vrijdag, maart 30, 2007

Boetezegels

Morgen is het precies één jaar geleden dat de boetezegels afgeschaft zijn. Dus als je het één of het ander mispeuterd hebt, hoef je niet langer meer naar het postkantoor om er zegeltjes af te halen. Nu kan je vanuit de luie zetel of stoel via pc-banking de zure boete betalen.

Jef had pech. Voor hem kwam de maatregel een paar dagen te laat!
't Was ergens halverwege maart. Zijn vrouw Marie was naar het shoppingcenter, gewapend met de Golden Visakaart én een lijstje vol (koop)dromen. Terwijl ze dromend van de nieuwe outfits het gaspedaal van
de Skoda wat verder indrukte, meende ze in het voorbijrijden van kilometerpaal 15.2 een lichtflits te ontwaren.
Ze was volop verbaasd: 'het heelal vertoonde immers geen enkel wolkje, dus een bliksemflits bij helder weer, bestond dat?'. Of was ze getuige van een buitenaards fenoneem - een teken van leven door
de Marsmannetjes?

Drie dagen later werd het mysterie opgehelderd.
Het antwoord kwam met de post.
Een bruine enveloppe.
Daarin een brief in ambtelijke taal: 'U hebt een overtreding begaan. U reed 65 km/uur waar maar 50 km/uur toegestaan is. Dus een boete van 50 euro! '

Marie draagt thuis
de broek. Dus mocht Jef naar het postkantoor om de boetezegels te kopen.

Jef wou een goed figuur slaan. Daarom hield hij onopvallend de deur van het postkantoor in de gaten. En toen hij er ongeveer zeker van was dat niemand in het kantoor was, haastte hij zich naar loket B.

'Mevrouw, kan ik hier boetezegels kopen, aub?' zei hij op gedempte toon.

Nog voor de loketbediende kon antwoorden, zag Jef plots de knappe
buurvrouw, de pastoor, de burgemeester en een nobele onbekende het postkantoor binnenkomen.

'Ah meneer heeft een overtreding begaan' zei de loketbediende relatief luid.
Jef, die alle kleuren van de regenboog kreeg (en vooral het rode) probeerde door een streng gezicht te trekken, de bediende tot zwijgen aan te manen.
Tevergeefs.

'En meneer, hoeveel zegels moet je hebben?'
'Euh, voor 50 euro' zei Jef met een piepstemmetje.
'Ei" riep de loketbediende luid naar zijn collega "Die meneer moet hier voor 50 euro boetzegels. Hebde gij er nog?"

'En wat heeft meneer uitgespookt? Door het rode licht gereden misschien?'
'Euh, 't was ons Marie die een beetje te snel gereden heeft"
'Ja, 'k hoor weeral, de schuld op een ander steken' zei de loketbediende geprikkeld.

Haastig legde Jef een briefje van 50 in de gleuf.
Borg haastig de zegels in zijn portefeuille en vluchtte - zonder iemand één blik te gunnen - het kantoor uit.

't Is nooit meer goed gekomen tussen Jef en de post!

Labels: , , , , ,

zondag, maart 25, 2007

Weerbericht gemanipuleerd!

Onderzoeksjournalistiek. Daarvoor moet je bij Cursief Huigje zijn:) In het verleden werd al menig mysterieus raadsel opgelost. Ook nu is onze amateur-detective iets op het spoor!

Jarenlang had ik onvoorwaardelijk vertrouwen in de uitspraken van weerman Frank en dikke-buik-weervrouw Sabine. Ik was van mening dat zij de Belgische bevolking niets méér maar ook niets minder dan de weer-waarheid brachten.
Ze lieten zich door niets of niemand, én zeker niet door de reclamewereld beïnvloeden.
Dat was althans mijn mening.
Het ging zelf zo vér dat ik hen met hand en tand verdedigde wanneer iemand onze weergoden beschuldigden van 'het aanvaarden van steekpenningen' om alzo zonnig weer te voorspellen aan de Vlaamse kust.

Maar helaas kwam ik vandaag oog in oog te staan met 'feiten', die mijn geloof in Frank en Sabine kelderen.

Ik hoorde vandaag op tv de weerman zeggen dat op dinsdag a.s. het een bijzonder warme lentedag zal worden. Zomerse temperaturen aan het strand. De ideale gelegenheid om met de familie én met de frigobox het strand te veroveren.


En nu komt de kat op de koord: een frigobox moet gevuld worden met frisdrank, maar ook ... juist ... met eten.

Het kan dan ook geen toeval zijn dat juist op die dinsdag Carrefour uitpakt met een heuse promotie van wafels?
Niet zomaar wafels maar wel ...



dinsdag, maart 20, 2007

Hoe meer clichés, hoe minder tijd

De tijd loopt als zand door je handen.
Dat gevoel overkomt me meer en meer.

Onlangs zag ik enkele oude schoolkameraden terug. Het was méér dan 25 jaar geleden. Een kwarteeuw, mannen toch. Het gaf zo’n raar gevoel van tijd en bracht een vorm van shock teweeg.
Vijfentwintig jaar waarin de haartjes bij de één wat dunner, bij de ander wat grijzer zijn geworden.
En op dergelijke ontmoetingen staan de conversaties bol van wazigheid, algemeenheden en helaas ook van clichés: ‘Wat vliegt de tijd toch!’, ‘Ge moet niet slim zijn als ge maar gezond zijt’, ‘Geld (zelfs zwart geld) maakt niet gelukkig.’

Ik haat clichés.
Ze zijn een hedendaagse uitdrukking van levenloze gevoelens.
Van buiten geleerde semi-waarheden, die mooi klinken – zeker wanneer er een cameraploeg in de buurt is.
Ze drukken iets uit waarop geen tegenspraak geduld wordt.
Een cliché is doordacht door gladde reclamejongens en marketingdames.

Neem nu de lijfspreuk van elke niet-jongere.
‘De tijd vliegt toch snel. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat’.
En dan?
Mag dat niet misschien?

Wat me meer benieuwd zijn prangende vragen als: ‘Kan iemand me eens een foto laten zien van het vliegensvlug tijdstoestel? Of ‘Welke snelheid haalt de tijd? Komt het in de buurt van het oud werelduurrecord van Eddy Merckx?’
En verder kan ik me toch moeilijk voorstellen dat de
Baby Shock van mijn buurmeisje trager tikt dan de Festina van mijn echtgenote.

Ik ga dus de strijd aan tegen de clichés.
Ik ga deur aan deur met pamfletten.


Ik eis zendtijd op de regionale televisie.

Daarin breng ik een portret van honderden hoogbejaarden, die nog niet in een faillissements-bedreigend rusthuis vertoeven.
En geloof me, de tijd gaat er ontzettend traag voorbij.
De topmomenten van de dag is de koffie met speculoos om 10 uur stipt in de refter, de koffie met koekje om 14 uur stipt in de refter én de gemixte boterham met hesp om 16 uur in de gang.

Tussenin gebeurt er niets, zeggen ze niets, is er enkel het eeuwigdurend getik van het uurwerk boven de refter.
De dagen gaan slenterend voorbij.
Hier is time allang geen money meer.




Ondertussen wandel ik in gedachten op de maan (klik op foto)




en wandelt deze legale buitenlander met een wandelstok in New York (klik op foto)


donderdag, maart 15, 2007

Leverlijstje

Een kennis van mij is onlangs opgenomen in het stedelijk ziekenhuis. Het moest er wel eens van komen, want de hoeveelheid drank die hij kan verorberen, grenst aan het onwaarschijnlijke.

Een modale burger drinkt in de ochtendstond een kopje koffie of een thee natuur. Een uitzondering zou er een cappuccino van maken.
Eduard begint de dag met een lach, veroorzaakt door drie amaretto’s en een Hasseltse koffie.
’s Morgens hoeft hij dus geen wekker om toch al opgewekt rond te lopen.

In een goede stemming trekt hij vervolgens richting werkplaats. Daar staat een koffiemachine reeds te pruttelen, dankzij het instellen van de tijdsschakelaar. Hoewel hij niet echt een Vlaams Blokker is, vindt hij zwart toch maar wat zwartjes. Daarom giet hij elke morgen bij zijn koffie een scheut jenever.
Overdag slaagt hij er wel eens in een glas water in zich op te nemen, maar zodra de poorten van de fabriek zich weer achter hem sluiten, begeeft hij zich richting Amoroza.
Dit is het baancafé waar hij bij een glaasje sprankelende champagne een fantastische glimlach in zich opneemt. Een glimlach naar hem toegeworpen door een blonde dertiger.

Eduard dacht dat het leven niet stuk kon. Tot eergisteren.

Na het avondmaal, of liever de avonddronk viel hij van zijn stoel. Het had iets van een grap, maar de MUG had daar een ander mening over.

Hij werd met loeiende sirenes overgebracht naar de intensive care van het universitair ziekenhuis. Eduard werd gedecoreerd met allerlei draden en maskers.
Sondevoeding zorgde voor alcoholvrij vocht naar zijn lichaam.
En zo lag hij uren lang te staren naar het plafond. Hij meende roze olifantjes te zien lopen langs de muren.
Naast zijn bed stond er een opvallende kan. Die kwam van pas. Want de kan bevatte zeker nogal wat wijsheid, zeker wanneer voor de rest er heel wat drank in de man aanwezig was.

Eduard kreeg verder allerlei hallucinaties.
De nachtverpleegsters hoorden hem de ganse nacht door roepen. ‘Enfin, wie het laatst drinkt, lacht het best – was zijn motto.

In afwachting van een zoveelste rontgenfoto van zijn lever, werd hij in wachtzaal 4 AA gezet. Het volgende halfuur werd hij vergast met een medley, uitgezonden door de universitaire ziekenradio.

I’ll never drink again (Alexander curly)
Do you like beer or sangria (Circus)
Wat zullen we drinken zeven dagen lang (Bots)
Je hoeft niet naar huis vannacht (Marco Borsato)
Wodka (Stef Bos)
Vanavond ben ik Bob (Clouseau)
Laatste ronde (Blof)
Bijna requiem (Benny Neyman)
Bar Tropical (Johan Verminnen)
Trop is trop (Bob Savenberg)

Hij ontvluchtte de wachtzaal.
Hij dook het eerste cafeetje voorbij de uitgang van het UZ in en bestelde een heerlijk koele Duvel.

Home sweet home!

zondag, maart 11, 2007

De laatste smeekbede

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men niet alleen wegomleggingen ... maar ook heel veel kapellekes tegen. De plaats waar menig mens in nood, terechtkomt met zijn vragen, angsten en verlangens.

Zo ook éne Emmanuel (what's in a name). Blijkbaar is hij wat ten einde raad. Wellicht heeft hij zich vroeger al eens kandidaat gesteld in het programma 'Temptation Island" - hopende daar de vrouw van zijn dromen tegen te komen. Blijkbaar Zonder resultaat.

Vervolgens dacht hij via rijkdom méér aanzien te verwerven bij de blondines. Dus werd hij fervente deelnemer van de Euromillions. Helaas.

Maar wanneer de nood het hoogst is, is de redding (mogelijks) dichtbij.

Daarom trok hij zijn stoute schoenen (ttz bottinekes) aan om de hulp in de roepen van Jezus, Maria, Jozef en vele engelen.
Hij had immers opgemerkt dat de wensen en gebeden van anderen verhoord werden in deze kapel.



In de veronderstelling dat God en Co er in slagen om Nederlands te lezen, hing hij zijn bede aan het hekken.

"Barmhartige vader Tetragrammaton, allerheiligste moeder, heilige meesters en alle engelen, bevrijd mij van al mijn angsten, blokkades, verbintenissen, ... die verhinderen liefde en geluk toe te laten in mijn leven.
Bescherming, wijsheid, inzicht, liefde, geluk, geld, gezondheid naar ziel en lichaam
Laat een jonge, mooie vrouw verliefd op me worden zodat ik een nieuw lief heb.

(Bij voorkeur: een ferme blonde of een knap brunetje is ook goed, ongehuwd of gescheiden, veel jonger dan 42 jaar, zonder kinderen)
Ik win de euromillionsjackpot.
Ik lees het tweede deel van de rollen van de Dode zee van Garcia Martinez.
Dankjewel, Emmanuel en alle anderen voor de verhoring."

PS indien iemand van mening is in aanmerking te komen om de wens van Emmanuel te vervullen. Laat het me weten. Ik hang dan jouw boodschap naast de zijne aan het hekken!!

woensdag, maart 07, 2007

De lachtest

Het zal je maar overkomen. Voor het oog van kijkend Vlaanderen proberen niet te lachen, terwijl die méér dan een miljoen kijkers wel aan het lachen zijn!
Daarom deze midweek-lachtest ... slaag jij er in om de (glim)lach van je gezicht te halen gedurende de 40 seconden-durende-struisvogel-imitatie, gebracht in het Eén-programma: 'Debby en Nancy's happy hour' - een bijzonder ontspannend programma op zondagavond?
Ik slaag er nog steeds niet in, zelfs na herhaaldelijk bekijken van deze clip.

Hoelang hou jij het vol?

maandag, maart 05, 2007

Het verhaal van Louis

Het Belgisch wielerseizoen is op gang geschoten. Zaterdag laatstleden werd de Omloop het Volk gereden. Ik begaf me naar de startplaats ter hoogte van het Gentse Sint-Pietersplein. Net vóór de start kreeg ik het enig echte verhaal achter de afgelaste editie 2004 te lezen.
Het verhaal van Louis. Ik wil het jullie niet onthouden.

Tijdens het winterseizoen had Louis zich 100% voorbereid. In zijn kalender 2004 stond reeds vele maanden de dag van 28 februari aangestipt. Die moest hij kost wat kost vrijhouden.

Even leek alles in het water te vallen toen nonkel pater in de loop van die week in de verre Vleterense abdij de (heilige) geest gaf. Een begrafenis op de dag van de Omloop Het Volk behoorde zeker tot de mogelijkheden.
Hoewel er sneeuw in de licht ging, waren de goden (of toch zeker de God van nonkel pater) hem heel goed gezind. Op woensdag viel de doodsbrief mét priorzegel in de bus. En … yes, pas maandag werd Louis verwacht in de abdij én aan de familietafel.

Zo kon Louis zich op die bewuste 28ste februari ten volle concentreren op zijn nobele taak.
Er kon niets meer mis gaan.
Hij checkte twee keer zijn schoeisel. Stevige sportschoenen, maat 46, waterdicht. Dus ideaal.
Hij voelde voor de derde keer in één uur in de zakken van zijn fluorescerende jas.
Ja, de band zit er nog in.

Even was hij ongerust toen hij die morgen uit het raam keek. Witte sneeuwvlokken (trouwens wie heeft er al van zijn leven blauwe of rode vlokken gezien? Hoogstens roze olifantjes.).

Rond 10 uur sloeg hij de voordeur dicht. Hij stapte nog een twintigtal minuten vooraleer hij zijn plaatsje vond. Zijn plaats op zijn hoogdag.

Toen hij boven hem een vlucht eenden hoorde, werd hij lijkbleek.
Dàt zou hij toch niet vergeten zijn.
Haastig doorzocht hij zijn broek- en jaszakken.
Gelukkig … het fluitje had hij mee.

Hij vond het wel verschrikkelijk kalm in de buurt.
Misschien dat het volk zich eerst nog wou verwarmen, vooraleer hun weg te zoeken naar het geschikte plaatsje op het parcours.

Louis vond zijn plaatsje het geschiktst.
Het kruispunt op het einde van de beruchte kasseistrook in Overmere.
Hij haalde de band met de driekleuren van de Belgische vlag uit zijn zak.
Het teken dat hij was aangesteld door de Koninklijke Belgische Wielerbond als official die ervoor moest zorgen dat op dàt specifieke kruispunt alles perfect verliep wanneer het wielerpeloton zich kwam aanmelden.

Hij testte nog even het fluitje. Het schrille lawaai verdreef de tortelduif die zich had genesteld naast de wegwijzer.

Het werd 12 uur. Hij kreeg het stilaan in de gaten dat er iets mis was. Iets vreselijks. Iets dramatisch, net als in 1986. De Omloop ging niet door.

Zijn klassieker werd geklasseerd.

donderdag, maart 01, 2007

Kantoorliefde

Het stond in het Nieuwsblad. Een studie uitgevoerd in opdracht van een berucht mannenblad heeft vastgesteld dat er wel degelijk sprake is van een kantoorliefde-boom. Ruim 20% van de vrouwen zou al eens seks gehad hebben met een mannelijke collega.

Maar als kritische lezer vind ik het de plicht om zelf eens op onderzoek te gaan.

Daarom zorg ik ervoor dat ik tussen 12 uur en 13u30 in
een Gentse brasserie zit. Ik heb me strategisch zo opgesteld dat ik een goede uitkijk heb op diverse tafeltjes van twee.

Het begint niet goed.
Een grootmoeder komt binnengesloft met haar kleinkind.
Zij nemen plaats aan tafel 3.
Een croque monsieur en een kinderspagetti worden op een traag tempo binnengespeeld.

Maar vanaf 12.20u lijkt het hek van de dam.
In een mum van tijd zijn tafel 1, 4, 10 en 12 bezet door een koppeltje.
Nu nog uitvissen of er van kantoorliefde sprake is.

Tafel 1
Zij extra jong mét minirok. Hij extra oud mét das.
Handjes strelen tussen de wijnglazen door.
Hij betaalt de rekening.
Zij vertrekt eerst.
Kantoorliefde.

Tafel 4
Zij gewoon jong mét kleed. Hij gewoon oud mét strik.
Ze laten de blikken niet van elkaar los.
Hij wil de rekening betalen.
Zij gaat er even tegen in, maar laat hem glimlachend winnen.
Hij vertrekt eerst.
Kantoorliefde.

Tafel 10
Zij gewoon oud met oorbellen. Hij extra jong zonder das.
Zij kijkt een uurlang smachtend naar hem.
Hij kijkt méér naar zijn uurwerk en mobiele telefoon.
Zij betaalt de rekening.
Zij vertrekken samen.
Geen kantoorliefde.

Tafel 12
Zij extra oud met diamanten ringen. Hij extra oud met vlinderdas.
In alle stilte genieten ze van elkaar.
Hij betaalt de aperitief en de wijn.
Zij de Noorse schotel en de filet pur.
Hand in hand verlaten ze het etablissement.
Kantoorliefde of niet?
Liefde is het zeker.