Awards

Sinds enige tijd circuleert binnen de blogwereld deze 'Brillante Weblog Award'. Cursief Huigje kreeg deze Award overhandigd door niemand meer maar ook niet minder dan Nagolore. Merci.

De spelregels zeggen mij dat ik zeven andere bloggers een Award mag bezorgen. Ik ben een Weegschaal, dus kiezen is voor mij niet erg makkelijk. En wordt in de volksmond niet gezegd: kiezen is verliezen?

Elsjes Emoties: De zaken die Elsje ontroeren, aan het lachen dan wel boos maken of opvallen krijgen hier een plekje. Steeds de moeite waard.

Franky Aelbrecht: Ik waardeer zijn eigen kijk op de wereld van muziek en sport.

Afotografia: Telkens opnieuw tovert Marjan prachtige foto's op deze blog.

Pieterbie's blog: Ook deze fotoblog zorgt telkens weer voor pareltjes. Om eindeloos van te genieten.

Ces, the sunday painter: reeds enkele jaren ben ik grote fan van het werk van deze 'self-taught'-painter.

Julia & Co: meer dan twee jaar geleden zette zij haar eerste schuchtere stapjes in de blogwereld. Ondertussen bevat deze blog al een aaneenschakeling van meer dan geslaagde 'scraps'

Leeslinten: al heeft deze weblog al een Award gekregen, ze verdient een tweede! Op een schitterende wijze tovert Inge steeds opnieuw zeer toegankelijke én ontroerende poëzie op haar blog. Ze linkt daarbij steeds de woorden aan een foto. Het is een hele eer voor mij om af en toe eens een foto voor dat doeleind te kunnen bezorgen.

Misschien wil ook jij andere surfers een Award toekennen. Aarzel niet.

SPELREGELS
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema’s en designs opvallen.
4. Zet de links van deze site’s op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site

Superkoopjes

De laatste soldenweek is aangebroken. Fikse kortingen schreeuwen de kooplustigen toe: -40% tot -70%.

Tijd om het ultieme koopje van het jaar te verrichten.

En dat was deze dagen te vinden in de stad waar de feesten volop aan de gang zijn.

Mijn oog viel op de schoenen van mijn dromen.

Zo'n koopje met zoveel percent korting kan een mens niet laten liggen? Zeker wanneer je de nieuwe soldenprijs vergelijkt met de oorspronkelijke!

Nivella oil a regime

Het zal je maar overkomen.

Omdat je het niet ziet zitten om ruim 1300 km te rijden naar je vakantiebestemming, neem je het vliegtuig naar Firenze. Daar wacht een huurauto op jou. (Tip: kies een auto bij Auto-europe, je hoeft dan - in tegenstelling met de bekende 'merken' a la Avis en Europcar - niet aanschuiven aan het loket).

Je rijdt er vervolgens op een rustig tempo langs de slechte Umbrische wegen, terwijl af en toe plots een gsm'ende blitse Italiaan op centimeters afstand van je auto komt postvatten. Wachtend op de eerstvolgende bocht, om daar 'en plein fitesse' in te halen.

En dan is het zo ver.

Je oog valt op het dashboard.
Daar verschijnt in oranje letters een mysterieuse boodschap: 'Nivella oil a regime.'
Je ongerustheid begint toe te nemen. Je vloekt omdat het woordenboekje 'Italiaans-Nederlands' nog thuis ligt.
Je vloekt omdat je dat natuurlijk opmerkt, net tijdens de lange siësta van de Italianen.

Gelukkig heb je een gsm-verbinding met het thuisfront. Je zet daar iemand aan het werk om op het internet te gaan zoeken naar de betekenis van 'regime'.
In afwachting van het verlossende 'biep biep'-geluid hou je angstvallig je dashboard in het oog.
Je begint al het scenario voor ogen te zien dat je strandt in 'the middle in nowhere'.
De eerste schietgebedjes komen in je op.
Dan meldt het thuisfront dat 'regime' betekent: 'dieet' of 'systeem'.
Oei, de ongerustheid is met deze boodschap niet minder geworden.

Je tart de Italiaanse goden door toch nog een veertig kilometer met de wagen te rijden, richting hotel.
Je geraakt er zonder dat 'oranje' rood geworden is.

Dan komt Stefano, de eigenaar van een leuk hotel aangelopen. Je legt hem het briefje voor met daarop de vier legendarische woorden: Nivella oil a regime.
Hij bekijkt het fronsend.
Daarna schiet hij in een lach.
Hij steekt zijn rechterduim in de hoogte en zegt: 'It's okay. It's good news'.
En hij laat jou 'gelukkig' achter - wellicht denkend: 'Die rare domme toeristen!'

Enfin, misschien toch een snelcursus Italiaans volgen - vooraleer nog eens La Bella Italia te verkennen?:)

Having a prickly Monday?

De komende dagen lees je hier wel wat meer van mijn Umbrische avonturen. Op mijn fotoblog kan je alvast elke dag een nieuwe vakantiefoto ontdekken.

Terry uit het Amerikaanse California ontdekte blijkbaar tijdens mijn afwezigheid eveneens mijn fotoblog. Op onze nationale feestdag stelt ze ginder de vraag: 'Having a prickly Monday?'.
Ze is blijkbaar gek van cactussen ... daarom vroeg ze om één van mijn foto's te mogen gebruiken.

Het resultaat vind je hier.

En beste blogger ... en heb jij een 'stekelige' maandag beleefd?

Tussenstop

Ik ga er even tussenuit.
Binnen veertien dagen is Cursief Huigje er terug, met nieuwe verhalen, fascinerende foto's - steeds gespekt met een vleugje humor. En vooraleer hij de Belgische staat (bestaat die nog wanneer ik terug ben?) verlaat, wil ie een portie goed gevoel achterlaten. Dit lukt wellicht bij het bekijken van deze videoclip. Misschien zijn de hoofdrolspelers ervan al een 'dreamteam' wanneer ik terug in het land ben.

Mocht je toch enige depressie voelen opkomen nu Cursief Huigje even offline is ... dan kan ik je toch één raad geven.

Kuier wat rond in het archief waar 321 blogjes liggen te wachten om nog eens gelezen te worden. Meer dan 4 400 reacties werden ondertussen achtergelaten. Merci en nog eens merci.

Volgende 'posts' haalden de meeste reacties:

1. 10 jaar: (33)

2. In the winning mood (27)

3. Elf jaar geleden (26)

4. Roze olifantjes (23)

5. Liefde (23)

6. Rimpelloos (22)

7. Herfst (22)

8. Sinterklaas Kapoentje (21)

9. Muis- en faxtoestanden (21)

10. Opschuiven (20)

11. De perfect relatietestl (20)

12. Leven met een hersenletsel (20)

Laat maar weten wat jij het beste, mooiste, stomste, ontroerendste vond uit mijn Cursief Huigje-geschiedenis.

Zo heb ik iets om naar uit te kijken ... maar eerst Umbria, here I come!

Zeg nooit nooit

Het had allemaal zijn oorsprong in de staat New York.

Het was het jaar van de eerste maanlanding. Midden in de nacht was ook ik getuige van een reeks schimmen op onze zwart-wit televisie. Geen kat die achteraf durfde te bekennen dat Amstrong nagenoeg onzichtbaar was.

Het was het jaar dat Merckx senior al zijn concurrenten op meerdere fietslengtes of liever tandemlengtes reed. Als trouwe Godefrootsupporter bleef ik echter dat jaar herinneren omwille van zijn spectaculaire overwinning in Parijs-Roubaix, op enkele kilometers van de bakkerij van de broer van mijn grootvader zaliger.

En tenslotte was 1969 het jaar waar éne Helmut Lottigiers de wereld verwelkomde met zijn eerste kreet, de voorloper van zijn legendarische ‘Helmut goes classics’.

Temidden van die gebeurtenissen die de wereldgeschiedenis beïnvloed hebben, was er ook een belangrijke geboorte te melden in het kleine plaatsje Woodstock. Daar werd uit enkele containers en een tweetal initiatiefnemers een festival uit de zandgrond gestampt. De avant-lettre van Torhout-Werhter of het festival in Avignon.

Het idee was achteraf bekeken op zich zo eenvoudig dat het verrassend is dat het pas in 1969 ontdekt werd.

Al wat je in feite nodig had, was een brave landbouwer (en wees gerust, die bestaan zeker! Kijk maar naar Boer zkt vrouw) die bereid was voor de prijs van een prijsbeest zijn weiland een weekendje ter beschikking te stellen. Verder moest je zorgen voor voldoende lekkere, liefst alcoholische dranken. Een beetje drugs, sex, rock en roll moest je als organisator best toelaten.

Festivalweides.
Niet aan mij besteed.
Ik zie me niet direct met pak én rugzak afzakken naar the middle of nowhere om daar temidden van duizenden hippies, en alternatievelingen mijn weekendje door te brengen.
En de beelden van de moddervelden waren nog gemakkelijk boven te halen –zodat elke mogelijke gedachte om eens een festivalleke mee te maken, direct in de kiem werd gesmoord.

Maar om het op zijn James Bonds te zeggen: Never say never.

En zo zette ik een paar jaar geleden op respectabele leeftijd mijn eerste pasjes op de wei.
Op de festivalwei. Het moge gezegd worden: ‘Het had slechter gekund’.

Buiten een serieuze pletsbui was er op geen enkel moment gevaar voor orkanen, stormen of windhozen – zodat ik relatief veilig was in de immense festivaltent.
Verder prees ik mij gelukkig om geen Lottigiers, Metallica of Chinitoroptredens te moeten verwerken.
Voor alle zekerheid had ik wel een stel oordopjes in mijn jaszak gestopt. Maar de folkklanken waren écht te pruimen.

Festivals hebben nu eenmaal de traditie om een lang voorprogramma te hebben, die moet resulteren in een climax. En om het in meer levendiger termen te stellen: een lang voorspel die moet leiden tot een onvergetelijk orgasme.

Met andere woorden: omstreeks zeven uur werd het startschot gegeven. De daaropvolgende uren kreeg ik zeer veel luide klanken van saxofoon, drumstel, doedelzak, dwarsfluit en viool te verwerken.

Na vier uur festivalervaring hield ik het voor bekeken.
Ik ben trouwens niet meer van de jongste.
De climax haalde ik niet meer.

Cursief Huigje ontdekt schuilplaats Rechtvaardige Rechters (2)

Het moet gezegd worden. Ik ben zwaar ontgoocheld in de Gentse politie. Op basis van een tip door éne De Smet zette de politie recentelijk alle middelen in om op zoek te gaan naar het verdwenen paneel van de Rechtvaardige Rechters.

De woordvoerder verklaarde voor de camera dat ze die interessante tip al een hele tijd geleden hadden ontvangen, maar dat de politie nu even tijd had om vloeren open te breken én een godganse dag te zitten peuteren in de aarde onder de vloer.
Het verbaasde Cursief Huigje echter totaal niet dat ook nu de Rechtvaardige Rechters niet gevonden werden.

Waarom niet?
En wat maakt mij zo kwaad?
De politie weigert blijkbaar nog steeds om mijn theorie au serieux te nemen.

Op 15 november 2006 (jawel bijna 2 jaar geleden) onthulde Cursief Huigje op deze webstek reeds dat hij met zeer grote zekerheid de schuilplaats van het Lam Gods-paneel wist.

Waarom reageert er niemand?
Schrik om het koningshuis in diskrediet te brengen in deze communitair woelige periode?

Beste bloggers, help mee om de Rechtvaardige Rechters weer thuiskomen in de Sint-Baafskathedraal!
Ken je iemand die bij de politie werkt, overtuig hem van deze unieke tip!

En aan wie mijn theorie niet wil volgen, doe ik een oproep: waar ligt volgens jou het paneel verstopt?