zondag, september 30, 2007

Citaat op zondag

Hij: wat doen we vandaag?
Zij: Werken
Hij: hm hm
Zij: dat is nu eens het verschil tussen mannen en vrouwen
"Een vrouw bekijkt altijd wat er nog moet gebeuren,
terwijl een man kijkt naar wat hij al gedaan heeft!"


PS 'k blijf in mijn 'lucky-periode' zitten ... na al die vrijkaarten, kwam er gisteren een telefoontje van Lieslot, de dochter van mijn zusje. Zij leest trouw al mijn blogjes. Ze had heel goed nieuws voor mij: ze had een grote filmaffiche van Caramel kunnen bemachtigen! Schitterend én een dikke merci!
Lieslot is trouwens af en toe diegene die me onderwerpen voor blogjes doorgeeft!

Labels:

vrijdag, september 28, 2007

Caramel

Dankzij dit kon ik de voorbije week kennismaken met Caramel, een Libanese film die zich afspeelt in en rond een schoonheidssalon in Beiroet.
Blue vroeg me te laten weten wat ik van de film vond. Ook Tender Feelings was benieuwd naar mijn opinie. Ze vroeg zich af of mannen de film even goed zouden vinden.
Kunnen enkel vrouwen de zogenaamde vrouwenfilms appreciëren? Neen toch?

Caramel brengt het verhaal van vijf vrouwen.
Layla houdt van Rabih, een getrouwde man. Nisrine is Moslim. Ze staat op trouwen, maar is geen maagd meer. Rima voelt zich aangetrokken tot vrouwen. Haar leven volgt het ritme van de bezoekjes van een beeldschone klant. Jamale weigert ouder te worden. Rose heeft haar eigen leven opgeofferd om voor haar zieke zus te zorgen.


De officiële trailer (maak na 8 seconden zwart kennis met Caramel!)




De film was ronduit prachtig. Op schitterende manier werden relaties, verwachtingen, verlangens, ontgoochelingen en een gans gamma van andere emoties in beeld gebracht. Alles overgoten met zowel een vleugje humor als met de fantastische caramelkleuren. Voor één keer was het dan ook jammer dat we de caramelgeur niet konden ruiken!
Opmerkelijke acteerprestaties - zeker als je weet dat met uitzondering van Nadine Labaki en Abdel kKram niemand anders van de hoofdrolspelers ooit al in een film meespeelde!

Ik was alvast met een glimlach de zaal buiten. De film mocht voor mijn part nog uren blijven duren.

Mocht iemand een filmaffiche van Caramel kunnen bemachtigen, ik zou een heel tevreden blogger zijn!:))

Wie deze film al gezien heeft, laat je me weten wat je er van vond?
Of ben je geen fan van zgn vrouwenfilms? Kan iemand me duidelijk maken wat dit precies is?:)

Labels:

woensdag, september 26, 2007

De indiaan wijst de weg

Een mens staat er niet zo bij stil. Het feit dat ik nagenoeg vlekkeloos Nederlands spreek, weliswaar met West-Vlaams accent én met de ultieme verwarring tussen g en h – is geen evidentie.

Tot dàt inzicht kwam ik dankzij Radio 1. Laat het voor de lezer duidelijk zijn, ik ben geen fan van Studio Brussel (té lawaaierig), Radio Donna (te flitsend), Radio 2 (te veel Jo Vally, Dana Winner en Guy Deprez’s). Een vleugje Klara kan er nog net in, al is dat wat minder geworden sinds Fred Brouwer zijn brouwerijen definitief begraven heeft). Tussen al het CD-geweld door is Radio 1 voor mij (zelfs na de totale reorganisatie) dan wel eens een verademing.
En in die rustige sfeer kunnen er inzichten groeien. Neem dat van mij aan.

Eén of andere professor had een paar jaar vertoefd bij de Navajo-indianen. Vraag me niet hoe die er uit zien, en of ze afstammelingen zijn van Winnetoe of van Ottorongo, een indiaan uit onze streek. De prof zei, én wie ben ik om een geleerde professor tegen te spreken, dat die indianen namelijk een heel aparte taal hebben.

OK dàt is geen wereldnieuws. Als ik naar de supermarkt ga in Schellebelle, en vraag aan de verkoopster waar ik een reep chocolade kan vinden, staart die me gegarandeerd erg verbaasd aan. Pas na tussenkomst van een regionale tolk, blijkt het dat ik in feite 'seklaod' wens aan te kopen. Dus elke burger van dit kleine landje heeft al zijn eigen taaltje, dat zal al niet anders zijn bij de indianen.

Het frappante echter van de taal der Navajo’s is dat het enkel bestaat uit werkwoorden. Geen zelfstandig naamwoord, voegwoord en zelfs geen lijdend voorwerp is te vinden in hun dikke van Dale of zou hun woordenboek genoemd zijn naar het opperhoofd Walking Standing Buffalo, zijnde de dikke Buffalo?

Alleen werkwoorden. Dat doet me denken aan één of ander boek dat enige jaren furore maakte, ‘Liefde is een werkwoord’ – geschreven door éne Vansteenwegen. Hij zal mogelijks roots hebben in Alaska.

Wij Vlamingen behelpen ons voortdurend om voor alles en nog wat zelfstandige naamwoorden uit te denken. Er gaat nauwelijks een dag voorbij of we proberen de wereld te vatten door alles een naam te geven. Wat een naam heeft, is bekend én daardoor ook beheersbaar, is vermoedelijk de achterliggende gedachte.

Wij Vlamingen mogen er niet aan denken dat er niets anders zou bestaan dan werkwoorden. In deze tijden van brugpensioenen, deeltijdse jobs, regeringscrississen nochtans zou het misschien zinvol zijn wat meer werkende woorden uit te vinden.

Ik probeer eens dat gegeven ten volle te laten bezinken.
De wereld ziet er opeens anders uit.
Ik praat in termen van dingen (naamwoorden) én processen (werkwoorden).
Mijn collega-mens, vele kilometers verderop, beschrijft de wereld in processen.

Ik bevind me in de toren van Babel.
Naast mij staat de Sterke Krijger.
We kijken beiden naar de hemel. We zeggen geen woord.
In die stilte begrijpen we elkaar uiteindelijk.

Labels:

maandag, september 24, 2007

Muis- en faxtoestanden

Niet alle burgers zijn multimedia-fanatici. Op zich is dat geen probleem, maar soms vraag je je af waar het gezond verstand bij de modale burger is. Twee voorbeelden om dat te illustreren.

Het eerste zelf meegemaakt. Op kantoor worden logopedisten en diverse therapeuten de basisvaardigheden voor het werken met PC aangeleerd. Om toch wat zicht te hebben op de kennis van de studenten, laten we hen eens demonstreren wat ze al kunnen. Tot mijn opperste verbazing zie ik Mieke
de muis in haar rechterhand nemen. En net als bij een afstandsbediening, richt ze voortdurend de muis naar het scherm. Tot haar verbazing gebeurt er niets!!

Tweede case stond lang geleden in de Morgen. Toen Baldewijns nog minister was, zou op een bepaalde dag het kabinet Vande Lanotte tien tot twintig keer dezelfde fax van bij Eddy Baldewijn binnengelopen zijn! Dit resulteerde in een telefoontje naar het secretariaat. Daar nam een secretaresse volledig over haar toeren de telefoon op én zei: "Ik heb al ik-weet-niet-hoeveel keer
die fax in het machien gestoken, en die komt er altijd aan de andere kant weer uit;'!!

Labels:

zondag, september 23, 2007

Zondagse gedachte

Nu de hemel weer opklaart en er overal blauwe lucht is, waarom laat ik me dan toch nog prikken?

Labels: , ,

vrijdag, september 21, 2007

Van -3 naar 0

Het woord viel op de avond waarop we de parkeergarage Sint Michiels te Gent wilden verlaten.
Ik heb het woord opgeraapt én wil ik het vandaag aan de ganse blogwereld verkondigen.

"Daar we kaarten gewonnen hadden voor de avant-premiere van La Medea, trokken we dinsdagavond naar de Gentse binnenstad. Alle parkeerplaatsjes in de buurt waren al ingenomen, zodat ik uiteindelijk de parkeergarage indook.
Zowel op -1 als -2 was er altijd wel eens één plaatsje vrij ... maar de ontwerpers van die garage hebben het principe 'hoe meer plaatsen, hoe meer in de pocket' tot in de puntjes uitgevoerd. Elk parkeerplaatsje is zo uitgetekend dat de auto er precies inkan. Er is geen decimeter overschot. Dus wanneer je pech hebt dat de auto naast jou, een klein beetje uit zijn vak staat ... is het hopen dat je over een smalle auto beschikt om je er nog naast te kunnen wringen.

Ik koos eieren voor mijn geld én reed richting -3 waar de leegte mij tegemoetkwam.

Ondertussen waren kostbare minuten verloren ... het uurwerk tikte vervaarlijk snel richting 20 uur, het moment dat de film zou beginnen.

Gelukkig was er een lift om ons van -3 naar 0 te brengen.
In de kleine lift stonden we met 7 dicht op elkaar gekleefd.
Even werd nog een grapje gemaakt over het maximaal gewicht dat de lift kon dragen.
En dan werd op de knop gedrukt.

In een hemelstergend traag tempo zocht de lift de weg naar boven.
Zowel bij -2 als bij -1 stopte hij zonder reden, om daar weer moeizaam naar boven te klauteren.
De spanning steeg in de lift.
We zagen ons al een avondje opgesloten in die kleine ruimte.

En in spannende momenten kan humor wonderen doen.
Een lieflijke dame draaide zich om in de lift én zei: 'Kijk dat noemen ze nu een onthaastingslift"!

De lift opende zich.
Zeven mensen stapten glimlachend de stad in.

Labels: ,

woensdag, september 19, 2007

Music was her first love! (2)

Maandag bracht ik jullie het relaas van de eerste showbissstappen van Laura, het dochtertje van Rik. In de commentaren sprak Mirthe haar schrik uit dat Laura in zaal Edelweiss een poging zou doen om Freddie Mercury te imiteren. Blue dacht eerder aan een Abba-song, terwijl Menck hoopte dat het een lied zou worden, aangepast aan Laura's leeftijd.

Helaas, beste bloggers, niet elk verhaal van Cursief Huigje kent een happy end.
Lees maar.

"Rik brengt zijn dochter er naar toe met de wagen. Maakt de afspraak dat hij omstreeks 2 uur haar kom oppikken aan de bar, derde stoel van rechts. Als hij vertrekt én haar achterlaat in het muziekpaleis hoort hij reeds de harde engelachtige bastonen van het toepasselijke ‘Saturday Night’ van de wereldgroep Underdog project. De avond kan beslist niet stuk.

Rik wordt uit die stoute droom wakkergebeld.
Hij begeeft zich naar de voordeur.
Daar staan twee stoere agenten.
Tusssen hen beide in staat zijn lief dochtertje.

De arm der wet gaat namelijk niet akkoord dat de 3-jarige schat een Redbull gemixed met een beetje weet tot haar heeft genomen.

Weer een typisch voorbeeld van nultolerantie. Hoe is het mogelijk!

Met boze blik zet Rik beide agenten aan om zijn domein te verlaten.
Hij troost zijn dierbare schat
met de woorden ‘nog even geduld, straks word je vier jaar.
En dan mag je naar de danstempel Carré in Willebroek’

Met een stralende glimlach geeft ze hem een kus
en trekt gezwind naar haar kamer. "

maandag, september 17, 2007

Music was her first love!

Rik is voorstander van fuiven voor de leeftijdscategorie van 2 tot 10-jarigen. Weg dus met de wet die de aanwezigheid van minderjarigen beneden de zestien jaar in danszalen verbiedt.

Zijn dochter, die zondag laatstleden de drie kaarsjes op de chocoladetaart op eigen kracht uitblies, is door de muziekmicrobe gebeten.

Het was al duidelijk toen ze nog in de buik van haar moeder zat. Telkens Radio 2 een song van Willy Sommers de ether instuurde (én geloof me, dat gebeurt heel frequent) begon dochter-in-spe wild te schoppen met de beentjes.
Op de echografie kon je zelfs zien dat haar hartje sneller klopte wanneer André Rieu weer aan het walsen geraakte.
Muisstil echter werd het wanneer de cd van Queen gestart werd. Dus goeie smaak had ze dan ook al.

De geboorte-arbeid, die via het intern videokanaal op alle kamers van de materniteit gevolgd kon worden, gebeurde op de tonen van Vivaldi’s jaargetijde ‘de Lente’. Dat het die memorabele dag al volop zomer was, kon Rik noch moeder Rita deren. Hun dochter kwam opgewekt de wereld binnengedanst.

Zoals het voor elk kindertalent hoort, schreven ze haar in voor Eurosong, waar ze op tweejarige leeftijd een prachtprestatie leverde met ‘Hé lekker beest’. Doordat de voorzitter van de jury, éne Marcel V.T. echter de zoon van de vriend van de dochter van Louise die de moeder kent van Nicole die getrouwd is met Hugo – verloor ze heel nipt de finale.

Nu is ze drie jaar geworden.
Haar trotse ouders vinden het dan ook logisch dat ze een volgende stap zet in haar ontwikkeling en haar carrière.
En die stap kan niet anders zijn dan richting zaal Edelweis, uitgebaat door ons nonkel Roger. In die zaal is er elke vrijdagavond vanaf 22 uur grote ambiance.
Party time!
Hoe dit verder afloopt ( en geloof me niet alle sprookjes eindigen goed) ... lees je later deze week.

Labels:

zaterdag, september 15, 2007

Met dank aan de NMBS

Dankzij de NMBS moet bloggend Vlaanderen en Nederland deze foto's niet verloren gegaan.


1. Gentse binnenstad 2. Gevaarlijke hond


3.Gentse binnenstad 4. De kerk loopt leeg




5.Nooit meer oorlog (ieper) 6. Vogelperspectief
127 andere foto's kan je altijd ontdekken op deze plaats.

Labels:

donderdag, september 13, 2007

In the winning mood

Ik weet niet wat me overkomt.
Deze week (en de week is nog niet ten einde) ben ik vier keer in de prijzen gevallen.
En meer nog: ik heb me er niet bij bezeerd.

Viel zomaar in de brievenbus

- 2 tickets voor de film 'Venus' . Daarvoor trok ik naar de Gentse Sphinx, waar het ondertussen al een paar decennia geleden was dat ik er een film ging bekijken. Gewoon een cinema waar het de bedoeling is ... om een film te bekijken. Geen chips, geen cola of popcorn die het filmplezier kan bederven. Schitterend acteerwerk van Peter O'Toole gezien.

- 2 tickets voor de avant-première van 'A mighty heart'. Dankzij de Morgen konden we dit aangrijpend waargebeurd verhaal van de ontvoering in 2002 van een Amerikaanse journalist in Pakistan. Angelina Jolie is topklasse. Een film zonder happy end. Beklijvend. De moeite waard.

- 2 tickets voor 'Caramel'. We mogen kiezen in welke zaal we die film gaan bekijken. Ik kies voor een popcornvrij zaaltje:) Heeft iemand die film al gezien?

- 2 tickets voor de avant-premiere van 'La Marea'. Aangekondigd als een film over 'het voorportaal van de rouw'. Fascinerend. Dus ga ik er dinsdag naar toe.

'Geluk in het spel' betekent hopelijk ook 'geluk in de liefde'.

Trouwens beste bloggers, wat hebben jullie de voorbije weken gewonnen?

Labels:

woensdag, september 12, 2007

Verloren voorwerpen (2)

Wanneer ik de reacties lees op de vorige post, stel ik vast dat er heel veel ongeduldigen onder de bloglezers zijn. Nochtans dierbaren, geduld is een zeer mooie deugd. Maar ik wil het noodlot niet tarten door nog een dag langer dan afgesproken het vervolg van 'de fototoestel-story' op jullie los te laten. Integendeel ... ik offreer het jullie gratis voor niets een dagje eerder!

"Ondertussen zag ik in gedachten al de parkeermeter op het alarmpeil staan.
Dus wou ik een handje (en een oogje) toesteken. Maar dat kon blijkbaar niet volgens de nmbs-wetgeving.
Toch klonk even later het verlossende: ""Gevonden. Hier staat: Fototoestel in grijs zakje".

De kalvarietocht is bijna ten einde, dacht ik. Maar dat was buiten de waard (=de zuchter) gerekend.
Die zette zich weer in beweging. Hij bleef in 'eerste' versnelling. Hij bereikte een andere kast, helemaal achterin het lokaal.
Daar toverde hij een grijs zakje boven, begon daarmee naar mij te wuiven - terwijl hij de prangende vraag stelde: 'Is het dàt?'
Ik moet toegeven dat mijn gezichtsvermogen niet meer dàt is. Ik zag dus nauwelijks 'iets' dat geleek op een fototoestel.
Maar de 'naderende parkeerboete' indachtig, beaamde ik volmondig dat het 'mijn toestel' wel was.

Slof slof slof.
De zuchter deponeerde het toestel voor mijn neus.
Hij schreef een code op het 'boek der boeken'.
En zei dat ik het moest tekenen.

Ik wou hem én de NMBS al bedanken om het terugvinden van mijn speelgoedje - toen hij zomaar in mijn ogen keek én zei: '3,20 euro'.
Ik had net al mijn kleingeld aan de parkeermeter verspeeld. Dus legde ik een biljet van 5 euro op tafel.
"Maar meneer, heb je niets kleiners?".

Ondertussen was achter mij al een rij van zes 'verloren' of 'gevonden' eigenaars te bespeuren.
Ik werp hen een bemoedigende blik toe.
Ik vrees echter dat de 'zuchter' het niet zal overleven.

Labels:

maandag, september 10, 2007

Verloren voorwerpen (1)

U kon hier vrijdag vernemen dat ons fototoestel dankzij tussenkomst van de Heilige Antonius teruggevonden werd op een boemeltrein tussen de stad waarin Manneke Pis haast staat te bevriezen én de stad waar Louis Neefs zaliger destijds zijn Benjamin zich liet vangen aan een liter wijn.
Maar er is
een wereld van verschil tussen iets terugvinden én iets terugkrijgen: mijn kennismaking met de dienst 'verloren voorwerpen' van de NMBS.

Voor wie het nog niet zou weten, al wie 'iets verliest' of 'iets vindt' op de trein moet slechts één adres onthouden: station Gent Sint-Pieters. The place to be.

Het station zelf is een makkie om te vinden. De ietwat scheve toren kan je reeds van een eind ver zien, maar waar de 'verloren voorwerpen' liggen - is niet zo goed aangeduid. Ik ben zelf wat verloren gelopen.

Maar nadat ik de weg twee keer gevraagd had, kwam ik aan 'aan een balie'.
In de verte stond een goeie vijftiger achter een bureauke. Hij bladerde in een boek. Maar vooral hij zuchtte. En bleef zuchten.

Even later passeerde een collega-nmbs-ist in zijn buurt. Dit gaf aanleiding tot nog meer gezucht én tot de memorabele uitspraak: "'t Is niet te doen deze week. Echt waar, 't is nie te doen!" - gevolgd door een extra diepe zucht.

Even twijfelde ik of ik een volgende actie zou ondernemen, maar beseffende dat ik maar 15 minuten op het parkeerplaatsje vóór de toren mocht staan - waagde ik me om zo lichtjes te hoesten.
Geen reactie.
Pas nadat ik
een zware hoestbui ensceneerde, keek de zuchter op én riep met diepe stem: "Ja, waarvoor ist?".

"Ewel, ik heb getelefoneerd én ze hebben gezegd dat mijn fototoestel gevonden is op de trein".

Die zin deed de zuchter bewegen. Al is bewegen misschien een té actief woord. Het was eerder zich verderslepen. Slof slof slof.

"Op welke trein was het?".
Gelukkig wist ik dat het op de trein was die van Brussel naar Gent reed, ook had ik een nummer bestaande uit zes cijfers op geschreven. En kon dat met zekere trots meedelen.
Helaas, de zuchter bleek er niet erg gelukkig mee.
"Maar meneer, het nummer dat je me zegt, kan niet het lijnnummer zijn. Want dat bestaat uit maximum 4 cijfers".
Enfin, terug met beide voetjes op de stationsgrond.

Twee andere voeten begonnen te sloffen, richting 'grijze kast' - die me deed denken aan het specimen dat ik tien maand lang vervloekte tijdens mijn legerdienst.
Met extra gezucht haalde de stationsbediende een groot schrift met lijntjes te voorschijn, om vervolgens met extra peptalk (ach, meneer ... 't is niet te doen van de week) blad per blad om te draaien.

Hoe het uiteindelijk afloopt, kan je donderdag lezen op deze blog.

Eind goed al goed? Misschien wel, misschien niet.

Labels:

zondag, september 09, 2007

Citaat van het weekend (3)

"Sometimes it is right for a country to recognize that its job is done."

Uit The Economist, 7 september 2007

Labels:

zaterdag, september 08, 2007

Madeleine Mc Cann

waar·heid (de ~ (v.))
1 het ware, de overeenstemming tussen een denkbeeld, een verhaal of een bericht en de zaak zoals zij is
2 iets dat waar is => feit
3 ware geloofsovertuiging

Zij zeggen het zo.

Zij zeggen het anders.


Labels:

vrijdag, september 07, 2007

Met dank aan Antonius

Het zal je maar overkomen.
Je neemt welgemutst de trein. Je portefeuille veilig in de vestzak.
In je boekentas nestelen zich vier cursussen, drie stylo's, een chocoladekoek, twee zuurtjes en een verfrommeld liefdesbriefje. En o ja, ook een digitaal fototoestel waarmee je een week lang kiekjes nam in de multiculturele binnenstad.
Je arriveert vervolgens in één of ander klein stationnetje (niet 's morgens in de vroegte).

'Moe en tevreden' kom je thuis. Je ploft je neer in de stressless zetel - niet voor je de boekentas met één forse beweging deponeert in de linkerhoek van de leefkuil.
Yes, het weekend mag beginnen.

Tot zover ... inderdaad een haast vlekkeloos verhaal. Totdat je je herinnert dat je foto's genomen hebt, die je graag eens wil bekijken.
Ondertussen is het al 21.35. Slof slof richting linkerhoek.
Boekentas open: de geur van chocolade stijgt op. Je ontdekt zelfs nog een briefje van 20 euro. Maar er is geen spoor te bekennen van een fototoestel.
De eerste lichte paniekgolf maakt meester van je lichaam.
De eerste zweetdruppels zijn reeds te zien op je voorhoofd.

Je wil niet betrapt worden. Dus ga je zo nonchalant mogelijk de living uit. Je draait op je kamer de boekentas binnenste buiten. En by the way, je ontdekt er ook nog een factuur met vervaldatum 12/10/2005.
Maar geen digitaal toestel.
Tijd voor paniekgolf nummer 2.

Tijd dus om de heilige Antonius te alarmeren. Je kent hem wel, die heilige die steeds afgebeeld wordt met een bijbelboek in zijn hand. De Portugees Antoon was immers eens zijn bijbel kwijtgeraakt én gelukkig bracht iemand met medewerking van God de Vader hem het boek der boeken terug. Meteen het sein voor de katholieke kerk om hem te promoveren tot 'de patroon van de verloren voorwerpen'.
Dus ... heilige Antonius ... waar is in 'gods'naam de kodak naartoe?
En kwestie om een beetje druk uit te oefenen op die brave man, voeg je drie weesgegroetjes en vier onze vaders toe aan je verzoek.
Tijdens die gebedssessie doe je je ogen dicht én hoopt dat op het moment dat je ogen weer opengaan ... voor je neus het verloren voorwerp zal liggen.
Niet dus.

Ondertussen is je ganse familie (zus, oma, tante, pa en ma alsook suikernonkel Louis) druk bezig het huis van boven tot beneden uit te kammen. Er is zelfs iemand die in de kachel én in de diepvries een kijkje neemt.
Tevergeefs.

Maar waar de nood het hoogst is, is de redding dichtbij.
En de reddende engel (waarschijnlijk dankzij bemiddeling van den Antonius) komt uit onverwachte NMBS-hoek.

Want wat doe je? Ten einde raad (én net voor je een spaarvarken kapot wil slaan) bel je naar het treinhuis. Je gelooft je eigen oren niet wanneer blijkt dat er op de trein, waar je enige tijd op vertoefde, een fototoestel gevonden is.

Nadat je een extra grote paaskaars (bij gebrek aan een kerstkaars) ontstoken hebt, dank je op blote knieën de patroon van de reizigers. Dat blijkt eveneens onze reeds vermelde Antonius te zijn.
Dus in de heiligenwereld is er ook volop sprake van cumuls.

Eind goed, al goed?
Dat zal er vanaf hangen hoe je kalvarietocht naar de 'dienst verloren voorwerpen' in het Gentse Sint-Pietersstation zal verlopen.
Maar om dat verhaal te vernemen, mag je nog eventjes geduld hebben.

PS: zeg tegen nonkel Louis dat hij niet langer meer moet duiken in je zwembad op zoek naar je fototoestel.


donderdag, september 06, 2007

Breaking news

Wedden dat binnen afzienbare tijd de grote witte zakdoek op ebay wordt geveild?

PS by the way: wat is het spectaculairste dat je ooit kocht via e-bay?

woensdag, september 05, 2007

Adembenemend lijstje

Wie mij een beetje van dichterbij kent, weet dat mijn longen het af en toe een beetje laten afweten.
Pneumologen behoren niet echt tot mijn vriendenkring, maar het moet gezegd: zonder gaat het in mijn geval ook niet.
En zo komt een mens ook eens op plaatsen waar hij anders nooit zou komen. Dat is toch een voordeel.

Zo leerde ik bijvoorbeeld eens de operatiekamer van een wereldbefaamd universitair ziekenhuis van binnenuit kennen. Ik kreeg te maken met een anesthesist en een chirurg die blijkbaar de goede gewoonte hebben om steeds vooraleer een patient inslaapt, een babbeltje te komen slaan.
Zo kon ik nog net vooraleer ik naar dromenland werd verwezen, de chirurg tegenspreken die druk bezig was de operatie aan mijn linkerlong te beschrijven. Net op tijd kon ik hem diets maken dat het mijn rechterlong was.

Maar voor de rest, niets anders dan lovende woorden voor het ziekenhuis.

Een mens met een ietsje longprobleem zal al vlug ettelijke uren in de wachtzalen van diverse afdelingen moeten doorbrengen.
De rontgenafdeling waar men een blik werpt op de inwendige mens: gemiddeld 45 minuten wachttijd.
De longfuncties waar je de laatste adem moet uitblazen: wachttijd 35 minuten
De consultatie bij de prof die eerst een assistent laat opdraven: wachttijd schommelend tussen 25 minuten en anderhalf uur.
De kassa waar betaald moet worden: geen wachttijden.

Gelukkig zorgt één of andere radiozender voor wat verlichting. Kwestie om de zieke medemens een beetje verstrooiing te geven. Maar een buitenstaander beseft echter niet welke soort liedjes er allemaal gedraaid worden in de periode dat de zieke medemens, gefocust op zijn longen, het aantal bloemen op het behang al voor de zeventiende keer aan het tellen is.
De top tien van adembenemende nummers:

1.You take my breath away (queen)
2. Adem mijn adem (peter schaap)
3.Afscheid nemen bestaat niet (marco borsato)
4. If tomorrow never comes (ronan keating)
5. One last breath (creed)
6. Ademloos (abel)
7. Breathless (the corrs)
8. Adem haar tot leven (clouseau)

9. Ik mis je adem (Dana Winner)

10. Alles wat adem heeft (Zingt Jubilate)

Als je wachtende op het onbekende dan één van die songs hoort, is het een kwestie van kalm te blijven. Diep te ademen én pogen te concentreren op de schoenen van de collega-wachtenden.

En als dat niet lukt, is er gelukkig de MP3-speler waar honderden klassieke stukjes muziek wachten op een luisterend oor. Met klassiek kan je in de wachtzaal nooit verkeerd zijn.

Met die gedachte duw ik op de play-knop.
Het wereldberoemde Requiem van Gabriel Fauré weerklinkt tussen mijn oren.
Dat is te minstens rustige muziek!

maandag, september 03, 2007

Tweeslachtig?!

Ik ben de war.
Meer nog, ik ben de kluts kwijt.
Alle zekerheden zijn het voorbije weekend als smeltende sneeuw in een té warme nazomer verdwenen.
Ik twijfel over mezelf.
Mijn leven lang was ik er van overtuigd een 100% pur sang mannelijk specimen te zijn.
Enfin, een man in hart en nieren.

Daardoor kwam de klap waarschijnlijk des te harder over.
De klap die veroorzaakt werd toen ik het voorbije weekend surfte op het wereldwijde web.
Ik kreeg het warm en koud van binnen toen ik terechtkwam bij collega-blogger Maurice, een 40 jarige Amsterdamse blogger.

Want wat zag mijn lodderig oog op zaterdagochtend?
Cursief Huigje had een plaatsje veroverd in de blogroll van Maurice.
"Da's toch goed nieuws' hoor ik menig blogger nu denken.
Ja en neen.
Maurice maakt namelijk in zijn blogroll een onderscheid tussen 'vrouwen die typen' en 'mannen die typen'.
Welnu, Cursief Huigje belandde in de eerste categorie.

Een dag en een nacht later zal Maurice wellicht zelf aan het twijfelen geraakt zijn over 'wie Cursief Huigje' nu eigenlijk is.
Daarom besliste hij dan maar op zondag om Cursief Huigje ook te plaatsen bij
'mannen die typen'.

Met dit 'tweeslachtig gevoel' ben ik vanmorgen de nieuwe werkweek ingestapt.
Als dat maar goed komt!:)

PS Maurice, gelieve niet meteen je blogroll aan te passen aub. Anders snapt geen kat (zelfs geen man en ook geen vrouw) deze tekst! En bedankt om me op te nemen in je blogroll. En bedankt voor de inspiratie die het gaf om deze tekst vandaag te schrijven:))



Ik vraag me nu wel af: bestaat er zoiets als een vrouwelijke schrijfstijl, als een mannelijke schrijfstijl?Wie weet het antwoord?

Labels:

zondag, september 02, 2007

Lazy sunday afternoon

Terwijl een kitcherig kader een glimp opvangt van een ijverige fotograaf, vraagt diezelfde fotograaf zich af hoe het zou zijn met deze gevaarlijke muzikale dame.