag gebruiken.
4. Cursief Huigje ingeschakeld zal worden om te helpen bij hopeloze dossiers. Zit jij, beste lezer, met iets dat opheldering nodig heeft, laat het dan zeker weten.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

woensdag, november 15, 2006

Cursief Huigje ontdekt schuilplaats 'Rechtvaardige Rechters'!

We gaan weer spannende tijden tegemoet. De zoektocht naar het verdwenen paneel van het Lam Gods, nl De Rechtvaardige rechters' krijgt een nieuwe impuls. Cultuurminister Anciaux wil hiervoor namelijk 20 000 euro uittrekken ... op voorwaarde dat het paneel ook gevonden wordt.

Menig burger heeft sinds 1934 zijn tanden stuk gebeten in zijn individuele zoektocht naar de Rechtvaardige Rechters. Anderen stonden dan weer met hun mond vol tanden, wanneer voor de zoveelste keer bleek dat hun fantastische hypothese ook gewoon maar fantasie bleek te zijn.

Een paar jaar geleden lanceerde éne Chris Noppe dat naar alle waarschijnlijkheid het paneel verborgen is in de crypte van Laken. Toen gaf het paleis geen toestemming om de crypte te onderzoeken.
Zal de 20 000 euro alsnog kentering brengen in die beslissing?

Volgens betrouwbare bron zou gisterenavond een eerste kringgesprek plaatsgevonden hebben op initiatief van vader en moeder Saksen Coburg-di Calabria.
Even voor 20 uur kwam Laurent samen met een landmeter aangevlogen in een Porsche.
Kort daarna kwam Filip met een logopediste de eetkamer binnen, gevolgd door de Rode Kruisvoorzitter en haar bankbediende.

De sfeer zou er nogal gespannen geweest zijn.
Een mens, zelfs iemand met donkerblauw bloed, moet even slikken wanneer zijn naam en zijn familie in connectie wordt gebracht met de mysterieuze verdwijning van de Rechtvaardige Rechters op 11 april 1934.
Tijd dus om de koppen én de kronen bij elkaar te zetten, vervolgens een strategie te bepalen om als één familie in dezelfde richting te kijken én dan maar hopen dat alles overwaait.
Veel tijd rest er hen niet.

Royalty staat al aan de voordeur én de eerste buitenlandse journalisten zijn ook al gesignaleerd in Laken.

Het schijnt dat afgelopen nacht de acht aanwezige koninklijke mensen een gezamenlijke zoektocht hebben gedaan in de paleizen.

Filip en Mathilde namen de zolder voor hun rekening, Laurent en Claire de kelder, Astrid en Lorenz de vele kinderkamers. En dit allemaal onder regie van Albert en Paola.

Of de zoektocht iets heeft opgeleverd, kon onze bron niet meedelen.
Wel zou Albert gedurende een half uur het paleis verlaten hebben.
Hij zou met grote snelheid gesignaleerd (of geflitst) zijn in de buurt van de Lakense crypte, waar volgens een ex-politieman (dus betrouwbaar) het paneel van de RR verborgen ligt.

Ik denk er ondertussen het mijne van én posteer me in de buurt van het paleis.
Het is al middernacht voorbij, wanneer ik licht zie op de tweede verdieping.
Meer bepaald daar waar de kamer van de opperkoningin Fabi zich bevindt.
Ik neem de verrekijker én breng op die manier Y Aragon een stuk dichterbij.


Groot is mijn verbazing wanneer ik tussen de gordijntjes in driekleur merk dat ze een stoel neemt, vervolgens op die stoel klautert (heel even dacht ik getuige te zijn van een koninklijk ongeval toen Dona Fabiola bijna haar wankel evenwicht verloor) én heel voorzichtig een groot pak van de grote kast neemt. Iets van zo’n anderhalve meter op een halve meter.

Ja, laat de rechercheurs maar naar de crypte trekken.

Ik weet beter.
Ik ruik mijn kans.
Thuisgekomen zet ik me aan het werk. Ik haal van zolder mijn oude typmachine.
Ik zoek voor alle zekerheid het juiste adres op van de koning der Belgen én begin te typen:

Monseigneur,
Daar ik verplicht ben een rustkuur te volgen tot herstel van mijn gezondheid, beschik ik over de nodige tijd om kalm na te denken over de zaak die ons interesseert. Na de verdwijning van de panelen van de Rechtvaardige rechters heb ik het zodanig kunnen manoeuvreren dat ik, als enige in uw koninkrijk, de plaats ken waar de Rechtvaardige Rechters berusten.
De RR rusten op een plaats waar ik zeker niet, maar jij wel het kan weghalen. Maar dat zou u én iemand uit uw geachte familie in een zeer kwaad daglicht plaatsen.
Daarom wil ik het risico nemen én u dus beschermen door zelf de RR te bevrijden.
Ik stel voor dat we elkaar ontmoeten op 10 april omstreeks 22.15u in café Kafka, niet ver van de Beurs. Breng de sleutel mee van de slaapkamer van uw tante.

Het is de enige kans om niet in een schandaalsfeer terecht te komen.

Hoogachtend én tot dan
D.U.A. 2


Nu nog een Priorzegel met afbeelding van de vorst zoeken.
En het mysterie begint aan haar ontknoping.

dinsdag, november 14, 2006

Verkiezingskoorts

"Beste webmaster,
Het is weer zover! De verkiezing van de 'Site van het Jaar 2006' staat in de startblokken. En we hebben goed nieuws voor jou. Jouw website heeft namelijk de eindselectie gehaald en maakt deel uit van de 100 genomineerde sites in de categorie 'Blogsites'."

Dit bericht kwam deze week mijn mailbox binnengevlogen.
Beste selectiemakers bij Clickx: bedankt zulle! Al weet ik in godsnaam niet waar ik die nominatie verdien. (Zeker wanneer ik de pareltjes uit mijn blogroll bekijk - én hen niet terugvind in de Clickx-lijst!)
Dus wie mij kan duidelijk maken, hoe zo'n lijst genomineerden tot stand komt ... laat het me weten.
Eén ding is zeker: ik heb geen steekpenningen beloofd én ik heb niet onze nieuwe burgemeester/minister van buitenlandse zaken De Gucht ingeschakeld.

Dierbare blogfanaten ... nu is het aan jullie om een oordeel over 'cursief huigje' te geven!
Het zou mij natuurlijk ten zeerste verheugen - mocht je een stem willen uitbrengen op mijn blogsite.
Hoe meer stemmen, hoe meer vreugde!

Van 14 tot en met 27 november kan er gestemd worden op deze site. De site met de meeste punten wordt tot 'Site van het Jaar 2006' gekroond. Maar het is zeker ook leuk meegenomen dat iedereen die zijn stem uitbrengt, kan meedingen naar onze superprijzen.
Nadat je eerst de professionele site én daarna de amateursite gekozen hebt, is het zo ver. Een lijst van 100 genomineerde blogs zal verschijnen op je scherm. Je kan maximaal 3 sites aanduiden.

'Cursief Huigje' vind je op plaats 17.

Maar evenzeer verdienen andere zwoegende bloggers jouw stem.
Enkele suggesties:
- Tales from the Crib
-
Pierre du Coin
- Midnight Cruise

zondag, november 12, 2006

De gsm's van de toekomst

Tijdens de voorbije vakantie was Cursief Huigje zo intelligent geweest om zijn gsm mee te nemen in het zwembad. De Nokia 2652 zwom heel even als een vis in het water, maar verdween daarna de dieperik in. Hij kon niet meer gered worden van de verdrinkingsdood.


In een zoektocht naar een nieuw speelgoedje las ik met interesse volgend bericht in de Morgen:

Het nut van dergelijke GSM trek ik zeker niet in twijfel.
Maar er zitten toch wel gevaren aan verbonden.

Zo vertelde boer Louis me twee maand geleden dat zijn vrouw Eulalie (75 jr) al jaren 'zaagt' om een gsm te krijgen.
Louis was dàt zo beu als koude pap.
Hij trok zijn beste kostuum aan, sprong op zijnen vélo én reed in zeven haasten naar de stad.
Daar ging hij de eerste de beste telefoniewinkel binnen én eiste het nieuwste gsm-model voor zijn vrouw.

Onlangs zag ik boer Louis terug én vroeg hem of Eulalie nu content was met hare nieuwe gsm.
"Zeker, maar we snappen nog altijd niet waarom de gsm elke maand een paar keer 'raar' begint te doen. Eerst is veel geflikker, daarna is er een melodietje 'klein klein kleutertje' ... en alsof dat nog niet genoeg is, verschijnt er ook nog eens een berichtje op het schermpje: 'Verwittig je man dat het zover is!'."

Ik heb boer Louis en boerin Eulalie verder in het ongewisse gelaten.

Het leek me té complex om uit te leggen:)

Enfin, enige tijd geleden kon je hier al lezen dat mijn gemeente ook al speciale toepassingen heeft voor de modale gsm-gebruiker.
Maar gsm-ontwerpers mogen wat mij betreft nog verder gaan: waarom niet een gsm ontwikkelen speciaal voor mannen met huwelijkswensen. Die telefoon waarschuwt de eigenaar wanneer een huwbare vrouw zich binnen de 100 meter afstand van hem bevindt. En misschien heeft die vrouw een Samsung-gsm bij haar. Dat zou dan eens dubbel geluk betekenen!:)

Andere voorstellen zijn uiteraard altijd welkom.

donderdag, november 09, 2006

Rimpelloos

Vandaag is ze jarig.
Drieëntachtig lentes en winters.

Nonnen zijn een sterk ras.
Ze hebben iets merkwaardigs.
Als ze semi-jong zijn – zo rond de veertig lijken ze al veel ouder.
Eens ze echter oud zijn – zo rond de zeventig lijken ze een stuk jonger.

Zo is er nauwelijks een rimpel te zien op het gezicht van zuster Cornelia.
Dat is haast al een mirakel, om in de rooms-katholieke sfeer te blijven!
De verklaring is mogelijks eenvoudig:
gehuwd zijn met God de Vader moet zalig zijn:
zo zalig dat enkel lachrimpels te bemerken zijn.

Natuurlijk heeft zij het voordeel dat de huwelijkspartner haar nauwelijks of niet tegenspreekt.
Dat scheelt toch al vlug enkele rimpels.
Een kinderloos huwelijk heeft ook enkele voordelen:
geen nachtelijke uitstappen richting kinderkamer;
geen pubers die de wereld verkennen;
geen slaapkamers omgetoverd tot danszaal of stortplaats.
Terug zes rimpels minder.

Geldzorgen zijn er niet.
Kwellende vragen zijn geweerd.
Dagelijks drie maaltijden in stilte kunnen wonderen doen.
Geen rokers of fervente Big Brotherfans in de buurt.
Geen Blik of P-magazine die het bloed anders doet stromen in de aderen.
Enkel de rustgevende Tertio en Kerk en Leven als nachtlectuur.
Dit alles is verantwoordelijk voor 12 rimpels minder.

Drieëntachtig zomers en herfsten
in een vaste kadans van vespers, lauden, metten en completen.
Dat kan niet anders dan rustgevend zijn.
En een lichaam in rust ontwikkelt geen rimpels.

Ik kijk in de spiegel
en tel 23 kleine en grote rimpels.
Dat wordt het vagevuur,
denk ik.

zondag, november 05, 2006

En op een dag vind je de job van je leven ...

Jo H. - de pas ontslagen medewerker bij het Nieuwsblad - blijft niet bij de pakken zitten.
Elke dag spit hij de kranten uit op zoek naar de job van zijn leven.
De voorbije weken heeft hij ook al enkele sollicitatiegesprekken achter de rug.
Voorlopig nog zonder gunstig resultaat ... het zat hem ook wat tegen, vond hij zelf.
Steeds op het nippertje kreeg hij de job niet toegewezen.

1. Zjn kandidatuur voor 'Junior Steward bij Jetairfly' werd niet weerhouden. De selectieproef vond plaats aan boord van een Boeing. Jo H werd echter betrapt toen hij een flesje hoestsiroop én twee tubes tandpasta het vliegtuig binnensmokkelde.

2. Ondanks zijn ervaring als jobstudent bij Delhaize waarbij hij weken aan een stuk de 'rayons' vulde met blikken hondenvoer én rollen wc-papier, greep hij naast de vacature 'Rayonmanager'.


3. En het gesprek met de personeelsdienst bij Thomas Cook viel helemaal falikant uit. Nochtans had hij het allemaal goed voorbereid. Hij wou én zou de job krijgen. Zijn interesse voor het brandweerwerk was er al van kleinsaf. Een gesprek met de commandant van het plaatselijk korps gaf Jo heel wat inside-informatie die hij zou gebruiken in het sollicitatiegesprek. Hij snapte er dan ook niets van dat hij niet in aanmerking kwam voor de openstaande vacature 'Brand Manager Thomas Cook Vliegvakanties'.

Maar nu zag hij in de krant een job met perspectieven. Levenslange zekerheid. En de extra-legale voordelen zijn ook niet min.

Hij wil zich nu goed voorbereiden op het sollicitatiegesprek.

Goeie raad kan hij altijd gebruiken!

donderdag, november 02, 2006

Zo vader, zo zoon niet

In 'Man bijt hond' werden een eind geleden een aantal vaders voor de microfoon gehaald die ervan droomden dat hun zoon of dochter in hun voetsporen zouden stappen.

Een amateur-boogschutter, lid van de Sint Sebastiaansgilde én ooit derde in het kampioenschap 'staande wip', zag zijn kleuter van 4 jaar al staan op het podium tijdens de Olympische Spelen anno 2020.

Een tennisvader, die in een ver verleden erin geslaagd was om een wedstrijdje te winnen tegen de nonkel van de buurman van de vader van Kim Clijsters, hoopte dat zijn dochter - een nogal mollig uitgevallen tiener voorzien van vier piercings én zestien tatoeages, ooit eens hem zou opvolgen én zelfs mogelijks op een groot WTA-tornooi kon schitteren.

Ik zal vermoedelijk niet tot de gemiddelde man en vader behoren.
Want ik krijg de kriebels van de dromen van zovele vaders, die wat zij niet konden verwezenlijken, door hun nageslacht wel willen bereiken.
De wens is de vader van de gedachte.
En laten we het ons daarbij houden.

Trouwens, ik mag het niet gedroomd hebben dat zoon of dochter in mijn voetsporen stapt.

Ik heb al een schoenmaat 47 én het lijkt me toch echt niet aangewezen een dochter te hebben met dezelfde
grootte van voeten.

Ik mag het verder niet gedroomd hebben dat mijn eigen kind later ook cursiefjes zou gaan schrijven over zijn vader. Ik zou archie-jaloers zijn, mocht hij of zij erin slagen een boek op de boekenbeurs te brengen. Dus laat mij gewoon genieten van wie of wat ik ben.
Nee, voor mij hoeft het dus niet. Het is al freaky genoeg om regelmatig te horen, te zien en te ervaren dat zoon/dochter zo erg op mij gelijkt!

In de voetsporen.
Doe dat niemand aan! En zeker je kind niet!

Ik zie het al voor mij: de volgende generatie zit nog steeds postzegels, sigarenbandjes, flippo's, champagnecapsules, doodsprentjes, bierviltjes en postkaarten te verzamelen - allemaal omdat één of andere vader daarmee ooit begonnen was én zijn kinderen 'pushte' om dat ook te doen.
Ik ben er zeker van dat er ook huwelijken zullen sneuvelen, omdat de partner het niet meer ziet zitten in een slaapkamer te vertoeven waar de muren volhangen met postzegels over vogels.
Kortom 't is er om trauma's van over te houden.
Maar geachte lezer, niets moet u weerhouden om mij jouw visie op 'zo vader, zo zoon' of 'zo moeder, zo dochter' te laten weten.