Absurditeit

Het was daarnet in het Nieuws. Ik dacht even dat de nieuwslezer zich vergist had. Dus zocht ik het even op via de website van de krant.
Ik las daar echter hetzelfde wat ik gehoord had:

Drie van de acht hoofdbeklaagden werden schuldig bevonden aan de terroristische moorden en poging tot terroristische moorden. Ze kregen straffen van meer dan 30.000 jaar cel, wat in de praktijk beperkt wordt tot veertig jaar cel elk.

Stamboomonderzoek (1)

Ik liep door het bos. Ik ben geen bomenkenner noch struikenliefhebber, al weet ik dat er ergens in dit uitgestrekt groen de eik, de kastanje, de populier en de berk zijn leven leidt. Jaar na jaar.
En woedt er eens een storm, dan sneuvelt er gegarandeerd één van die duizenden bomen die reiken naar de hemel. De vele ringen in de stam van gesneuvelde verraden altijd zijn leeftijd.

In het mensendom gaat het er net zo aan toe. Ik ben geen mensenkenner noch genenliefhebber, al weet ik dat er op deze uitgestrekte wereldbol de manager, de boer, de verpleger en de werkloze zijn leven leidt. Jaar na jaar.
En is er eens een politieke aardverschuiving, dan sneuvelen ongetwijfeld enkele burgers die reikten naar de politieke top. De kleur van de partijkaart verraadt altijd de reden.

Wat bomen en mensen nu gemeen hebben, is een verleden dat in de term ‘stamboom’ wordt samengebracht.

Wie droomt er niet van om via stamboomonderzoek te ontdekken dat hij familie is van koning Albert of Kim Clijsters? Op elk personeels- of familiefeest is er wel één of andere olijkerd die uitpakt met zijn stamboomconnectie met één of andere politieke, kunstzinnige of literaire ster.

Onlangs kreeg Marie-Louise een brief in de bus met volgend bericht: ‘Zoals u weet bezit u een exclusieve familienaam, maar kent u ook zijn historie?”

Ze was wel een beetje verrast, want haar naam ‘De Vos’ leek haar niet zo exclusief, maar misschien was ze wel wat te bevooroordeeld. Dus schreef ze vijftig euro oftewel tweeduizend oude belgische franken over. Elke dag wachtte ze vol ongeduld op de komst van de postbode. Maar geen enkele postman belde twee keer aan.Ondertussen laat ze niet na om tijdens haar dagelijks bezoek aan de bakker én de slager regelmatig te laten vallen dat de vrouw van de zus van de nicht van Stef Wauters bijna zeker familie is van haar. En wanneer ze de ongelovige blikken van de aanschuivenden ziet, zegt ze dat ze heel binnenkort het zal kunnen bewijzen zwart op wit.

Zes weken later stond de straat in rep en roer. Wat de aanleiding hiertoe was, lees je deze week nog bij Cursief Huigje.

De begijntjes en de kat

Ik dacht: 'Ik zal vandaag eens begijntjes spotten.'

Maar in het Dendermonds begijnhof waren geen begijntjes te bespeuren.

De begijntjes spotten met mij:
Ze stuurden namelijk hun kat.

Zuster Ludwina

In de lessen catechese vertelde zuster Ludwina ons in de jaren zestig prachtige verhalen aan mij en aan mijn drieëntwintig andere klasgenootjes.

Aan de muren van de kille klassen hingen de fascinerende posters met taferelen uit het Oud en Nieuw testament. Juist boven die posters hing de foto van Paus Paulus VI, de paus die geen aspiraties had om wereldreizen te maken. Op veilige afstand van die goddelijke taferelen hielden koning Boudewijn en zijn eega Fabiola een oogje in het zeil.

Zuster Ludwina bracht haar versie van het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Verder liet ze er geen gras over groeien om ons de tien geboden én alle aktes van buiten te leren. Je bent nu eenmaal katholiek, of niet soms? En als je eens katholieker wou zijn dan de paus, dan zag zuster Ludwina dat door de vingers.

Ik herinner me nog dat ze het had over een verhaal uit Genesis. De zuster blonk uit in het verkeerd leggen van de klemtonen in woorden. Zo dacht ik dat ze het had over een verhaal uit ‘Genees eens’.

En die mooie wandplaten met de toren van Babel blijven eeuwig gegrift in mijn geheugen.

Ik moest vandaag aan de Babylonische spraakverwarring denken toen ik hoorde dat Martin, de computerman van een nabijgelegen fabriek een telefoontje had gekregen van een sollicitant die reageerde op de advertentie, verschenen in de Passe-Partout: ‘Gezocht: een creatieve, katholieke webstekmaker’.

Martin, nog niet helemaal uitgeslapen, was wat verrast geweest door de vraag: ‘In welke taal de website moest geschreven worden?’
Martin legde met handen en voeten én ook met een beetje met zijn stem uit dat het fabriekje in kwestie, slechts een regionale afzetmarkt had. Dus in het Nederlands was ruim voldoende. De site moest niet in alle Europese staten begrepen kunnen worden. Dus geen Lets, Maltees of Cyprioots.

De sollicitant slaagde erin, nadat Martin slechts zeer aarzelend alle lidstaten kon opnoemen, hem de mond te snoeren door zijn pertinente vraag te verduidelijken: ‘Meneer, ik bedoel in welke computertaal moet de website geschreven worden?’

Martin was van zijn melk. Je zou voor minder!

Een avondje uit

Jan zette gisteren even de bloemetjes buiten.
Hij zit nu met een kater
want
deze morgen waren ze allemaal bevroren.

De schrik van zijn leven

Paul moest even bekomen.

Hij zat zaterdag rustig in zijn zetel voor de televisie toen 'het' gebeurde.

Maar om zijn grote ontsteltenis voldoende te kunnen begrijpen, eerst een klein beetje voorgeschiedenis.

In zijn jonge tijd had Paul zich wat verdiept in parapsychologie. En verhalen over geesten, mediums, telekinese en telepathie gingen er bij hem een tijdlang in als zoete broodjes.

Hij liet zich zelfs eenmaal overtuigen om bij Yolande, een helderziende én medium op consultatie te gaan in de hoop contact te krijgen met tante Marguerite - een amateurdichteres - die de geest had gegeven vooraleer ze aan iemand kon diets maken waar haar miljoenen - weliswaar - Belgische franken verstopt waren. Maar Yolande kreeg door één of andere duistere reden geen contact met Marguerite die vertoefde in de 'andere wereld'.

Sindsdien beschouwt Paul al dat mysterieus gedoe als larie en apekool.

Die bewuste zaterdag beleefde hij echter de schrik van zijn leven.
Even meende hij weer in één of andere séance beland te zijn.
Het was bijna middernacht toen op een Nederlandse zender een bizar programma werd aangekondigd: de Dode Dichters almanak!

De omroepster van dienst zag er volgens Pauls verklaringen nogal bleekjes uit toen ze dit programma aankondigde: 'Beste kijkers, in dit nieuwe programma Dode Dichters Almanak laten we die dichters voorlezen uit eigen werk!'
Paul kreeg zelf alle kleuren van de regenboog, want heel even vreesde hij dat tante Marguerite zaliger vanuit de hemel (weinig waarschijnlijk), de hel (kans is reeëler) of het vagevuur (bestaat dit wel?:) het dichtend woord zou richten tot de bevolking.

Tot Pauls opluchting kwam niet Marguerite aan het woord, maar wel haar collega én ver familielid Guido Gezelle (die er relatief goed uitzag).

Guido bracht een eigentijds gedicht naar voor over een hedendaags thema: de wintermuggen.

De wintermuggen zijn aan 't dansen, ommentomme,
zoo wit als muldersmeel,
zoo wit als molkenblomme.
Ze varen hooge, in 't vloe;
ze dalen diepe, in de ebbe;ze weven, heen en weêr,
hun' witte winterwebbe.

Gevoel voor humor verhoogt de kans tot werkloosheid.

Het moge gezegd én geschreven: Josefien, de jonge dame achter de hoek, heeft alles om het te maken in het leven.
Ze is pienter én niet blond.
Ze ziet alles aan de roze kant, al is ze niet lesbisch.
Ze houdt van humor.
Ze is zelfs af en toe wat stout.
Wie haar ontmoet, is ongetwijfeld gecharmeerd door haar zalige glimlach.

Ze heeft bijna alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn.

Bijna alles ... want wat is de ontbrekende kers op de gelukstaart?
Werk.
Bij elke selectie valt ze buiten de prijzen.

Ik heb me lange tijd afgevraagd hoe het toch zou komen dat zo'n levenslustig en humoristische vrouw maar niet aan de bak komt.

Hèt antwoord las ik zo maar in de krant.

In de paginadikke katerne 'Vacactures' zag ik (en wellicht ook Josefien) volgende 'announce'.

En zeg nu zelf, onze goedlachse Josefien maakt toch geen enkele kans bij de selectie.

Daarom overweeg ik naar de Raad van State te stappen en er - uit solidariteit met de niet-ernstige dus goedlachse medemens - een klacht in te dienen tegen het Wakkens bedrijf wegens vèr gaande discriminatie.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Un long dimanche de fiançailles

Zonet een niet-recente mooie film bekeken. 'Un long dimanche de fiançailles' met Audrey Tautou (ster in Fabuleux destin d'Amelie Poulain) en ondermeer Jody Foster.

Het verhaal speelt zich af in 1919. Mathilde is 19 jaar. Twee jaar eerder vertrok haar verloofde Manech naar het front naar de Somme. Net als miljoenen anderen is hij 'gevallen op het veld van eer'. Maar Mathilde weigert het te geloven. Ze gaat op zoek. De weg ligt bezaaid met hindernissen maar dat schrikt haar niet af. Niets lijkt onoverkomelijk als je weigert je neer te leggen bij het lot'.

De film kreeg in 2004 niet minder dan 5 Césars! Op de -overigens schitterende - filmsite vind je alvast al heel wat informatie, interviews, trailers.

Uit de film herinner ik me zeker volgend treffend citaat:

"Als huilen niet lukt, mag je ook praten.
Zeg dan maar niets.
Maar al pratend kan je misschien ook huilen.
En dan zeg je misschien wat je eerst niet kon zeggen"

Steeds op de hoogte

Een Durmse afvalintercommunale lanceert een nieuwe dienstverlening.

Ze komen niet het juiste vuil in de juiste zakken, bakken of containers stoppen. Dat zou teveel gevraagd zijn.
Maar ze willen de verstrooide man of vrouw in de straat een eindje tegemoet komen.

Wie heeft al eens niet meegemaakt dat hij ’s morgens wat uitsliep, na een nachtje doorzakken, om opeens gewekt te worden door vrachtwagengevroem in de straat.
Het signaal dat de vuilniskar eraan komt. Meteen het startsein om holderdebolder uit het bed te springen, bijna altijd met het verkeerde been.
Vlug een pyamabroek en hemd aansjorren, tijdens het afdalen van de vijftien treden tellende trap een teen bezeren om uiteindelijk te belanden in de garage waar de overvolle bruine vuilniszak staat te stinken én vooral te wachten om geledigd te worden.
Terwijl buiten de tekenen steeds duidelijker worden dat de vuilnismannen in aantocht zijn, haast je je om een touwtje te vinden om de zak toe te binden. Per ongeluk komt je hand nog terecht in een restant tomatenketchup.
En net wanneer je met enige zwier de garagepoort opent, passeert tergend langzaam de oranje vrachtwagen.
Je geroep en geschreeuw levert hoogstens een glimlach op het gezicht van de chauffeur op.
Dag vuilniswagen.


Maar dankzij de intercommunale Durme-Moervaart behoren bovenvermelde traumatische ervaringen nagenoeg tot een ver afvalloos verleden. Je kan je namelijk inschrijven op een SMS-lijst. Dit betekent dat de chauffeur van dienst enkele straten voordat hij bij jou terecht zal komen, een berichtje zal sturen naar je GSM. Als dat geen service is!

Wat ik me wel afvraag is, of dit alles wel wettelijk en haalbaar is. Een chauffeur mag toch niet tijdens het rijden gebruik maken van de niet-handvrije-GSM. En veronderstel dat elk huisgezin zich inschrijft op het systeem – met welke snelheid zal de afvalwagen dan zijn ronde kunnen doen. Neem nu een doordeweekse gemeente zoals Zele die meer dan 7200 gezinnen telt.

Wanneer Jef en Oscar ’s morgens om 7 uur van start gaan met de ophaling van het huisvuil, weet je dat ze die dag ruim 3.000 SMS’kes moeten versturen. Jef zal ongetwijfeld ruim anderhalve minuut bezig zijn om het juiste bericht naar het juiste gezin op het juiste uur door te sturen. Drieduizend keer anderhalve minuut, maakt al vlug 4.500 minuten oftewel 75 uur.

Ik vrees dus dat de afvalberg in de streek waar Jef en Oscar toeren, de komende weken spectaculair zal toenemen.

Mijn grootste vrees echter is dat andere instanties eveneens het SMS-systeem zullen promoten. Denk maar aan de postbode, die tijdens zijn pitstop aan café De Reisduif, de bewoners van de Kalverstraat op de hoogte brengt via SMS dat de postbedeling een beetje later dan gewoonlijk zal gedropt worden in de brievenbus.
Of aan de ijscrémeman die elk gezin via de mobiele telefonie op de hoogte brengt van het feit dat zijn diepvrieskar er binnen drie minuten aankomt.

En o wee wanneer politiekers eveneens op die kar springen. Ik krijg al een nachtmerrie wanneer ik er aan denk dat midden een romantisch onderonsje plots een enerverend polyfoon ringtoontje je aandacht doet verplaatsen naar de display van je Nokia. En daar dan te lezen dat Karel of Yves binnen vier minuten aan je voordeur zullen staan om je stem te vragen.

Onduidelijkheid

Het stond in de krant. Dus is het waar?:)
Al snap ik niet het verband tussen de pil en een camion.
Wie wel?

Nutteloze wet

Vorig jaar kwam Vincent Van Quickenborne, toen staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging, in het nieuws. Hij was druk aan het werk om 'nutteloze' wetten af te schaffen.
Zo verdween de wet waarin bepaald wordt dat je als vliegtuigreiziger bij het instappen je GSM aan de piloot moet geven!
Ook een wet uit 1852 verdween definitief in de papiermand. Dit betekent dat het vanaf heden toegestaan is om 'vreemde staatshoofden' te beledigen. Ik vermoed dat Freya bijzonder opgetogen zal zijn met die wet. Jan Peter Balkenende, ooit getypeerd als dé mix van Harry Potter en extreme stijfburgerlijkheid en truttigheid wellicht een pak minder.

Ik blijf echter met gemengde gevoelens zitten ten aanzien van Vincents 'Zoektocht naar de nutteloze dingen des politiek leven'.
Enerzijds omdat ik vrees dat - door het afschaffen van al die vergane wetteksten - ook elke 'humor' definitief uit het Belgisch staatsblad en Burgerlijk Wetboek verdwijnt. En zeg nu zelf, met humor kunnen heel wat 'probleemsituaties' opgelost worden.
Anderzijds omdat ik - vanuit mijn luie stoel - blijf vaststellen dat Vincent dé verkeerde wetten aanpakt.
Eén recent voorbeeld om dit te illustreren:

Vorig jaar werd Pascal Q door de Antwerpse assisenjury schuldig bevonden aan moordpoging. Hij schoot vier jaar geleden een brave burger een kogel door het hoofd na een banale ruzie om een parkeerplaats. De brave burger is door het 'voorval' 100% arbeidsongeschikt. Pascal Q krijgt 25 jaar celstraf + 900 000 euro schadevergoeding.
Wat denkt een mens die dat vonnis leest? Ok, mét Pascals'straf zal de brave burger niet minder arbeidsongeschikt worden, maar de rechtbank heeft toch een voldoende zware straf uitgesproken.

Neen dus, want wat blijkt er nu? Omdat Pascal Q 'zijn kat' (=zijn advocaat) stuurde én ondertussen al lang het hazenpad had gekozen - kan de uitgesproken straf niet uitgevoerd worden.

Méér nog, veronderstel dat ooit (al is de kans wel klein) Pascal Q opgepakt wordt, dan kan hij - omdat de wet het voorziet - een nieuw assisenproces vragen. Een proces met een andere jury.

Wedden dat Pascal Q nu samen met Fehriye Erdal bij het drinken van een glaasje champagne enorme binnenpretjes hebben - telkens ze denken aan de rechtsstaat België?

C-spot

Prof. Novak (Tsjechië) ontdekte de C-spot
Iedereen heeft een C-spot
De C-spot is een cultuurgevoelige plek op je lichaam
Stimulatie van de C-spot veroorzaakt intense culturele prikkeling
Je wordt creatiever en meer ontvankelijk voor cultuur

Cursief Huigje is cultuurminded ... vooral wanneer hij gratis naar een film, het theater of dansperformance kan gaan.

Btw nadat je dit reeds kon lezen, kon ik ook gratis en voor niets naar dé Vlaamse filmsensatie van het ogenblik: Ben X - de film van debutant Nic Baltazar, die meteen in de prijzen viel tijdens het filmfestival van Montréal. Wie weet, zit er ook voor dit autistisch filmverhaal een Oscarnominatie in.

En nu zondag gaan we op uitnodiging lekker ontbijten in het tentendorp van Kinepolis, tgv het 34ste Internationale Filmfestival van Gent. Daarna mogen we naar de film met de langste filmtitel uit de geschiedenis (?): 'The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford.'

Met al die opgedane culturele ervaringen van de voorbije maand, was ik wel benieuwd waar mijn C-spot precies ligt. Ik nam contact op met professor Novak én kwam met volgend verrassende screening! Vooraf wil ik toch meedelen dat Cursief Huigje geen enkele fysieke gelijkenis vertoont met volgend skelet:)




Ben wel benieuwd welke cultuurtype jij bent, volgens de prof.
En vooral waar ligt jouw eigenste C-spot!?:)

Wetenschappelijke onthullingen

Ik heb me al meermaals afgevraagd wat een wetenschapper een godganse dag doet.
Komt hij na een zware dag thuis en zegt hij dan: 'Schat, ik heb vandaag het paringsritueel van een boa constrictor bestudeerd?' of 'Liefke, ik heb zes en een half uur door een microscoop getuurd. Ik heb koppijn. Dus vanavond niet, schat!'

Maar het moge gezegd: dankzij de wetenschappers komen wij simpele aardse zielen toch heel wat te weten.
Ik nam de proef op de som én ging deze week op zoektocht in de kranten.
Wat hebben de wetenschappers ontdekt?

1. professor John Brookfield, specialist in evolutionaire genetica is er wetenschappelijk van overtuigd dat het ei vóór de kip kwam. Want 'het wezen dat in een ei zit, heeft dezelfde genetische samenstelling als de kip die het uiteindelijk zal worden. Het allereerste levende ding waarvan we kunnen zeggen dat het een kip is, heeft ook eerst in een ei gezeten'.
Zo klaar als een klontje, die redenering :))

2. Deense onderzoekers geven mij alvast een excellente reden om af en toe eens een bloemetjes buiten te zetten. Want ... alle dagen alcohol drinken, zorgt ervoor dat je geen hartziektes krijgt.

3. Onderzoekers van het Max Planckinstituut voor evolutionaire antropologie toonden aan dat orang oetans in staat zijn om vooruit te kijken. Met andere woorden: ze hebben toekomstplannen.

Ik wil niet moeilijk doen.
Maar ik vind het toch straf dat bovenvermelde onderzoekers maanden en zelfs jaren bezig zijn met hun onderzoeken om dan het wereldnieuws te halen met 'resultaten' die ook ik (geen wetenschapper in hart en nieren) al wist.
Want zeg nu zelf: een kip komt uit een ei, dus het ei moet er eerst zijn geweest!
En dat alcohol goed is voor de gezondheid, wist mijn overgrootvader al.

Misschien is het feit dat een aap toekomstplannen nog het meest verrassend ... maar toen een jaar geleden in Antwerpen een drama zich afspeelde omdat iemand plannen had ... dacht ik heel even: jammer dat een mens toekomstplannen heeft.

Obstakel op de E40

Isabelle, 23 jaar, vrijgevochten, single en verstrooid komt na een extra lange werklunch afgepeigerd thuis.
Ze zet de radio aan.
Ze laat haar neervallen in de beige sofa.
Isabelle wil even wegdromen én de zwaar gevoerde discussie efkes vergeten.
Ze wil gewoon totaal ontspannen.
Maar die poging wordt abrupt onderbroken wanneer het radio 1-programma het bekende deuntje van verkeersinformatie de ether instuurt.
"De politie meldt ons dat op de E4O Brussel-Kust ter hoogte van de afrit Drongen een obstakel op het middenrijvak ligt. Chauffeurs dienen daar uiterst aandachtig zijn: er ligt immers een ladder op de weg"

Isabelle schrikt op.
Ze kijkt naar haar lange benen.
Ze laat een zucht van opluchting ... ze ziet nog de ladder in haar kousen ... dus wat op de autostrade ligt, kan niet van haar zijn!

Overspel

Onlangs had ik de eer en het genoegen een uitvoerig gesprek te hebben met een socioloog, die in zijn vrije tijd ook nog politoloog is. Meer nog, in de weekends oefende hij het vak van seksuoloog ook nog uit. Dan vertoeft hij zeer regelmatig in het buitenland, in opdracht van zijn werkgever. Een ideale omgeving om alle opgedane kennis in praktijk te brengen, aldus één van zijn bekendste uitspraken.

Een mens heeft niet elke dag de gelegenheid een kleurrijk figuur te ontmoeten die van diverse walletjes eet. De journalist in mij ging dan ook meteen op zoek naar de mens achter de man.

Na enkele Mort-Subites verliep het gesprek wat vlotter. Wat ongeremder. Meteen greep ik de kans om wat kennis uit zijn brein te ontfutselen.

Hij had recentelijk een sociologisch onderzoek opgestart die zocht naar de uiterlijke kenmerken van monogame en polygame mannen en vrouwen.
Hij legde in geuren (de zoete geur van krieken) en kleuren (zijn wangen kregen dezelfde kleur als de krieken) uit hoe je een overspelige man of vrouw kunt herkennen.
Het leek allemaal vrij complex.

Deze week ging ik zelf op onderzoek.

Zou het mij lukken om een overspelig mens te ontdekken - enkel en alleen op basis van zijn fysionomie?
Van een uitdaging gesproken.
Ik combineerde het nuttige (het onderzoek) met het aangename (een cafébezoek).

Urenlang zat ik er te turen door het raam.
De felle regenbuien zorgden ervoor dat haast geen kat (en dus zeker geen mens) de straat opkwam.

Maar net voor de cafebaas mij zou buitenzetten, was het zo ver, althans volgens mijn bescheiden mening.

In de verte zag ik een vijftiger.
De handen in de broekzakken.
De klak scheef op zijn haast kale kop.
Hij waggelde wat van links naar rechts.

Ik wist ineens zeker dat die man een scheve schaats reed.
Waarom was ik zo zeker?
Noem het intuïtie, maar toch liever 'professionele deskundigheid'
... al vanaf het moment dat ik hem in het oog had - kwam in mij die éne allesverklarende gedachte op:

'Wat gaat die man vreemd!'

Straffe vrouwen

Ze zaten in Café Terminus.
Drie halfbelegen wezens van het mannelijk geslacht.
Drie flessen wijn stonden treurig leeg temidden de tafel.

Luc: ge moet nu eens horen. Mijn vrouw is architecte. En ik zal het geweten hebben: telkens als ik voor mijn zoontje Luca (3 jaar) een huisje help tekenen - maakt ze serieuse opmerkingen: 'Luc, zo moet je dat niet tekenen. De schoorsteen staat verkeerd op het dak, en de dakgoot hangt helemaal niet juist!"

Marc: ge moet niet klagen. Wat ik meemaak, is nog een portie erger. Louise, mijn vrouw, is vestiaire-verantwoordelijke in een gerenommeerd hotel. En elke avond, wanneer ik thuis kom na het werk, controleert ze of ik mijn jas wel op de correcte manier aan de kapstok gehangen heb.

Yves: dàt is allemaal maar peanuts vergeleken met wat ik meemaak! Laura is licentiaat Nederlands. Ik herinner me nog altijd heel goed wat er 25 jaar geleden gebeurde: ik had haar voor het eerst een mooie liefdesbrief geschreven. Ongeduldig wachtte ik op haar antwoord. Drie dagen later viel er een omslag in de brievenbus. Ik herkende haar geschrift, mijn hartje begon ietwat rapper te slaan.
Ik opende de omslag én wat zat er in?
Geloven of niet, mijn liefdesbrief ... waar Laura met rode balpen alle taalfouten had aangeduid én verbeterd!

Herfst

Deze namiddag was er redactieraad voor de Brug, ons personeelsblad.
Eén van de agendapunten was: 'welke foto zetten we op de kaft?'
Onze fotograaf van dienst had al enkele herfstfoto's mee: vallende bladeren, paddestoelen, geelbruine bladeren op de grond ...
Maar geen enkele foto veroorzaakte blijkbaar een wauw-gevoel.
Dus zou hij er in de loop van de komende dagen nog een aantal nieuwe nemen.
Want we waren het er over eens: het moest een herfstfoto worden.

Onze lay-out-iste (een bijna 40'er) kwam af met een - voor haar althans - schitterende idee.
Neen, ze verkoos geen bomen getooid in herfstkleuren of een verzameling kastanjes als 'foto voor de kaft'.

Ze bekeek de drie aanwezige mannen rond de tafel.
Eén bijna vijftiger, een halverwege-vijftiger en een ietwat meer gevorderde vijftiger.
En zei dan de onvergetelijke woorden:
'Ik heb een idee voor een mooie herfstfoto. We zetten een foto van de drie mannen op de kaft.'

Van je collega's en vrienden moet je het dus hebben!:)