zaterdag, mei 31, 2008

Een zaterdaggedachte

Zoonlief kwam thuis na een avondje supporteren in een Gentse minivoetbalcompetetie. Op de vraag of hij nog andere supporters kende, was zijn antwoord: 'Nee, 't waren allemaal oude mensen'. Op de vraag of die mensen zo oud waren als papa zei hij verontwaardigd dat zijn vader niet oud was.
Als bijna 50'er is zo'n opmerking van je kind een opsteker!:)

Oud zijn. Een mens kijkt er anders naar - naarmate hij zelf ouder wordt.
Als puber vind je iemand van 60 al stokoud. Als midlifer begin men die benaming maar gebruiken voor wezens boven de 80!:)
Toen ik 8 jaar was, spraken we van het oudemannenhuis in onze gemeente. Ik vraag me nog altijd of waar de oude vrouwen terecht konden.
Later werden het bejaardenhuizen met feeërieke namen als 'Home Zonnestraal. Home Vrijzicht. Home Rustplaats'.
En nu zitten we met zijn allen in serviceflats of seniorengemeenschappen.

Toen ik deze voormiddag aan een boekje begon over geheugen, tijd en ouderdom - kwam ik volgende paragraaf tegen.

Je zegt iemand niet gemakkelijk in zijn gezicht dat hij oud is.
Oud zijn anderen, ook al zijn het leeftijdgenoten.
En als je over iemand zegt dat hij oud is, dan is dat onveranderlijk wegens een gebrek of een tekortkoming.
Iemand wordt slecht te been, laat het gesprek langs zich heen gaan - je kunt zien dat hij een dagje ouder wordt.
Wat je werkelijk nooit iemand zult horen zeggen is iets als: "Hij zei vanavond zulke wijze dingen, hij begint echt oud te worden.'
Er mogen handenvol spreuken zijn over de wijsheid van de ouderdom en het verstand dat met de jaren komt, de kille realiteit van ons taalgebruik geeft aan dat er toch iets niet helemaal in orde is met oud zijn.

Uit ' De Heimweefabriek' van Douwe Draaisma (Historische Uitgeverij -
2008)


Dierbare bloggers, wanneer is voor jou iemand echt oud? Of welke wijsheid van ouderdom heb je ooit gehoord?

Labels:

woensdag, mei 28, 2008

Eureka

Je hebt van die mensen die voor hun hobby alles over hebben. Jan behoort tot die categorie. Hij heeft een speciale hobby.
Per toeval ontdekte hij hét op 13-jarige leeftijd.
De puberteit blijkt dé periode bij uitstek waar grote ontdekkingen in de kiem reeds aanwezig zijn. Dit is alvast gebleken na grondig onderzoek in de levensloop van Archimedes, Edison of Bell.
Jan formuleerde zijn Eureka als volgt: ‘Het doet toch zo’n deugd’.

Hij kwam tot die memorabele uitspraak toen hij op 12 april 1984 ontwaakte ook een diepe en vooral deugddoende slaap.
Sindsdien doet hij er alles aan om zijn slaapcomfort te verhogen.
Slapen is zijn hobby geworden.
En als je van je werk, je hobby kan maken –dan is het nagenoeg een perfect leven. Als beambte in de Zuidertoren te Brussel kan hij bijna ongehinderd zijn hobby uitoefenen: een middagdutje, een vooravondsiësta of een ochtend-indommel-momentje. Het kan zo’n deugd doen.

Geen kosten of moeite waren te groot voor Jan om het ideale slaapcomfort te verkrijgen.
Hij kocht eerst een hemelbed. Zijn slaapkamer moest dé tempel worden van liefde.
Vervolgens stelde hij een aantal CD’s samen met slaapverwekkende muziekjes – die hij had gedownload van het internet. Illegaal dus, maar daar zou Jan zijn slaap niet voor laten. Elke avond viel hij in slaap bij het aanhoren van Conny en de (K)rekels, the Pretenders (met I’ll go to sleep) en een rap-versie van Slaap kindje slaap.

Verder zette hij op zijn nachtkastje een groot telraam. Dit maakte het hem gemakkelijk om de schaapjes perfect te tellen.

Toch was hij nog niet totaal tevreden.

Terwijl hij op een dag aan het vissen was, ontsproot in zijn hersenpan een geweldig slaapidee.
Hij construeerde een nieuwe soort watermatras. Het werd een doorzichtig ding. En het frappante en meteen ook het meest rustgevende was dat er in dat waterbed échte visjes aan het zwemmen waren. Lag Jan dus op zijn buik, dan kon hij onder hem goudvissen, zoenvissen, kopstaanders én moddervissen ontdekken.

Zijn wereldbefaamd ontwerp had echter ook enkele kleinere nadelen.
Om de haverklap moest hij zijn zeeziekte onderdrukken.
Vervelend waren ook de nachtmerries die hem in zweet deden ontwaken.
Hij beleefde keer op keer de ondergang van de Titanic.

Labels:

zondag, mei 25, 2008

Voor Stef, Fabian en Silke

Bewogen weken hebben ze achter de rug.
Stef slachtoffer van twee hersenbloedingen op één week.
Fabian slachtoffer van een verkeersongeval.
Silke die binnenkort een levensbelangrijke ingreep moet ondergaan.
Drie kinderen. Drie gezinnen. Drie families vertoevend tusen hoop en wanhoop.

Ik moest aan hen denken toen ik deze morgen op zoek ging naar de videoclip van Dima Bilan. Hij vertolkte zaterdag het winnend lied tijdens het voorbije Eurosongfestivalcircus. Ben blij dat eindelijk eens geen kalkoen, monster of Britneykloon het gehaald heeft. Eindelijk weer eens een ballade met inhoud. Een lied over geloof. Blijven geloven.
Believe.

Even when the thunder and storm begins.
I'll be standing stong like a tree in the wind.
Nothing is gonna move this mountain or change my direction
'm falling off the sky and I'm all alone.
The courage that's inside is gonna break my fall.
Nothing is gonna dim my light within
But if I keep going on it will never be impossible not today.
Ik hoop dat net als in de videoclip op het einde alles zo goed mogelijk kan gaan met Stef, Fabian en Silke.

Labels: ,

zaterdag, mei 24, 2008

Uit een kindermond

Uit een schriftelijke vragenlijst:


Kom je hier graag naar school?

JA


Waarom?

... OMDAT WE HIER OPGEVOED WORDEN ZOALS ECHTE MADEMASELLEKES

Trouwens beste bloglezers, ging jij graag naar school. Waarom (niet)? Ik kijk uit naar originele antwoorden!

Labels:

dinsdag, mei 20, 2008

Menselijk drama door treinstaking

Jean-Pierre (45 jaar) had kosten noch moeite gespaard om vandaag tijdig op zijn werk in Brussel te geraken.
Voor één keer mocht een taxi hem naar zijn werkplek brengen.
De stakende treinmannen en vrouwen zouden hem niet beletten om aan de slag te gaan. Jean-Pierre was immers aan een heel belangrijke taak bezig in opdracht van de baas.

Groot was zijn verbazing, en toch ook wel een beetje zijn trots toen kort na de middag een cameraploeg van de VRT Nieuwsredactie arriveerde. Zij kwamen de gevolgen van de treinstaking in beeld brengen. En de gevolgen waren er zeker: Jean-Pierre zat nagenoeg alleen in de grote kantoorruimte.

Enfin, Jean-Pierre belde direct vriend en vijand op om te zeggen dat hij vanavond in het Nieuws zou komen.
Hij zette om 17 uur de taxichauffeur aan om in ware
Peking-Express-stijl te vlammen naar zijn woonst, waar hij opgewacht werd door zijn ma, schoonmoeder, buurman Marcel en tante Auguste.
In afwachting van zijn moment suprême legde Jean-Pierre hen nog eens in geuren en kleuren uit welke belangrijke job hij wel heeft.

Om 19 uur was het zo ver.
Goedele Wachters leidde de reportage over de gevolgen van de treinstaking in. En inderdaad, Jean-Pierres werkplek kwam in beeld. Meer nog, een close-up opname van de noeste werker (zo dacht hij althans) werd de ether ingestuurd.
Helaas voor hem zei tijdens het tonen van dat beeld de reporter volgende magische woorden:

"... Ondertussen werd er wat getokkeld op een klavier ...".

Jean-Pierre trok met bloedrode kaken naar zijn kamer.
Hij sloeg de deur met een zware slag dicht.
Morgen meldt hij zich beslist ziek.

Labels:

zaterdag, mei 17, 2008

Welk boek vindt u dat Leterme moet lezen?

Deze vraag werd me doorgespeeld door Franky. Wie Cursief Huigje kent, weet dat politiek niet meteen zijn ding is. Maar toch ook dat ie geen uitdaging uit de weg gaat om in zijn gekende stijl antwoorden te vinden op prangende vragen.
Daarom - weliswaar ruim een maand nadat Franky
een stokje in mijn richting gooide - ging ik snuisteren in mijn boekenvoorraad, op zoek naar wat de felgetergde premier Leterme zou kunnen plezieren.

Voor mij is één ding duidelijk.
Yves zal niet veel tijd hebben om te lezen. Hij moet steeds maar oplossingen zoeken voor steeds maar nieuwe problemen. Dus een dikke turf van honderden pagina's lezen is niet aan hem besteed. Althans niet op dit moment.

Dus moet ik een andere manier vinden om toch zijn aandacht naar de literaire wereld te trekken.
Want zeg nu zelf: literatuur verzacht de zeden. Of zoiets.

Misschien heeft Yves alleen tijd om interessante titels te lezen.

En wie weet kan dit hem overhalen om in plaats van uren bij Joëlle of Inge te zitten, zich af te zonderen samen met zijn geit. Om zich zo te laten onderdompelen in een 'taal'-bad. Misschien kan hij koningin Paola of prinses Mathilde daarbij vergezellen.

Mijn lijstje voor Yves:
1.
Brug der Zuchten (Richard Russo): hoeveel keer immers zou Leterme de voorbije maanden niet diep gezucht hebben! Trouwens de Brug bestaat echt, en is de verbinding tussen het dogenpaleis en de gevangenis in Venetie.
2. Vlamingen op de Titanic (Dirk Musschoot): misschien herkent Yves zich in één van de hoofdpersonages - die zodra hij was ingecheckt, een voorgevoel had dat alles slecht ging aflopen.
Misschien kan Yves zich wel optrekken aan het feit dat er nog twee
vlamingen de ramp overleefd hebben!
3. Liefde in tijden van cholera (Gabriel Marquez). Al was het maar om Yves te laten beseffen dat het uiteindelijk allemaal draait om liefde en haat.
4.
Het verdriet van Belgie (Hugo Claus). Het kan misschien onze premier inspireren om een vervolg te schrijven.
5.
Klussen voor dummies (G. Hamilton).

Graag had ik nog één van volgende bestsellers aan Yves overhandigd.
  • 'Pietje Puk wordt eerste minister.'
  • 'Tiny in de Wetstraat'
  • 'Ivo splitst B-H-V'.
Helaas zijn die niet meer te vinden in de boekenwinkels!

Wie zich geroepen voelt om het stokje te vangen, doe maar.
Of wie mij wil laten weten wat zijn/haar favoriete boek aller tijden is ... aarzel niet!

Labels: ,

dinsdag, mei 13, 2008

Klant is koning (2)

Belofte maakt schuld. Dus hier het vervolg van dit.

Een Eekse bakker had dus de ban gebroken door aan zijn klanten niet meer een volledig brood te verkopen, maar ook 'sneetjes'.


Omer (39), een kleine zelfstandige nachtwinkeluitbater aan de Rubenslaan, ziet de toekomst dan ook zwart in. Als volksmens in een multiculturele volksbuurt staat hij versteld van wat er vandaag allemaal bij hem besteld is geworden.

Mag ik aub zes centiliter melk?
Ik wil pagina 6 en pagina 12 van de zondagskrant.
Graag één sigaret.
Wil je één glas bordeaux inpakken?
Ik heb geen geld genoeg voor een volledig pak, dus kan je me zes chips geven.

Het hek is hoe dan ook van de dam.

Als de klanten van huis zijn, dansen de zelfstandigen naar hun pijpen.
Er is blijkbaar geen weg terug.

En waar zal dat eindigen?

Misschien kan ik binnenkort de bus nemen om honderdvijftig meter verder naar de winkel te gaan?

Of kan ik een deeltje van de Dikke Vandale in huis halen, bijvoorbeeld alle woorden die beginnen met een D?
Dimitri Verhulst kan overwegen om één woord per dag te schrijven.
En op vraag van de muziekminnende klant zal muziek legaal gedownload kunnen worden per muzieknoot. Wedden dat de
'la' sterk in trek zal zijn.

Misschien krijgt Jean-Marie Leblanc ook last van egoïstische trekken én lanceert hij een Ronde van Frankrijk die tussenstops heeft in België, Duitsland, Zwisterland, Bagdad, Peking en Parijs.
Het is dan maar te hopen dat ook de renners egoïstische zakken zijn geworden die het na één etappe voor bekeken houden.

Labels:

donderdag, mei 08, 2008

You'll never walk alone

Hoe geraakt iemand supporter van een bepaalde ploeg? Toeval? Genetisch? Of het lot?

Bij mij startte het allemaal meer dan 35 jaar geleden.
Ik was nog een ukkie (of zoiets) toen zus en broer een gedicht schreven over de Club Brugge-spelers. Dit gedicht werd opgestuurd en enkele weken later kwam de postbode een brief met hoofding van FC Brugge in de bus steken: het bleek een uitnodiging voor het gehele gezin om een match op de hoofdtribune bij te wonen.
Het werd meteen de start van vele schitterende voetbaljaren.
De hoogtedagen van Club Brugge, zowel in eigen land als Europees.

Onvergetelijk was die avond in november 1975 (ik was 16 jaar) - toen Club een 3-0 nederlaag in Ipswich nog ongedaan maakte door thuis te winnen met 4-0. Het scharniermoment van de Club. Ik zie ons nog zitten op de tribune. Een uniek moment in mijn leven.

Samen met pa, broer en zus waren we later zoveel keren van de partij.
Met de blauw-zwarte sjaals, gebreid door 'metje'.
Op de weg van en naar het stadion (eerst de Klokke, later het Jan Breydelstadion) zongen we in de auto Clubliederen.
Uren voor de aftrap stonden we te genieten van de supportersliederen, de opwarming van de spelers, ...
De Europese matchen waar pa, Roger Soenen, Gilbert Cardoen en wij steevast een parkeerplaatsje kregen bij een Brugse slager.
En elke Europse winst werd na de match nog eens beklonken in een cafeetje in de buurt van Zedelgem.

Ondertussen is het allemaal wat minder geworden. Ook met de Club. De enkele keren dat ik nog ging kijken, waren niet meer memorabel. Het spelpeil, de ambiance op en rond het veld verwaterde ...
Maar toch ... is het supportershart is gebleven voor dé club uit Brugge.

Zaterdagavond om 20 uur zal in het Jan Breydelstadion te Brugge volgend lied weergalmen. Als afscheid van een speler, die op korte tijd een Clubspeler werd.
De grote Clubfamilie treurt.


Labels: , ,

dinsdag, mei 06, 2008

Klant is koning (1)

Het is al meer dan eens verkondigd.
Geen mens ontkent het.
De ‘ik-maatschappij’ beleeft zijn hoogtedagen. Verenigingen sluiten meer en meer hun deuren bij gebrek aan leden die voor het algemeen nut nog iets willen doen.
Er zijn kwatongen die beweren dat heel binnenkort er een drastische wijziging in de Nederlandse spraakkunst zal bekendgemaakt worden.
Zo zou in de vervoegingen van werkwoord de eerste persoon meervoud niet meer gebruikt mogen worden. Voorlopig kan ik nog schrijven: ‘zullen we eens samen een eindje wandelen?’. Binnenkort is dat ten strengste verboden. Het wordt dan een individuele wandeling.

Mogelijks verdenkt de lezer mij nu van overdreven pessimisme of van pessimistische overdrijving.
Maar wie zijn oren en zijn ogen goed openzet, kan niet anders dan de signalen op te vangen.

“Mag ik twee sneetjes brood?” is niet langer meer enkel te horen in hotels of restaurants. Sinds gisteren ook in bakkerijen. Jawel, een Eekse bakker is van mening dat een klant altijd koning is. Ook als de koning geen klant is.
De wakkere Eekse burger die het niet ziet zitten een klein gesneden boerke te kopen kan vanaf vandaag vier sneetjes wit brood, twee dun gesneden volkorenbrood en vijf dik gesneden waldkorn aanschaffen. Alles mooi afzonderlijk verpakt én met de glimlach afgerekend.

Kan het nog egoïstischer?

Jazeker, maar dat lees je in een volgende aflevering.
Nieuwsgierigheid is nu eenmaal de moeder van de porseleinwinkel.
Of zoiets.

Labels:

vrijdag, mei 02, 2008

Allergie

Het schijnt dat het aantal allergische kinderen in 20 jaar meer dan 15 % is gestegen. Dat verrast me niet. Al krijg ik zeker niet meer het etiket ‘jeugd’ opgeplakt, toch ervaar ook ik elke dag een beetje meer (copyright: Luc Steeno) allergie.

Ik ben allergisch voor oranje verkeersborden. Ik krijg al de kriebels wanneer ik in de verte een waas van oranje zie. Het signaal dat er weer ergens op de Vlaamse wegen kasseileggers, geluidsschermvernieuwers, telenetkabelleggers of rioolvoorzieners aan het werk zijn. Om hen niet te storen in de af en toe drukke bezigheden, sturen ze dan maar de arme automobilist de woestijn in. Het eerste bord wijst nog in zekere zin de richting van de wegomlegging aan. Twee kruispunten verder is het al gissen of je nu linksaf of rechtdoor moet. Dat veroorzaakt hartkloppingen, aanvallen van hyperventilatie en jeuk.

De allergie voor het eindeloos geleuter over het gat in de ozonlaag is eveneens sterk toegenomen. Begint iemand de discussie over het gat, dan maak ik dat ik me vlug uit de voeten maak met mijn tweedehandse wagen met kapotte uitlaat die een enorme walm achterlaat.

Recentelijk nog heb ik een allergie voor huisdieren kunnen voorwenden. De buurman had namelijk een mooie geste willen doen door vier parkieten te schenken. Dankzij enkele hoest- en niesbuien geraakten de beestjes compleet over hun toeren. Ze gaven zelfs de geest. Meteen was het huisdierenvraagstuk opgelost.

De enorme toename van het aantal allergieën bij onze jeugd verontrust mij. Kan de jeugd nog gered worden? Is een ommekeer nog mogelijk? Waar zijn er remedies te vinden?
Blijkbaar zouden Bachbloesems een helend effect hebben én alle allergische symptomen doen verdwijnen. Dat kan gerust zijn, maar ik heb het niet zo voor Bach. Deze Duitse organist moet mijns inziens toch wel de duimen leggen tegen Scarlatti, de Italiaanse virtuoos. Ik begin alvast met de import van Scarlattibloesems

Een verre vriend heeft laten weten dat hij een oplossing heeft gevonden voor zijn duivenallergie. Bij de start van het duivenmelkerseizoen verspreidt hij een virusgerucht over de acht weduwnaars van zijn buurman. Met de zware dioxinecrisis en vogelpestscenario’s nog in het achterhoofd nemen de plaatselijke politici en leden van de duivenpolitie geen enkel risico én stellen ze een schutkring op. Meteen is mijn verre vriend zeker een aantal weken verlost van rode ogen, prikkelhoest, obstipatie en lopende neus.
Trouwens beste bloggers, waar ben jij allergisch voor?

Labels: