Vastgekluisterd

Het leek alsof de directeur van het SMAK zijn kelder had opgekuist én alles wat hij maar half en half als kunst aanvoelde – de straat had opgezwierd.

Je kon er alvast niet naast kijken.
Binnen straal van 2 km rond het trotse Belfort telde ik zeven fietsen, vastgekluisterd aan verlichtingspalen, diverse hekkens of bomen.
Ik schrijf wel ‘fietsen’ maar in feite verdienden de vehikels in alle staat van ontbinding niet de term die doet denken aan Merckx, Landis, Zabel of VBD.

Op enkele meters van de muur – waar aan de andere kant het Lam Gods nog steeds wacht op de terugkeer van de Rechtvaardigde Rechters – stond een rood geval, met één wiel, geen zadel maar wel een achterlicht.
Vlak naast de Chinees lag een verroest specimen met wielen die zo krom waren alsof een bulldozer er eventjes over had gereden.
In de buurt van de Kouter stond er iets dat heel veel had van een fiets. Maar bij nader toezien viel het me op dat de banden ‘total loss’ waren.

Ik zag menig Japanner met de Minolta in aanslag. Want Europese kunst zou wel eens veel geld waard kunnen zijn. En onderschat zeker de dappersten onder de Galliërs niet; zijnde de Vlamingen. Want hoe ‘clever’ moet je niet zijn om een blauwe geschelpte aan een Japanse medemens te verkopen voor een paar miljoen. Weliswaar geen euro’s, maar toch wel oude Belgische frank.

Ik hou Gent voor bekeken.
Ik slenter naar de Reep waar het verkeer in het honderd loopt.
Aan een verkeerspaal zie ik nog een tweewieler vastgeketend.
De eigenaar heeft het zekere voor het onzekere genomen: een tweede slot maakt zijn vervoersmiddel haast ‘on-mee-neembaar’.
Ik kijk verbaasd rond. Zoekend naar een glimp van de eigenaar.
Maar in de verste én dus ook niet in de dichtste verten is er niemand te bespeuren.
Ik sta voor een raadsel.
Ik werp nog één blik naar de vastgeketende rolstoel.

Zouden er toch nog mirakels bestaan?
Heeft de paus vanuit Lourdes-Grot gezorgd dat de lamme weer kan stappen?

Wonderen zijn de wereld niet uit.

PS ondertussen is het drummen geblazen om een frisse duik in het water te nemen! En zingt de Herman over alles wat mooi is

Laatavondnieuws

Een mens wil op de hoogte blijven van alle grote wereldgebeurtenissen.
Ik moet bekennen dat ook ik, wanneer ik 's avonds laat thuiskom, de televisieknop indruk én nog even de televisiewereld rondzap - op zoek naar de laatste berichten.
Zo ook gisterenavond.

Ik was nog net op tijd voor het VTM-laatavondnieuws.
Ik zat neer in de sofa. Gelukkig zat ik neer.
Want "het hoofdpunt van het nieuws" zorgde ervoor dat ik aan het wankelen ging.

De omroeper van dienst begon met volgende zin ...'Een paar minuten geleden is de beslissing gevallen ...'.

Mijn hart stond haast stil.
Zou de regering beslist hebben om Laurette en Patrick de laan uit te sturen?
Zou Bush nu eindelijk het licht gezien hebben én besloten hebben af te treden?
Zou de VRT beslist hebben om La Esterella te sturen naar het volgen Eurosongfestival?
Zou Osama de knoop doorgehakt hebben én beslist hebben om een bezoekje te brengen aan het graf van Saddam?

Mijn gedachten waren dus duidelijk op hol geslagen.
Toen ik terug met beide voeten op de grond leek te staan, was er al een rechtstreeks verbinding gemaakt met één of andere studio.

Want het nieuws, dat ruim zeven minuten aandacht kreeg, was de overwinning van Dean.
Nee, hij had niet de 'Mister-world-verkiezing' gewonnen.
Nee, hij was niet de opvolger van Tony Blair.
Nee, hij was niet het nieuwe vriendje van een liberale of socialistische minister.
Hij was winnaar van een liedjesprogramma op VTM: Idool.

Later in het nieuws werd het één minuut aandacht besteed aan de Vlaamse topwetenschapper, mevrouw Van Broeckhoven, die een prestigieuse prijs in ontvangst mocht nemen.
Om daarna weer enkele minuten zendtijd te schenken aan Eddy - die het mooie weer mocht aankondigen.

PS: ondertussen is weer eens bewezen dat je geen dikke nek moet hebben om er toch goed uit te zien

Menselijk drama

Menselijk drama in Halle. Een moeder bracht haar twee zonen naar de school, reed dan naar het werk ... en vergat haar 5 maand oude baby af te zetten bij de onthaalmoeder. Om 16 uur trok ze naar de onthaalmoeder in de veronderstelling dat ze 's morgens haar kind daar had naar toe gebracht. Neen dus. Het kindje was nog in de auto. Maar wellicht door de hitte is het bezweken.

Zonet zag ik het Nieuws. Uiteraard werd de man in de straat de mening over dit voorval gevraagd. In scherpe woorden werd de moeder veroordeeld. Ook op de forums - te vinden op het internet - wordt heel scherp gereageerd.

Hoe is het mogelijk dat een moeder haar kind vergeet?

Het doet me denken aan twintig jaar geleden. We waren met ons baby (enkele maanden oud) op bezoek bij familie. Er werd veel gebabbeld en gelachen. De baby werd veilig en wel boven op de kinderkamer gelegd. Hij sliep als een roos.
Rond 22 uur was het familiefeest voorbij. Iedereen trok huiswaarts toe. Ook wij. Toen we een kilometertje gereden hadden, viel onze (toen nog) frank: we misten iemand. Met rooie kaken reden we terug om onze lieveling op te halen.

Hoe is het mogelijk?

Het doet me denken aan vijftien jaar geleden. Dochterlief, toen nog met pamper én zich vooral voortbewegend op haar zitvlak is boven op de slaapkamer aan het 'kruipen. Ze is er niet alleen: naarstig wordt er immers gestreken. Ikzelf ben beneden in de living. Plots hoor ik een 'bonk' op het raam van de serre. Ik kijk opzij én zie mijn dochter - vanop de eerste verdieping - neervallen op het gras. Ik loop naar buiten. Mijn hart staat stil. Gelukkig is de 'schade' beperkt tot lichte hersenschudding. Wat was er gebeurd? Het grote raam in de slaapkamer moet niet helemaal dicht geweest zijn. En de baby had tijdens haar wereldverkenning het raam geopend, met alle gevolgen van dien.

OK, dit alles mocht niet gebeuren. Maar het heeft ons één ding toch geleerd: zeg nooit nooit.

Gelinkt (1)

Ruim twee jaar geleden zette Cursief Huigje de eerste stappen in de blogwereld. Pfaff-broodzakken waren toen de inspiratie!:))
Een stap in het onbekende, een sprong in het duister. Niet wetend waar ik zou belanden, niet beseffend wat het allemaal teweeg zou brengen. Uitkijkend naar een eerste 'comment', blij zijn wanneer er eens drie 'comments' geplaatst worden. En stap bij stap een eigen stijl proberen te ontwikkelen.
Méér nog, nieuwsgierigheid dreef Cursief Huigje om andere blogs te ontdekken. En zo ontstond dan een blogroll. Fijn te ontdekken dat anderen 'linken'.
Regelmatig loop ik even langs bij mijn 'links'. Op vriendenbezoek als het ware.


Vandaag is die blogfamilie weer uitgebreid met 5 bloggertjes

Juf Aukje vertelt met veel humor, met een relativerende pen én liefde voor haar vak over 'dagelijkse gebeurtenissen in klas 4b.

Lezen om te leven, is blijkbaar het motto van Annemie. Verwacht geen saaie boekbesprekingen. Wel een frisse kijk op grote en kleine literatuur, ontroerende stukjes poezie én woorden van de week!

Ik was nieuwsgierig toen ik 'Zeg niet dat je het niet wist' ontdekte. Een frisse blog, diversiteit aan teksten, mooie foto's ... dus een bezoekje waard.

'Afwijkingen sterven uit' maakt 'Cocktailsaurus' mij wijs. Na het bekijken van zijn blog moet ik hem wellicht gelijk geven:)

Tot slot laat FloFooLoo meegenieten van het studentenleven. Je ontdekt het verband tussen Nicnac en Flofooloo:)), je leest over haar dansliefde én over het zwoegen voor examens!


Beste bloggers, hoe gaan jullie om met 'blogrolls' en 'bloglinken'?

Als ik denk aan mijn schoolgaande jeugd

Ik draai de volumeknop van de radio een streepje verder. Jeugdsentiment borrelt op bij het horen van Raymonds hit uit lang vervlogen tijden: ‘Als ik denk aan mijn schoolgaande jeugd’.

Het liedje doet me denken aan één van de voorbije bezoekjes aan Ieper.

Ik bracht er geen bezoek aan Flanders Village Valley oftewel het immens Lernout en Hauspiecomplex dat een zeer desolate sfeer uitstraalt. Het werpt een lange schaduw op de Ieperse vlaktes. Menig landbouwer en ander zelfstandige heeft er zeker en vast een complex van overgehouden.
Paul en Jo hebben alles mooi ingepakt.

Ze lieten een leegte achter.

Een ruïne in een mooie stad …

De FVV liet ik dus links liggen. Ik nam de eerste straat rechts én belandde in het Iepers centrum. Ik bracht er een bezoek aan het onderwijsmuseum. Als zoon van een onderwijzer kon ik niet anders dan me even laten onderdompelen in het schools verleden.

Reeds bij het zien van de affiche van het museum kwamen de eerste flarden herinnering tot leven.

De lessenaars met de inktpotten. En o wee, wanneer per ongeluk een vlieg in de inktpot gesukkeld was.

De catechismus met de indringende vraag: ‘Waar is God?’ en het eenvoudig, doch duidelijk antwoord ‘God is overal. In de hemel, op de aarde en op alle plaatsen.’
De grote prenten met thema’s uit de Vaderlandsche geschiedenis.

De griffels die akelig krasten.

De liniaal, niet alleen als meetapparatuur maar ook af en toe als straf-regel.
De speelplaats met de bomen, voorzien van vele kuiltjes waar de knikkers hun eindbestemming hadden.
De sansevaria’s op de vensterbanken.
Het doosje waarin je postzegels voor de arme kindjes in Afrika kon deponeren.
Of zelfs ‘zilverpapier’ voor dezelfde doelgroep.
Het maandelijks ‘lof’ met het persoonlijk biechten van allerlei (jeugd)zondes

Als ik denk aan mijn schoolgaande jeugd dan zie ik echter ook beelden van het examen turnen.

Een wedstrijd in twee delen.

In het klaslokaal moesten we om het eerst een parcours op handen en voeten afleggen. Een parcours …. onder de schoolbanken.

Het tweede deel van het examen was dan op de speelplaats. Terug een wedstrijd. De startmeet lag aan de deur van de klas. Vervolgens moesten we een sprintje uithalen dwars over de koer. Dan over de halve deur van de WC’s klauteren, vervolgens onder de halve deur van het WC weer naar buiten kruipen. Terug een sprintje naar de aankomstlijn.

Op mijn rapport staat nog altijd een schone buis.

PS ondertussen is een aan drugs verslaafd konijn opgemerkt ter hoogte van het Congrescentrum waar het mediaproces van de eeuw gevoerd wordt.

Naar het hospitaal

Het moest er eens van komen.
Ik kon het niet langer uitstellen.
Ik lig sinds vandaag in het hospitaal.
Er waren al langer klachten.

Het onnatuurlijk lawaai, die ze elke ochtend moest aanhoren,
de sporen die ze elke dag opnieuw aan de lavabo vond,
en het ontbreken van een permanent gladde huid
enerveerde de vrouw van mijn baas zodanig dat ze - in mijn naam - besliste om me naar het hospitaal te brengen.

Ik hoop dat het maar voor een paar nachtjes is.
Ik mis nu al mijn vertrouwd plaatsje in huis.
Dicht bij lekkere geuren.
Ik lig gelukkig in een kamer met véle lotgenoten.

Wie me een bezoekje wil brengen, kan dit elke weekdag tussen 9 uur en 18 uur in het hospitaal gelegen in de Sint-Pietersnieuwstraat te Gent. Gelieve geen druiven of wijn mee te brengen, want dat lust ik niet.

Voor wie geen GPS heeft, is het hospitaal niet makkelijk te vinden. Daarom heb ik deze foto genomen, kwestie om je niet te vergissen.

In de ban van Beethoven

‘Politie staat machteloos tegenover Beethoven.’ staat geblokletterd op de regionale pagina van onze krant.
Als muziekliefhebber ben ik meteen geïnteresseerd om het artikel te lezen. Ik ben niet meteen een grote fan van Beethoven, mijn muzikale hartslagen liggen eerder bij Russische meesters. En een punthoofd krijg ik van Satie en Stravinsky.

Maar wat zou er Beethoven nu gepresteerd hebben om een cordon Gentse politiemannen en vrouwen tegen zich te krijgen? Zou de Duitse componist gereïncarneerd zijn én volop bezig zijn met het schrijven van een 10de of zelfs 11de symfonie?

Ik heb me laten misleiden.
Beethoven heeft immers totaal niks te maken met muziekladders of symfonieeën.
Maar is de naam van een viervoeter, de hond van Boer Teun uit Ledeberg.
Geen al te lief dier want de Beethoven uit de krant was een niet zo aardig beestje die in enkele dagen tijd méér dan tien happen had gedaan in mensenvlees.
Politiepatrouilles konden tot op dit moment de hond nog geen halt toeroepen.

Na het lezen van het artikel heb ik direct contact opgenomen met de Gentse politie. Ik was benieuwd hoe de Gentse politie dit zou oplossen.
Het moge gezegd: de politie is niet alleen je beste vriend, maar eveneens zeer creatief, spitsvondig en humoristisch.
Cursief Huigje kreeg in zijn gesprek met de politiecommissaris een echte primeur te pakken.
Morgen zal de ganse dag door een politiecombi in de Ledebergse straten toeren. Een combi voorzien met een luidspreker op het dak. En in de cd-lader één of ander werk van Stravinsky.

Bij het horen van dat kattengejank zal onze Beethoven bijna zeker het hazepad kiezen.
De buurt zal kunnen herademen.

Hét geschenk voor moederdag

Gabriel zit met zijn handen in zijn haar. Het is nog maar twee keer slapen én het is moederdag. En hij heeft nog steeds geen cadeau voor zijn vrouwke.

Hij belde Cursief Huigje om goeie raad.

Dus voor Gabriël en voor al wie moederdag niet zomaar wil laten voorbijgaan ... gratis advies.

Het is uiteraard heel belangrijk om de eega te verrassen met iets spectaculairs of iets verrassends. Een boeket rozen, een kruimeldief of een strijkijzer uit de Aldi is volledig af te raden.
Een vrouw wil iets modieus.
Ze wil mee zijn met de nieuwste trends.

Cursief Huigje ging op onderzoek in de modewereld.

Hij vond er twee fantastische verrassende geschenken waar geen enkele vrouw zal kunnen aan weerstaan.

Geschenk 1: Witte kousen

Dierbare Gabriël en bloggertjes: frons de wenkbrauwen niet. Dit is inderdaad de nieuwste trend in de modewereld. In elk modeblaadje wordt dit gepromoot.




Voordeel: het is een betaalbaar moederdaggeschenk

Nadeel: er zou wel eens weerstand kunnen zijn bij de eega, wanneer je voorstelt om de kousen aan te trekken samen met het pakje dat de reclamejongens voorstellen.


Het lijkt me niet ook niet meteen de outfit om op maandag naar het werk te gaan, om daar te tonen wat je voor moederdag gekregen hebt.


Ik zou dus zeggen: dit is een cadeau voor durvers!


Geschenk 2: klassieke kledij

Cursief Huigje ging te rade bij Josephus Melchior Thimister, die een kleine, maar luxueuze collectie op de markt bracht.

In de bijlage van De Morgen zegt Thimister: "Ik ben eigenlijk nogal klassiek."


Dus voor wie niet meteen durft witte kousen kopen, is hier een volwaardig klassiek alternatief.

Dus Gabriël, bezorg je vrouw de outfit die Thimister heeft ontworpen.
Of je echtgenote in de wolken zal zijn, weet ik echter niet zeker.
En voel je één of andere weerstand, zeg dan gewoon dat dit mode is, en het uiteindelijk allemaal weinig om het lijf heeft.


Aan alle moeders, schoonmoeders, stiefmoeders, jonge moeders, oude moeders, ongehuwde moeders, gescheiden moeders, vrolijke moeders, verdrietige moeders, kinderloze moeders, gevluchte moeders, kroostrijke moeders, verliefde moeders, grootmoeders, betovergrootmoeders, kinderwensende moeders ... veel geluk gewenst ... niet alleen op zondag maar op zoveel mogelijk andere dagen.

En komt je man/zoon/vriend/vriendin/... af met een paar witte kousen: hou je lach in én geniet van het leven.

Gevaarlijke titel

Het is soms aandoenlijk te zien hoeveel inspanningen journalisten doen om een originele krantenkop te maken. Het liefst van al gebruiken ze spitsvondige en dubbelzinnige titels. Maar dan spitsvondig volgens hun normen.
Want zeg nu zelf, moet je écht jaren kleuterschool, gevolgd door minimaal zes lagere schooljaren (en voor de gelukkigen onder de lezers: waar is de tijd van het 7e en zelfs het 8ste leerjaar!!) en terug minimaal zes middelbare schooljaren en tenslotte vele jaren je broek verslijten op de journalistiekbanken om dan volgende (écht gepubliceerde) koppen te fabriceren?!

"Walen te intellectueel voor Songfestival".
"Borsthaar was een must, mooie kont niet"
Echt origineel is ook niet: ''t Pompierke, voorgoed uitgeblust?'

Enfin, dàt het anders kàn - bewees de Morgen in zijn krant.

Ik zit te genieten van een kopje koffie, een chocoladekoek en een vleugje Mozart.
De Morgen vóór mij op het glazen tafelblad, waaronder de kaart van Italië ons elke dag doet wegdromen naar I Fiamminghi - onze vakantiebestemming in Toscane.

Misschien zijn mijn gedachten er niet helemaal bij.
Misschien is er nog de late invloed van de voorbije zomermaand april.
Of ben ik al gebrainwasht door het bericht dat het Vaticaan de aardse wereld instuurde, namelijk dat de paus het 'voorgeborchte' afschaft.

Wellicht onder invloed van die goddelijke gedachten - doorblader ik De Morgen.
Mijn nog-niet-helemaal-wakkere blik ziet een klein artikeltje, helemaal rechts onderaan een blad.
Ik moet toegeven: ik ben even van de plank toen ik de titel van het stukje lees.
Is de wereld nu plots helemaal misdaad-vrij?
Is door toedoen van Paus Johannes Paulus II een tweede mirakel gebeurd?

Want zeg nu zelf: 'Nooit meer gedetineerden in Belgische gevangenissen' - wie had dàt ooit durven denken!:)

Ik hou toch wel mijn hart vast.

Ik laat zeker mijn MP3-speler thuis.

Ik geloof niet dat het onveiligheidsgevoel in Vlaanderen nu spectaculair zal dalen.

Dus als het even kan, laat de gedetineerden maar in de gevangenis!!

Miljonairsfeestjes

Eind mei vindt in Kortrijk een nieuwe editie van de miljonairsbeurs plaats. Ik heb vandaag lang getwijfeld of ik al dan niet tickets zou bestellen.

Maar uiteindelijk hakte ik de knoop door én besloot me niet te laten verleiden tot een Kortrijkse uitstap.

Ik had daar voldoende reden voor:

- ik las op de website dat de bezoeker zich moet houden aan de dresscode, zijnde 'tenue de ville'. Ik kwam dus niet direct in aanmerking, ik heb immers in mijn kast enkel een 'tenue de village' hangen.

- ik vernam verder dat in de Xpo-hal de honger gestild kon worden met een broodje zalm. Kostprijs: 15 euro. Helaas gaat mijn voorkeur uit naar een broodje kaas én dat is er niet krijgen.

- de bezoeker kan er ook een vakantie boeken op het Palm Island of in het zevensterrenhotel Burj Al-Arab. Maar mijn Toscaanse reis ligt al maanden vast, dus heb ik niets te zoeken in Kortrijk.

- last but not least heb ik beslist om niet te gaan, toen ik op de site het antwoord zag staan op de vraag 'Who's coming?': the rich and the famous, ceo's, ondernemers en netwerkers, spotters en levensgenieters, en wie weet zelfs uw buren. Ik mag het niet gedroomd hebben om daar één van mijn buren tegen het lijf te lopen. Hoe zat dat weer: beter een verre vriend dan een dichte buur?!:)

De (would-be) miljonairs vinden op hun website dé omschrijving van luxe: 'De grootste luxe is misschien steeds uw eigen gevoel te kunnen volgen.'

Maar beste bloggers, niets moet jullie weerhouden om er naar toe te gaan ... breng dan maar een cadeautje mee voor mij:))

Vlieg met mij mee

Terwijl de koninklijke familie druk bezig is alle gasten te ontvangen in de koninklijke serres, geniet ik van de blauwe lucht met veel streepjes rood.

De originele foto ontdek je door op deze foto te klikken.

Koninklijke familie aan het werk!

Tradities zijn er om onderhouden te worden. Ook dat is de opvatting van onze koning en koningin. En daarom stellen ze ook dit jaar hun tuinserres open voor het grote én kleine publiek. U kan dus nog tot eind deze week rondslenteren in de Koninklijke Serres van Laken.

Cursief Huigje kon een blik achter de schermen werpen. Hij werd wel op de vingers getikt door Laurent, omdat het blikje cola naast de vuilnisemmer terecht kwam. Maar dit terzijde. Cursief Huigje reconstrueert de laatste dagen vóór de officiêle opening van de serres.

Koning Albert, die net als zijn broer zaliger al wat meer last begon te krijgen van jicht, koos voor een gemakkelijk werkje. Bladeren harken. Filip op zijn beurt moest dan de massa’s kastanje- en eikebladeren netjes in de kruiwagen deponeren.

Eens dat gebeurd, kwam Laurent aangestormd om 'en plein fitesse' de éénwieler vijfhonderd meter verder uit te kieperen op de immense mesthoop. Eén keer ging hij echter ferm uit de bocht én belandde de jongste prins met zijn klakken in de struiken.

Gelukkig was Astrid in de buurt. Als Rode Kruis-fan had ze namelijk steeds een EHBO-kistje bij én dat kwam nu erg goed van pas. Trouwens de vier dubbele pleister moest slechts een schrammetje camoufleren.

Ondertussen waren Fabiola en Paola gedropt in de serres. Met emmer, spons en zeemvel begonnen ze alle ramen netjes te maken. Amadeo was waterdrager van dienst. Dat was ferm tegen zijn goesting. Liever was hij de bananenbomen ingeklommen. Of beter nog, onopvallend verdwenen door het achterdeurtje waar het liefste buurmeisje op hem stond te wachten.

Claire, niet voor niets landmeter, stond dan weer in voor het uittekenen van een grondplan die moest helpen om een excellente bewegwijzering erop te plaatsen zodat jan met de pet, alsook collega-koningskinderen hun weg niet zouden verliezen.

In afwachting van de officiële opening van de serres oefende Mathilde bijna constant voor de spiegel alle namen van alle bomen, struiken, planten en familieleden in. En dat in drie talen: Latijn, Frans en Quasi-Nederlands.

Kleine Elisabeth en peuter Gabriël waren hun bodyguards te vlug af geweest én waren nu ter hoogte van de zevende berk, te beginnen aan het groene hekken. Daar zaten ze putjes te delven in het zompige gras.

Zeer moe en een beetje voldaan pufte de volledige koninklijke familie uit op de lange canapés die voor deze gelegenheid opgesteld stonden in de kiosk.

Albert kon nauwelijks nog pap zeggen.

Paola probeerde dat wel, maar het leek toch wel iets meer op ‘plop’ of zoiets.

Mathilde en Filip waren bezig met het afschrobben van hun kroost, niet vooraleer ze de lijfwachten ontslagen hadden.

Astrid had een ferme migraine-aanval én stelde tot haar ontstentenis vast dat er in het EHBO-doosje nog maar één aspro-bruis te vinden was.
Laurent en Claire lieten het niet aan hun hart komen én sloeften onopvallend richting achterpoortje waar de rode Porsche stond te wachten.

En Fabiola …. die lag al te ronken in de divan. Wellicht dromend van vorige edities waarbij haar man zaliger het voortouw van de werkzaamheden had genomen.
Die had het veel slimmer aangepakt.
Boudewijn nodigde de week voor de opening der serres de volledige regering, alsook alle kandidaat-medaille-winnaars van europese of olympische spelen uit.
Ze kregen allemaal een werktuig in de hand gestopt. En pas wanneer ze moe en versleten waren na uren koloniale slavenarbeid kregen ze een drankje aangeboden van het huis.

Memorabel zijn de woorden die Boudewijn op het einde van de dag sprak: ‘Waarde landgenoten, de koningin en ik zijn ten zeerste verheugd u mee te delen dat vanaf morgen alle burgers van het land een glaasje mogen komen drinken aan de toog, geplaatst in de vierde serre ter hoogte van de appelsienenboom’

Dat was nog eens een koning!