My name is Michael

Beste wensen voor een 'happy new year'!

Saaiste beroepen ter wereld

Enkele dagen in Londen vertoeven is meer dan genoeg om in contact te komen met de saaiste beroepen ter wereld! Wie dacht dat de Jomme Dockx'en van deze wereld, de classificeerders in allerlei openbare instellingen, te beklagen waren- zit er helemaal naast.

De top 3 van de Big Town-allersaaiste-beroepen

1.Suppoost in het British museum - het grootste Londens museum dat 13 miljoen objecten herbergt!

Het zal je leven maar zijn. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in zaal 55 plaats nemen, dit op een oncomfortabele manier. Voor u starend. Ik zag suppoosten die in een kleine agenda bezig waren reproducties te maken van het schilderij waar ze uren lang moeten naar staren.

Anderen waren al eens content dat een bezoeker té dicht bij een meesterwerk kwam te staan, zodat ze even hun stoel konden verlaten om die toerist de levieten te lezen.
Neen, veel levensvreugde ontdekte ik niet op de gezichten van deze bewakers.

Maar voel je het toch kriebelen om te solliciteren voor deze job, hier vind je de functiebeschrijving. Succes!

2. Deuropeners bij Gucci, Chanel, Voulton, ...

Je hebt zo van die winkelstraten volgestouwd met luxe winkels. Fascinerende vitrines met het mooiste van het mooiste - zonder enige prijsindicatie. Toch even binnengluren: aan de deur staan steevast 1 of 2 mannen in maatpak. Klaar om de deur voor u te openen. Of liever: wachtend op die éné klant die de stap durft te wagen. Veel dagen is het wachten op Godot.

Wat zouden die mannen in maatpak thuis vertellen over hun werkdag?:)

3. Wachters bij Buckingham Palace

Aangekondigd als één van de attracties in Londen: het wisselen van de wacht. Mannen met berenmutsen voeren er dagelijks hun nummerke op. 45 minuten lang. Een schouwspel. Maar wat gedacht van de eenzame wachters die de dag door post vatten aan het huisje van The QUeen. Ze nemen plaats in hun abri, en doen niets anders dan 50 meter naar links te marcheren, daarna weer 50 meter naar rechts. Eindeloze keren na elkaar.

De zin ervan snap ik niet: enfin, 't is alvast goed tegen de opkomende koude of tegen de verkramping van de spieren.

PS misschien kan je deze lijst van saai-igheden verder aanvullen?

Wachten op God(ot)

Het wielerseizoen zit er bijna op. In Putte-Kapellen werd gisteren het Belgisch wielerseizoen afgesloten. Straks nog een laatste stuiptrekking in de Ronde van Lombardije-en de wintervakantie mag voor velen beginnen. Natuurlijk zijn er altijd van die gekke meneren dievinden dat ze ook in de wintermaanden volle bak moeten geven op hun fietske. Ze vertoeven dan op patattenvelden of op baanpistes. Gek zijn doet blijkbaar geen zeer.


Vele minder getalendeerde renners sloten het wielerjaar af met 0 overwinningen. Velen kwamen zelfs niet in beeld tijdens de 6 uur durende rechtstreekse TV-uitzending. Is afzien dan een hoger doel?

Enfin, deze week was dé kans voor hen om eindelijk eens in de spotlights komen te staan. In de gemeente waar vroeger Fred DeBruyne - zaliger vertoefde, werd de jaarlijkse kermiskoers georganiseerd.

Was het feit dat de voorbije jaren er weinig spankracht in de koers zat de aanleiding voor de bizarre beslissing van de organisatoren?

Of wilden ze alsnog VDB de kans geven om zijn zesde overwinning van het seizoen te behalen?
Wetende dat een teveel-kilometers-tellende-wedstrijd voor de Frank een onoverkomelijke hindernis zou vormen?

Dus lieten de organisatoren in alle kranten een aankondiging van hun wedstrijd plaatsen.
Het startuur én het aantal kilometers werden duidelijk vermeld.



Nu was het wachten op de Frank.


Helaas had hij andere plannen. Senegalese plannen. Plannen smeden om na de winter weer in grote vorm te verschijnen in het wielerpeloton.

Het heeft niet mogen zijn.

Frank zal geen plaats krijgen op de erelijst van de Berlaarse wielerkoers.

Jammer, want met één krachtinspanning én met Avila in zijn gedachten was die 162 meter durende koers zeker en vast een moment van glorie geweest voor hem.


Jammer.

Dag van de architectuur

Een namiddagje stappen in Gent leverde een aangename kennismaking op met enkele gebouwen, die toegankelijk waren op deze 'Dag van de architectuur'.: het studentenhuis Therminal, Ufo universiteitsforum, de Braunschool, Campus Kantienberg, Sint-Lucas Hoge School en Woning Casteleyn. Meer info daarvoor te vinden op deze plaats.

Maar op de wandeltocht ontdekte Cursief Huigje ook nog enkele andere pareltjes:

Frans - Nederlands

De vertaler van dienst zal met zijn gedachten teveel bezig zijn geweest met zijn boekhouding!

Er even tussen uit

Hopelijk zonder ...

Ik verkies 'sunny songs':)) Wat is trouwens voor jullie de 'song' die het best de zonnewarmte benadert? Laat het me weten!

Belgische toestanden

Stefaan De Clercq, kersvers minister van Justitie, zal wel even gezweet hebben de voorbije dagen.

Tien jaar geleden moest hij ontslag nemen nadat Marc Dutroux het hazenpad had gekozen. En op 23 juli ll vertoefde hij een dagje in de Brugse gevangenis. Nee, niet als gevangene maar om er een dagje cipier te spelen.(op uitnodiging van VRT-nieuwsdienst).
Stefaan zal gedacht hebben: in deze komkommertijd is alles goed om eens in de aandacht te komen.
Maar hij had duidelijk buiten de waard gerekend. De waard van dienst waren enkele 'stoute misdadigers' die precies op die dag zinnens waren te ontsnappen.

En het was niet zomaar ontsnappen. Zoals in een goeie Amerikaanse film verleidde een jonge schoonheid één of ander helicopterpiloot. Nadat ie lang genoeg in haar mooie blauwe ogen had getuurd, werd hij verplicht om de helicopter neer te zetten op het binnenplein van de Brugse gevangenis.

In Amerikaanse films zou de helicopter direct onder vuur zijn genomen ... maar in ons rustig Belgiëland kon de helicopter diverse minuten op de binnenkoer staan zonder dat er maar één cipier in de omtrek te bespeuren was. Was het juist koffiepauze? Of het verplichte siësta-uurke? Enkel een meute gevangenen troepte samen rond de helicopter, in de hoop om een one-way ticket te bemachtigen. Het aantal zitplaatsen was echter beperkt, zodat uiteindelijk maar een drietal misdadigers de vrijheid tegemoet konden vliegen.

Ontsnappen is één iets, maar uit de klauwen van een intensief zoekende politiemacht blijven, is een andere. Maar ook daar liep er blijkbaar iets fout. Want pas tweee dagen na de spectaculaire ontsnapping verspreidde de politie een opsporingsbericht via de media. Al wie de vluchtwagen zou gezien hebben, diende zo vlug mogelijk contact te nemen met de plaatselijke wijkagent of politiebureau. Voor mij is het helemaal niet duidelijk waarom er eerst een paar dagen moet gewacht worden om het grote publiek te betrekken bij de ontsnapping van een gangster. En ten tweede konden de gevangenen mijns inziens al binnen het uur het land uit zijn.

Voorlopig zijn er in deze komkommerperiode geen journalisten die schreeuwen dat de minister van Justitie zijn verantwoordelijkheid moet opnemen. Af en toe mag een minister wel eens geluk hebben, of niet?

Relaties onder druk

Op de dag dat ik dit 's morgens lees bij het ontbijt, ontdek ik volgend citaat in het boek dat ik aan het verslinden ben:

"Hij kon nu ook zijn aandeel in het geheel overzien, ja zelfs erkennen dat hij door zijn voortdurende afwezigheid en een groeiend gebrek aan belangstelling voor wat er in haar leven belangrijk was, het grootste deel van de schuld droeg. Als je van schuld kon spreken. Een stukje van de weg legde je samen af. Daarna konden de wegen uiteengaan, zo geleidelijk en onmerkbaar, dat wat er gebeurd was pas duidelijk werd als het te laat was. En op dat moment was je al buiten bereik voor elkaar."

Uit 'De vijfde vrouw' van Henning Mankell

Niets is wat het lijkt

Cursief Huigje heeft onlangs wat prospectie gedaan voor onze nieuwe Vlaamse minister van Cultuur. Gratis en voor niets. Een voormiddagje rondslenteren in het spiksplinternieuwe Magrittemuseum in Brussel. Me meermaals de bedenking gemaakt dat 'museumwachter-zijn' toch één van de saaiste beroepen moet zijn?! Enfin, 't was meer dan de moeite waard ... en wie van plan is er naar toe te trekken (Joke?) ... vergeet zeker niet op het einde naar de filmvertoning te gaan over het leven van Magritte.

"Ik heb een hekel aan mijn verleden en aan dat van anderen. Ik heb een hekel aan berusting, geduld, professionele heldhaftigheid en obligate nette gevoelens. Ik heb ook een hekel aan sierkunsten, folklore, reclame, de stem van radio-omroepers, aerodynamica, scouting, de geur van benzine, de actualiteit en zatte mensen.Ik houd van subversieve humor, sproeten, knieën, lange vrouwenharen, de dromen van jonge kinderen die nog vrij zijn, en een jong meisje dat over de straat rent. Ik verlang naar echte liefde, naar het onmogelijke en het utopische. Ik ben bang om te ontdekken waar precies mijn grenzen liggen."

René Magritte

Rekenopgave

De examens liggen een eindje achter ons. Helaas voor anderen staan de examens ook weer voor de deur. Een mens kan veel blokken, maar zeg nu zelf: hij kan toch niet alles weten.
Zelfs een portie 'gezond boerenverstand' is soms niet voldoende om de vele vraagstukken van het leven op te lossen.

Neem nu de historie van de Crèche 't Lachbekje. Trouwens, ik heb mijn bedenkingen bij die naam. Alle respect voor het kleine 'grut' van deze aardbol - maar de keren dat ik in de buurt van een crèche passeerde, was er veel meer 'gebleit', dan 'schaterlach' te horen. Maar dit louter tussen haakjes.

De crèche is een petitie gestart tegen het verblijf van tijgers op een naburige boerderij.
Ook hier kan mijn gezond boerenverstand er niet bij: een boerderij met tijgers? Zijn alle varkens misschien bezweken aan de Mexicaanse griep? Of alle beschikbare kippen ziekjes van de vogelpest? En was daardoor Boer Koster ten einde raad?En zocht hij zijn toevlucht op het internet waar diverse sites tijgers aanbieden?
Maar dit louter tussen haakjes.


In deze komkommertijd is dit uiteraard voor vele kranten 'hot news'. Daarom verbaasde het me niet dat ook het Nieuwsblad uitpakte met serieuse berichtgeving. Boven een lang artikel blokletterde de 'zetter van dienst':

Weet je: ik hou van duidelijke informatie. Objectieve berichtgeving. En deze krantenkop beantwoordt hier perfect aan: voor de lezer is het duidelijk: er zijn tijgers op een boerderij + de helft moet verdwijnen. Bij het zien van die 'kop' vroeg ik me wel af over hoeveel tijgers gaat het hier. Hoeveel lieve beestjes moeten er verdwijnen.

Wiskunde is nooit mijn sterkste vak geweest ... maar van een getal de helft berekenen, dàt zag ik toch nog wel zitten.
Dus werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik ging in het artikel op zoek naar het exact aantal tijgers- om daarna de rekensom (of is het de rekendeling) te maken.

Ik vond volgende informatie:

Ligt het nu aan mij? Of aan mijn gebrekkige wiskundige kennis? Maar het is mij toch niet duidelijk hoe de inspecteurs van Dierenwelzijn er zullen in slagen om dit vraagstuk op te lossen- zonder dat onze GAIA-vrienden moord en brand schreeuwen.

Ik maak me wel de bedenking: misschien wordt er in Crèche 't Lachbekje voor het eerst zeer hard gelachen wanneer de peuters binnenkort op de landerijen van de boerderij ergens een halve tijger zien grazen.

PS: ondertussen vind er hier een seaside rendez-vous plaats.

Beledigend of ongepast?

Het overlijden van een bekend figuur brengt heel vaak een niet-altijd-goed te verklaren golf (of liever tsunami) van emoties teweeg bij heel veel mensen, die de politieker, zangeres of popster bij wijze van spreken totaal niet kennen. In Vlaanderen gaat alles er nogal 'beschaafd' aan toe: er zijn de rouwregisters waar iedereen iets in kwijt kan. Fans zoeken elkaar op om te delen wat niet te delen is.
In Amerika is alles veel meer oncontroleerbaar ... soms neigt het naar massahysterie.
Maar over verdriet kan niemand (dus ook Cursief huigje) niet oordelen.

Verdriet hoort bij het leven en dus ook bij de dood. Wat echter niet hoort bij de dood, is de sensatiebeluste journalist die willens nillens de lezer (in dit geval de vele fans) wil lokken naar zijn krant of tijdschrift. Het is al langer zo dat de grenzen van fatsoen vlugger overschreden worden.

Het feit dat Yasmine uit het leven stapte, is op zich al erg genoeg. Het is al moeilijk te vatten. De sensatiekrant HLN pakte uit (ook op hun website)met titels als: "Yasmine hing zich op aan boom nabij huis zus". Het artikel dat ze eronder plaatsen, is mijns inziens totaal misplaatst. Vreselijk zelfs.

Op de website was het mogelijk te reageren op het artikel. Meer dan 100 lezers hadden dat al gedaan - ze verwoorden vaak hun eigen gevoelens. Ik kon het niet laten en stuurde een korte tekst ter publicatie door waarin ik oa stelde dat ik in hun duizend jaar kan inbeelden wat de meerwaarde van zo'n artikel in de krant kan zijn. Dat het grote inbreuk doet op de privacy. Louter sensatie. Ook het afdrukken van foto van de 'bewuste' boom toont aan hoe diep de krant gevallen is."

Na het doorsturen van de reactie verschijnt een bericht dat de moderator het bericht zal lezen én daarna zal plaatsen - voor zover het niet beledigend of ongepast is.

En wat raad je?
De reactie kreeg geen plaats.
De redacteur zal mijn reactie als beledigend ervaren hebben.

Lucky week

Je hebt zo van die weken waarin alles meezit.
Weken waarin het geluk je komt tegemoet gewandeld.
Deze week was zo'n week voor mij.
Want wat kwam er in mijn richting ge-emaild of ge-post?


1. een duo-ticket voor de opvoering van de musical Sunset Bouvelard in de Antwerpse Schouwburg. Da's voor vanavond.

Als musicalfan heb ik al een hele reeks musicals gezien: Les Miserables, Miss Saigon, Phantom of the Opera, Sacco & Vanzetti, Sound of Music, My fair lady, Camelot, Jekyll & Hyde, Dracula, Daens, Chess, Anne, Beauty & The Beast, Jesus Christ Superstar, The King & I, Company, Man van la Mancha. Dus daar komt nu weer een gratis musical bij.

Best meegenomen, want musicals bekijken is een dure zaak.

2. Deze morgen bracht de postbode een brief van de Persgroep. Daarin twee kaarten voor Wouter Deprez, die in de Gentse Vooruit zijn programma Eelt brengt. Dat op woensdag 24 juni.

En weten dat men voor Deprez uren in de rij staat om een ticket te bemachtigen (dat stond vandaag toch in de krant)ben ik dus bij de gelukkigen die 2 tickets in bezit heeft.

3. Geen twee zonder drie. Zonet stuurde De Morgen me een mail waarin staat dat ik één van de winnaars ben van een duoticket voor een concert op 14 juni in het Paleis van Schone Kunsten te Brussel. Er staan 2 werken op het programma: Richard Strauss= Vier Letzte Lieder én Symfonie nr 2 opus 27 van Josef Suk.

Misschien toch overwegen om op de lotto te spelen?

En hoe was jouw week?

Verhelderend interview

Een staaltje van topjournalistiek was er te zien in het Eén-journaal van 13 uur.
Daar werd vanuit de studio 'live' overgeschakeld naar het kiesbureau in Roeselare, waar de reporter ter plaatse het woord nam.
Hij legde uit dat op het eigenste moment het kiesbureau zijn deuren sloot. Dat er dus niemand meer binnen mocht om er een stem uit te brengen.
Maar hij had iemand bij zich die hij wou interviewen.

Hij: Hier naast mij een mevrouw die bijna te laat was om te stemmen.
Zij (enigszins verbaasd: 'Te laat' is wel lichtjes overdreven.
Hij: Maar je was toch wel de laatste in de bureau. Je hebt alsnog je stem kunnen uitbrengen.
Zij: Inderdaad.
Hij: Dit was het dan. Over naar de studio.

Wat een heerlijk verhelderend interview met grote informatieve waarde.
Ik vermoed dat we vandaag en de komende dagen nog fantastische stof zullen hebben om over te palaberen.

Avatar (2)

"Bloggers zijn lijstjesmensen" is een veelgehoord cliché. En met rode kaken moet ook Cursief Huigje toegeven dat hij toch 'iets' met lijstjes heeft.
Regelmatig spendeer ik tijd om nieuwe leuke, interessante blogs te ontdekken. (ik vraag me trouwens af hoe andere bloggers hun 'link-lijstje' samenstellen)
In die zoektocht hou ik ook steeds in het oog of de blogger in kwestie een avatar heeft. Toen ik als groentje in het bloggen voor het eerst de term avatar ontdekte, vreesde ik in aanraking te zijn gekomen met één of andere mysterieuse ziekte.

"Avatar (uitspraak: afa·tar soms ook wel: affà·tjar) is echter een klein plaatje meestal tussen de 48x48 en 125x125 pixels groot, dat gebruikt wordt als gebruikersplaatje op het Internet. Avatars staan meestal naast of onder de nickname van een lid.
Een avatar wordt gewoonlijk gebruikt als verpersoonlijking voor de persoon achter de computer. Het is de verschijning van een speler in de virtuele wereld of fantasiewereld."
(Bron: Wikipedia)

Hieronder een reeks van 5 avatars. Soms zijn het echt pareltjes.

Als je er op klikt, kom je te weten welke blog er achter schuilt.En je zal merken dat de avatar soms veel mooier is dan de blog! Maar ook dat af en toe een avatar de perfecte weerspiegeling is van een verrassende, mooie, mysterieuse blog. Aan jou om te oordelen en te veroordelen.

1. 2+2= 7

2. Art=Life & Life=Art

3. Ash-blogger

4. I believe I can fly


5. Alexaland


En mocht je morgen in de stemhokjes een mooie avatar tegenkomen, laat het me weten!

Het zijn zo van die dagen

Waar ik me aan ergerde vandaag?

- de klusjesmannen die je steeds opnieuw moet opbellen én toch nog steeds niet zijn verschenen.
- de 13 spamberichten die mijn e-box bevolken
- de kleurentelevisie die weer eens een paar kleuren minder schijnt te hebben
- mijn krant die meer dan een halve voorpagina besteed aan de winnaars van 'Het Restaurant' en nog 1/8ste pagina aan de comeback van Boonen. De vliegtuigramp is verbannen naar pagina 4.
- het plastic waarin de Carrefourfolder, de Flair en de Humo verpakt zijn. De Humo bevat een artikel met aanklacht tegen het vele plastiek dat in de zee terechtkomt.
- in de Delhaize zijn al enkele dagen geen chips met paprika te vinden.
- de krantenman die zich overslapen had, waardoor mijn ontbijt nieuwsloos was.

Wat was jouw grootste ergernis?

Tijd voor reclame

Dat Cursief Huigje ook liefhebber is van fotografie, zal menig blogger ondertussen al weten. Op de weblog 'Just look and enjoy' staan ondertussen al een tweehonderdtal foto's.

Wat misschien minder bekend is, is het volgende:
Enige tijd geleden stelde ik een foto-album samen met 40 kleurenfoto's.
Een album met een stevige kaft. (30 pagina's!)
Formaat: 28 op 21cm.
De reacties zijn heel positief. Zo positief dat er al diverse albums verkocht zijn.

Ben jij nog op zoek naar een geschenk? Of hou je van fotografie? Is er plaats op je salontafel voor een leuk handig fotoalbum? Of wil je je vrienden verrassen met een origineel cadeau?
Laat het me weten. Stuur een mail naar cursiefhuigje@gmail.com en ik neem verder contact op voor verdere afspraken rond betaling en levering.
Voor 26 euro is de album 'Just look and enjoy' de jouwe. (excl verzendingskosten).
En je zal er van genieten ...

Een verademing

In deze tijden

waar jobadvertenties gevuld zijn met Engelse woorden,

waar het woord 'competentie' te pas en te onpas uit de toverhoed getoverd wordt,

waar vacatures liefst met zoveel mogelijk woorden gevuld worden,

waar selectiebureaus een goeie stuiver overhouden van hun geselecteer (vaak meer dan dat de jonge sollicant zal verdienen)

is het een verademing te ontdekken dat het ook anders kan.

Alcoholprobleem opgelost!!

De voorbije weken is Cursief Huigje undercover gegaan. Niet in opdracht van De Decker of van Somers, maar uit volledige vrije wil. Aanleiding was een babbel met Leon, 54 jaar en alcoholverslaafd. 's Morgens ontwaakt hij met een blonde Leffe (en neen, Leffe is niet de naam van zijn vrouw. Trouwens zijn vrouw is een bruine, maar dat allemaal tussen haakjes). De voormiddag besteedt hij aan het verorberen van drie Kriek Lambic, 2 Duvels (allemaal de schuld van Aspe, want door het bekijken van deze detectivereeks heeft hij de Duvel leren kennen.) en 5 Jupilers (mannen weten nu eenmaal waarom).

Na zijn middagdutje, om de kater even weg te duwen, start hij aan het hoofdmenu: trappisten. En dat blijft hij toen tot de late uurtjes.

Leon vertelde me onlangs dat hij lid geworden is van de AA-club,gevestigd in de Rozebottelstraat. Als nieuwsgierige journalist wou ik wel eens weten welke tips de lesgevers daar gaven aan de mannen en vrouwen die komaf willen maken van hun verslaving. Dus dronk ik mezelf een beetje moed in, en trok gisterenavond naar 'the place to be'.

Ik hoorde zowel éne Jef(28 jaar) als de Leon een emotionele getuigenis afleggen. In het daaropvolgende kringgesprek mocht elke aanwezige één vraag stellen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om dé vraag te stellen, die al lang in mijn hoofd spookte:

"Kunnen de grootwarenhuizen, die beschikken over een enorme ruimte met tientallen soorten bier - niet meehelpen om het alcoholprobleem van bv Leon mee op te lossen. Want zeg nu zelf, je zal maar in zo'n winkel rondwandelen én terechtkomen in dat oord des verderfs.?

Welnu, Cursief Huigje kwam iets sensationeels te weten.

Het is haast niet te geloven.

En toch waar.

Want zoals een goeie onderzoeksjournalist betaamt, heb ik het zelf gecontroleerd.'

Wat kwam ik te weten?

Een grootwarenhuis in het Brugse heeft een contract afgesloten met een brouwerij, die speciaal bier brouwt voor alcoholverslaafden. Ik hoor de lezer al zeggen: 'Datis toch schandalig. Zo profiteren van de zwakke mens.". Maar beste mensen, de brouwerij wil niet pesten ... integendeel: ze pakken de bierflesjes op een heel specifieke klantvriendelijke manier in. En zorgt voor een dubbel effect bij de alcoholist.

Ten eerste is de man in kwestie heel content dat hij bier kan kopen.

Ten tweede helpt de brouwer/de winkelketen de alcoholist door op de verpakking een duidelijke boodschap te vermelden.

(met dank aan Lieslot, voor het bezorgen van de foto's!)

Bizarre koopjes

Vandaag gekocht in de Delhaize.

Een product met daarop een kortingsbon.

Na het verwijderen van die kortingsbon, ben ik niet meer zo zeker van wat ik precies gekocht heb.

Wie kan me helpen?

Vooroordelen

Vooroordelen. Wie betrapt zichzelf niet regelmatig op dit euvel? En wat is er iets dat meer verrassend kan zijn, dan 'lik op stuk' te krijgen bij het vaststellen dat het vooroordeel totaal misplaatst was?

Welnu, dit overkwam zowel de 'professionele' jury als het 'publiek' bij de Engelse talentenjacht 'Britain's Got Talent'. Een 47-jarige werkloze mevrouw verschijnt op het podium. Er is licht hoongelacht te horen (en te zien) bij het publiek.
Dit verandert echter zodra deze Susan Boyle een prachtig lied uit de musical 'Les Miserables' brengt. Een staande ovatie is het resultaat.

Oké, 'it's problably part of the show'. Want ook vorig jaar werd éne Paul Potts eerst weggehoond, om later de competitie te winnen. Maar hoedanook, het blijft toch mooi om te bekijken en te beluisteren.
Dus toch de volgende keer een beetje minder vooroordelen?:))

Wat is trouwens één van jouw grootste vooroordelen, waarvan je achteraf vaststelde dat ze onterecht waren? Laat het me weten!

Met dank aan Vicky, Manuel en Freddie

Een mens maakt voortdurend keuzes. Vaak zonder veel afwegingen. Pas achteraf ontstaat soms de zoektocht waarom ie nu juist 'dit' of 'dat' deed.
Waarom gaat een mens bijvoorbeeld op vakantie naar Barcelona? Er zijn immers nog zoveel andere plaatsen om naar toe te gaan.

Ik had geen bewust beeld van Barcelona toen ik er een weekje geleden naar toe trok. Ik wist dat er een Rambla is, dat Gaudi er zijn gebouwen plaatste én dat Barça in Nou Camp voetbalt.
Een week later weet ik al heel wat meer.
En ik ben blij dat ik er geweest ben.

Maar nu ik terug in mijn vaderland vertoef, vallen stilaan de puzzelstukjes in elkaar. En kom ik te weten waarom ik uiteindelijk geen andere keuze had dan naar Barcelona te gaan.

Barcelona heeft mijn bezoek enkel en alleen te danken aan Manuel, Freddie en Vicky. Ze verdienen dus ergens een standbeeldje langs de Rambla of op het strand.

Manuel

Ik ben fan van Britse humor. Fawlty Towers blijft dan ook een reeks uit de jaren '70, die eindeloos herhaald wordt op alle tv-zenders. De Spaanse ober Manuel speelt er een schitterende bijrol. Hij is de kluns, hij kan niets goeds doen. En Basil (John Cleese) gebruikt dan in elke aflevering het memorabele excuus voor Manuel: 'Don't mind him. He's from Barcelona'.

Freddie

In 1988 ontmoetten Freddie Mercury en Monserrat Caballe elkaar. Op 8 oktober 1988 vertolkten ze voor het eerst 'live' en 'in open lucht' het lied 'Barcelona'. 20 jaar later kan je tijdens het weekend dat openingsnummer van de Olympische spelen nog steeds horen in Barcelona. De Magische Fontein voor het Museum (Carrer Mirador Palau) vormt er 's avonds een waar spektakel. Door speciale lichteffecten lijkt de fontein allerlei verschillende kleuren water te spuiten. De muziek erbij maakt het werkelijk magisch en adembenemend.

Vicky

Vorig jaar zag ik de nieuwste film van Woody Allen in de cinema. Hoofdrolspeler was deze keer niet de stad Manhattan, maar wel een knap trio 'Vicky Cristina Barcelona'. Een opgewekte romantische film waar de mooiste bezienswaardigheden van Barcelona af en toe opduiken. Ik herinner me ook de aanstekelijke soundtrack van deze film.

Enkele foto's van de citytrip vind je op deze plaats.

Vooruitgang

Je kent ze wel. De kinderen, die ’s avonds gretig naar de reclamespots op televisie kijken en ’s anderendaags hun zakgeld gebruiken om het nieuwste van het nieuwste te kopen. Uit pedagogisch onderzoek is gebleken dat het hier meestal gaat over 12 tot 14-jarigen. Volwassenen die dergelijk gedrag vertonen, krijgen dan al vlug het stigma opgeplakt van ‘het zijn juist kinderen’.

In die situatie bevond ik mij ongeveer een jaar geleden.
In één van mijn schrijfboeken ontdekte ik volgende story!

"De opvolger van Etienne Schouppe heeft niet stilgezeten. In dezelfde week dat het Atochastation definitief op de wereldkaart werd gezet, werd een nieuw initiatief van onze eigenste NMBS op een druk bijgewoonde persconferentie voorgesteld. Een treinticket kopen vanuit de luie zetel.

Dus als groot klein kind wil ik dat vanzelfsprekend uitproberen.
Ik heb – toevallig of niet – een treinreis in het vooruitzicht.

In mijn herinneringen duiken de beelden op van lange rij wachtenden aan het loket. Of van die keer dat het microfoontje aan de andere kant van het loketglas blijkbaar niet werkte, en ik in een overvolle stationshal luidkeels moest roepen dat ik naar Blankenberge wou. Heen en terug tweede klas. Ik meende dat ik tientallen wachtenden zag grijnzen of glimlachten. Ik hield er zeker rode kaken van over, toen de dame nà mij naar de slaperig uitziende loketbediende tierde dat ze naar Parijs wou. Enkele reis. Eerste klas.

Die vernederingen zullen nu volledig tot het verleden behoren, dankzij de nieuwe uitvinding van de spoorwegen.

Ik zet me vóór het computerscherm in mijn luie stoel. Ik surf klokvast naar de treinsite en breng de gevraagde gegevens in. Meteen komt de onrustwekkende gedachte in mij op dat zelfs een hacker in kinderschoenen in dat systeem toch moeten kunnen inbreken. Maar dat kan mij nu geen barst schelen. Mijn enige betrachting is een geldig ticket in mijn bezit krijgen. En wonderwel, na een paar minuutjes waarbij ik niet heb moeten ingeven dat ik mooie blauwe ogen heb, dat ik schoenmaat 47 heb (bij bepaalde merken althans), dat ik naar Leuven moet om wetenschappelijke redenen, dat ik in feite door op de trein te springen me niet direct op reis voel, … kan ik overgaan tot printen van een ticket;
Ik spaar de kleurencartridge én daar komt het ticket uit de printer.
Een ticket? Het lijkt eerder op een blad uit één of andere universitaire cursus. Het is alvast niet handig om in de broek- of jaszak te steken. Dus maar in een dunne ringmap steken?

Nu besef ik dat ik waarschijnlijk wel één van de eersten ben die het geriskeerd heeft om het spoor van de digitale treinwereld te volgen. Ik woon al niet in een grootstad én het kleine stationnetje op enkele kilometers van mijn woonplaats, lijkt mij toch al stokoud. Van een computer is er daar mijns inziens nog geen sprake.
En wat dan gezegd van de treinconducteur, bijna op het einde van zijn carrière. De enige sprong dat hij op de carrièreladder maakte, van toen het kaartjesknippen aan de deuren van het perron afgeschaft werd én hij vanaf dan de treinbiljetten moest controleren in de treintoestellen.


Ik vrees dat hij nog geen boter heeft gegeten van informatica. Erger nog, wetende dat de informatiedoorstroming vanuit de top van de NMBS naar de basis niet klokvast is én met lange wachttijden gepaard gaat – zie ik mijn ritje naar Leuven opeens minder positief tegemoet.

In mijn treincoupé hou ik iedereen onopvallend in de gaten. En probeer te ontdekken of er nog individuen zijn met cursusachtige ticketten. Even denk ik prijs te hebben, wanneer een studente haar rugzak induikt én met een wit bedrukt blad begint te zwaaien naar haar vriendje. Die pakt op zijn beurt het blad af en begint het af te lezen; ‘Hoe voel ik liefde voor de rode trein, die daar zo onbesuisd langs de weiden raast?’

De treinconducteur komt eraan.
Mijn handen beginnen zweterig aan te voelen.
‘Ticketten a.u.b.’
Ik geef hem het kopieerpapier.
Hij fronst de wenkbrauwen, bekijkt het blad nu eens via de voorkant, dan eens via de achterkant.
Hij kijkt naar mij. Daarna naar het blad.

Mijn medepassagiers beginnen zich wat te interesseren in het voorval.
Ik meen een glimlach bij de meesten te ontdekken.
Schaamrood is er nog niet op de wangen, misschien is de tint eerder lijkbleek.
De conducteur vraagt mijn identiteitskaart.
Op die kaart staat mijn foto, daterend uit 1994 ( dus nog vóór de golfcrisis).
Hij kijkt naar mijn foto, dan naar mij, dan naar mijn blad.
Hij zwijgt, kijkt nog even rond
En geeft dan nonchalant de papieren terug.
‘Goeiemiddag’

Ik vermoed dat hij via zijn gsm en walkietalkie andere treinconducteurs uit de streek geïnformeerd heeft over het verdachte papier dat een semi-verdacht individu hem getoond heeft.
Want hoe valt anders te verklaren dat ik vandaag op mijn weg naar Leuven en terug naar huis vijf keer een conducteur voor mijn neus kreeg.

Volgende week neem ik zeker weer plaats in de lange rij wachtenden voor het loket;
Zeker weten!"

Still alive

'I'm still alive' ... want sommige bezoekers beginnen zich af te vragen of Cursief Huigje nog op deze wereld vertoeft.
Ja, dus ... het is lang stilgeweest ... maar het betekent niet dat Cursief Huigej stilgezeten heeft, integendeel ...

- hij maakte mee hoe éne Bart Peeters (ja, die van 'Mag ik u kussen?) een ongelooflijk fantastisch optreden bracht in de Aalsterse Werf. Wie dus nog aan kaartjes geraakt voor 'Een hemel in het klad', je krijgt gegarandeerd een muzikaal hoogstaande en ontspannende avond aangeboden.

- hij vertoefde enkele dagen in het dichtbije Eifelgebied. Vermeed er de karnavalsgekte, al zag hij wel ergens een paard in de gang staan. Het weekendje leverde wel enkele foto's op.

- hij is weer eens in blijde verwachting! Een paar jaar geleden gaf de vaatwas de geest. Ik was er zo kwaad op dat ik hem niet direct wou vervangen. Maar het rouwproces is nu achter de rug. Cursief Huigje is weer volop klaar om vanaf volgende week de nieuwe vaatwas deskundig te vullen.

- hij vertoefde meerdere keren in het containerpark. En stelde vast dat de kookpotten die hij op semi-professionele wijze de container-voor-metalen, inkieperde ... drie minuten later weer het containterpark verlieten, onder de armen van een spichtig jonge kerel. Enfin, het doet me allemaal denken aan het verhaal van Chris die enkele jaren geleden op reis was in Frankrijk. Een echte natuurliefhebber, die veel wandelingen maakte en steeds op zoek was naar groene omgevingen. Op één van zijn tochten zag hij plots een wegwijzer staan met de melding: 'Parc à conteneur'. Hij was meteen in de hoogste wolken, weer een nieuw natuurpark ontdekt. Helaas dus, al wat Chris ontdekte was een 'groene jongen' die in zijn beste Frans vroeg welk soort afval hij wou achterlaten.

Fileleed

Het zal je maar overkomen.
Roberto (87) haalde de voorpagina van één van de meest bekeken on-line-kranten in Vlaanderen, zijnde Het Laatste Nieuws.

Nee, hij was niet op zijn 87ste vader geworden - waardoor een debat in de kamer over 'ongewenste zwangerschappen in rusthuizen' dus nog net vermeden kon worden.
Ook was hij niet één van de 40 000 mensen die in Mexico-stad het kus-wereldrecord hielpen verbeteren. (by the way, welk wereldrecord zou jij - dierbare blogger - eens willen breken?)

Roberto was de oorzaak van de enige file die deze morgen in het ganse land te vinden was ... meer nog, het was een file van amper één kilometer.
Allemaal te danken aan de Roberto, die er in geslaagd was om zijn auto (Citroën DS) op zijn oprit te plaatsen, zonder de handrem aan te trekken.
De auto was zachtjes achteruit gebold én versperde daardoor de 'Lange Goedzakstraat'.
Het duurde zeker een kwartier vooraleer Roberto de auto weer aan de praat kreeg.
Ondertussen stond al één kilometer toeterende auto's aan te schuiven.

Meteen goed voor een vermelding op de HLN-website!

(zie rechterbovenhoek)

Valentijn

Twee glazen witte wijn

raken elkaar

heel even

verlegen.

Twee handen verkleumd van de kou

verwarmen elkaar

zomaar

zonder woorden.

Twee vlinders brengen lente

in de winter

twee blikken ontmoeten

en raken elkaar

niet even

wel verlegen.

twee gevoelens van opwinding en verwarring

ontkiemen in het hart

niet even

wel verlegen.

twee glazen

witte wijn

naast elkaar

niet even

niet verlegen.

Gevangen

't Was een tijdje geleden. Maar nu is het weer zo ver: els gooide een stokje in mijn richting.

1. Wat staat er in het laatste SMS'je dat je verstuurde?
De fortisverkoop gaat niet door.

2. Wat is het laatste eetbare voorwerp dat je in je mond hebt gestoken?
Een stukje 'Toblerone - chocolade'

3. Wat is het laatste dat je hebt gecopy paste? (druk een keer op paste voor het antwoord)
http://elsjesemoties.blogspot.com/

4. Wat is de laatste film die je in de cinema hebt gezien? Any good?
De Italiaanse film 'Caos Calmo' van Antonio Grimaldi. Gezien in de Gentse Sfinx. Ontroerende film over 'afscheid nemen' en 'je leven weer in handen nemen'.

5. Wat is het laatste waaraan je geld hebt uitgegeven?
Een groot lichtgrof brood (gesneden) wat me 1 euro 90 cent kostte. Kort voordien was ik langs geweest bij het containerpark, dat kostte mij 1 euro.

Op deze grijze woensdag breng ik wat leven in de bloggersbrouwerij door een stokje te gooien naar La melodie d'amelie, The one hit wonder en Zofie.

Het lied over de opvoeding

Lieslot is één van de trouwe bezoekers van Cursief Huigje. Meer nog, af en toe geeft ze me ideetjes om te gebruiken op deze blog. Vandaag bezorgde ze me een hilarisch filmpje. En zoals vaak het geval is met hilariteit, er zit een stukje waarheid in.

Ik durf er om wedden dat vele bezoekers zich een beetje zullen herkennen in de woordenvloed die straks uit de muziekboxen van je computer zal weerschallen.

Jeugdigen onder jullie zullen ongetwijfeld "déja-vu's" krijgen wanneer ze 'De Moeder' aanhoren.
Zoon of dochter zijn, is soms lijden.

En de +40'ers zullen toegeven dat ze minstens één keer in hun leven een ietwat gelijkaardige boodschap verkondigd hebben aan hun kinderen. Ouderschap is soms lijden.

Laat het me weten welke mooie, erge, triestige, blije herinneringen je associeert met dit 'opvoedingslied'.

PS Lieslot, bedankt!

Een toevallige ontmoeting

Op een bank zitten ze zij aan zij.
Zij warm ingeduffeld tegen de bijtende kou.
Hij bleekjes naar adem happend.

Ik geraak met hen aan de praat.
Eerst over koetjes en kalfjes, het slechte weer, het Dendermonde drama.
Maar geleidelijk aan wordt het steeds persoonlijker.

Hugo is doodziek.
Een leven lang gewerkt in een kerncentrale.
Een leven lang gerookt als een ketter.
De longen zijn kapot, veel inspanningen kan hij niet meer doen.

Ik vraag: hoe lang ben je in feite al ziek?
Hij kijkt haar in de ogen.
'Euh, 10 jaar?"
Zij: 'Neen, 't is al langer. 't Was juist nadat hét gebeurd is."

Ik zie de ogen van Hugo en Marie steeds triestiger worden.
Ik voel dat ze een triest verhaal te vertellen hebben.
Niet over de ziekte van Hugo, dat is blijkbaar voor hen secundair.
Wel over wat er gebeurde, nu precies 13 jaar geleden.

En dan komt al hortend en stotend woorden, zinnen en een triest verhaal naar boven,
vergezeld met ingehouden verdriet, vergezeld met droge tranen.

Marie zegt: 'Ja meneer, ik heb ze gevonden. ... Ik ging naar buiten. De tuin in. En daar zag ik haar ... aan een boom. Ik ben begonnen met schreeuwen en roepen. Hugo is komen aangerend.

Hugo: 'Ik heb meteen een mes gehaald. Het touw doorgesneden. Maar ik wist dan al ... het is te laat. Het leven is voorbij. Onze 'kleine' was er niet meer. '

Ik weet niet wat zeggen.
Maar voel dat het verhaal daarmee nog niet af is.

Marie: 'Ze was ons enig kleinkind. Ze moest nog 13 jaar worden.'

Bevend haalt Hugo zijn portefeuille uit de broekzak. Hij haalt er een kleurenfoto van een blijkbaar levenslustig, knappe tiener. 'Ja, dat was ze.'
Onder de foto zit een vergeeld stukje papier.
Daarop staan in kinderkrabbels geschreven: 'Sorry oma en opa'.

Ik blijf nog een hele poos bij hen.
Ik voel dat verdriet soms nooit overgaat.
13 jaar reeds dragen ze dit met hen mee.

We nemen afscheid van elkaar.
Een stevige handdruk.
Meer kan ik niet geven.

Ik denk aan de familie van Korneel, Leon en Marita.
Wie kan hen troost geven?
Zitten zij ook over zoveel jaren op een bank
in het park
dicht bijeen
met pijn die nooit overgaat?

Goede voornemens (1)

De nieuwjaarsmaand sleept zich naar zijn einde. Nog een goeie twee weken tijd heeft de mens op aarde om de obligate nieuwjaarsbezoekjes aan suikernonkel, groottante of nonkel pastoor af te leggen.
Eens dàt achter de rug, is het tijd om de goede voornemens voor het nieuwe jaar in praktijk om te zetten.
Cursief Huigje heeft zijn oor de voorbije weken goed te luisteren gelegd. En wat blijkt: 4/10 medemensen heeft het voornemen om dit jaar wat meer te sporten en om wat kilootjes lichaamsvet kwijt te geraken.
Een nobel doel.
Maar helaas bijna onmogelijk te bereiken.
Cursief Huigje ging namelijk op onderzoek én kwam tot verbijsterende resultaten.
Dikker worden is immers heel wat gemakkelijker dan afslanken.
Want heel veel zaken dat een modale mens doet, leidt tot extra kilootjes.

1. 'Je pense donc je suis' ... Descartes zaliger zal wellicht bij al zijn gefilosofeer niet gedacht hebben aan zijn gewicht. Maar volgens een zeer recente studie maakt 'denken' de mens dikker. En dat is toch ook wel wat te merken wanneer je Descartes wat van dichterbij bekijkt!

2. Iedereen weet dat chocolade eten de mens dik maakt. Dus lijkt het me simpel: gewoon de chocolade uit je huis verbannen. Maar helaas ... dat is niet voldoende. Een andere studie toont immers aan dat alleen al chocolade wegdenken, de mens ook doet verzwaren.

3. Vele studies toonden reeds aan: we leven in een stressvolle maatschappij. Niemand kan daar aan ontkomen. En blijkt nu? Stress maakt dik, althans volgens het Garvan Institute in Sydney.

4. Weinigen onder jullie zullen het weten: maar de zwaarlijvigheid van de ijsberen op de noordpool is geen toeval. Gebrek aan zonlicht maakt immers dik.

5. An apple a day keeps a doctor away. Dus fruit lijkt me erg gezond. Dus waarom niet elke dag starten met een lekker glas versgeperst appelsiensap. Helaas helaas ... ook dat is een dikmaker.

Maar kandidaat-afslankers aller landen, laat je niet afschrikken door deze onderzoeksresultaten.
Misschien leidt juist het lezen van dit cursiefje tot straffe vermageringsresultaten.
Laat het me weten!:))

Wens

Geluk
dat zoeken we met ons allen,
dat willen we elke dag weer
en wanneer een nieuw jaar er aankomt
wensen we het elkaar toe - keer op keer.

Samen
kunnen we die wens meer gestalte geven
in het samen werken, in het samen leven.

Leven
is echter niet alleen vreugde, maar ook verdriet.
Zonder een schouderklop
of een stil gebaar
lukt het niet.

Wat het komend jaar brengen zal,
wie kan dat nu weten?
Wanneer we echter hoop en liefde geven aan elkaar
maken we onze wens voor geluk toch een beetje waar.

Niet van deze wereld?

2008 sleept zich naar het einde. Vele tijdschriften stellen hun eindejaarsvragen aan BV's. Kranten pakken uit met jaaroverzichten.
Het lijkt allemaal wel veel kommer en kwel: grote economische crisis, de recessie, een jaar lang regeringsperikelen, grootste financiële crisis, oorlogstoestand in Congo, terroristische aanslagen her en der, steeds weer opnieuw dopingaffaires, ...

Steps de luxe, het glossy lifestyle magazine, verraste me dan ook met de intro in het laatste nummer, waarin de uitgever terugblikt op 2008. Ofwel heeft uitgever Inge Claerhout een jaar vertoeft op de maan of op één of ander planeet. Ofwel moet het lezerspubliek van Steps de luxe hun dag doorbrengen in luxueuse hotels, vér weg van het gewone leven.

Want hoe kan je anders volgend voorwoord uit het novembernummer verklaren?

Wij zijn er al mee begonnen. Met aftellen.
Aftellen naar die laatste tien seconden. We rekenen ondertussen al in weken,
straks worden het dagen, uren, minuten. Spanning, tot die geruststellende
laatste seconden. Dan schreeuwen we ons in tien tellen naar 2009, waarna we
kussen. En daarna volgt nog een ritueel: het glas opnieuw vullen met bubbels en
... terugblikken. Of het een goed jaar is geweest?

Ons antwoord kennen wij nu al ... ja, met een
uitroepteken, want 2008 was Grand Cru. Niet in het minst dankzij dit
magazine.

By the way: wat was voor jou dé gebeurtenis in jouw leven?

Fietsende hond

Cursief Huigje heeft een primeur! Zoals je in de media kon vernemen, is sinds kort een speciale wagen met speciale panoptische camera begonnen aan zijn opdracht om doorheen heel Vlaanderen ALLE verkeersborden in kaart te brengen. Een initiatief van minister Van Brempt met een prijskaartje van 15 000 000 euro.

Via een betrouwbare bron binnen het politiewezen heb ik recentelijk vernomen dat het project momenteel weeral stilligt.

1. De chauffeur is holderdebolder opgenomen in een psychiatrisch centrum, nadat hij 's avonds laat door een toevallige voorbijganger halt werd toegeroepen - toen hij al voor de 26ste keer hetzelfde rondpunt opreed. Het navigatiesysteem leek defect te zijn.

2. Maar nog erger is het defect aan de camera. Technici van het ministerie hebben vandaag de oorzaak ervan ontdekt.

In de software waren alle bestaande verkeersborden opgeslagen - telkens de camera een verkeersbord opmerkte, werd er een foto genomen.
Dit liep allemaal op wieltjes - totdat de wagen gisteren de Schriekenstraat in Berlare, vier kilometer verwijderd van het Fortiskantoor - inreed.

De camera sloeg helemaal tilt ter hoogte van het kerkhof.
Een kleine straat waar menig wandelaar en fietser dagelijks passeert.
Ook honden zijn er al vaak gesignaleerd.
Maar fietsende honden heb IK nog nooit gezien.
Misschien ... omdat zoiets echt verboden is volgens dit bord.

Een camera zou er al voor minder tilt slaan!

PS ondertussen droomt Cursief Huigje hier over de voorbije vakanties ...

Van het kastje naar de muur

Tussendoortje

Wie zin heeft, mag me laten weten wat volgens hem/haar écht niet kan.

Recht op verdediging

Mijn dorp haalt weer eens het (wereld) nieuws. Op vrijdag 3 oktober zou Mireille S, echtgenote van minister Karel De Gucht in het plaatselijke Fortiskantoor gans haar pakket fortisaandelen verkocht hebben. Niets aan de hand, ware het niet dat op die bewuste namiddag onze regering geheime onderhandelingen aan het voeren was over mogelijke verkoop van de Nederlandse onderdelen van de Fortis. Gevolg zijn titels in de media die weinig aan de verbeelding overlaten: 'Verkocht Karel net op zijn tijd zijn aandelen? Handel met voorkennis? '

Gans die affaire zou me niet zodanig raken,ware het niet dat er blijkbaar een geruchtenstroom ontstaan is waarin ook mijn naam vernoemd wordt.
Op de videobeelden van de bewakingscamera van het Fortiskantoor heeft de politie namelijk vastgesteld dat ook ik op die bewuste middag vertoefde in het kantoor. Ik werd dan ook ondervraagd. En dat alles was blijkbaar ruim voldoende om enkele snoodaars er toe aan te zetten om mijn naam zwart te maken: Cursief Huigje was betrokken bij het gesjoemel!

Elke burger heeft recht op verdediging. Daarom wil ik bij deze én met klem ontkennen dat ik ook maar iets te maken heb met wat zich afspeelde tussen de kantoorbediende en mevrouw De Gucht.
Ik was niet in het Fortiskantoor aanwezig om aandelen te verkopen of te kopen. Ik kwam enkel langs om mijn nieuwe VISA-kaart op te halen

Ik was immers van plan om via het internet een grote hoeveelheid Immunofortis te kopen!:)

Onbelangrijke dingen

Ik kreeg zowaar een stokje toegeworpen door de Benny. Ik ben nooit een goeie keeper geweest, dus zal het wel volledig toevallig zijn dat ik de stok kon opvangen.
Benny was benieuwd naar zes totaal onbelangrijke dingen over mezelf.

1. ik heb schoenmaat 46
2. ik heb geen enkel Fortisaandeel in mijn bankkluis zitten.
3. de kilometerteller van mijn wagen staat op 170845.
4. ik ontdekte in het jaar 1969 wie de échte Sint is.
5. ik schudde ooit de hand van Freddy Maertens.
6. tijdens mijn autorijlessen slaagde ik erin om iemand knal op mij te laten rijden.

Reacties op deze wereldschokkende mededelingen zijn altijd welkom.

En wil je meer van dat lezen bij een ander, dan kan je misschien je kans wagen bij de 'stokjesvangers' van dienst: Elsje, Chelone, Maansteen, Zapnimf, Boe dan ik en Witch.

Conversatie in de winkel

Zij (een 40'er die naar haar polshorloge kijkt): Mevrouw, hoe laat is het nu?
De kassierster(met enigszins verbaasde blik en stem): Euh, het is nu 5 vóór 2
Zij (nog steeds haar polshorloge aan het bekijken): Oh, dank je wel.
Dan stilte.
De kassierster kijkt met groter wordende verbazing de klant aan.
Zij: O ja, mijn uurwerk staat nog steeds op het verkeerde uur.

De rooms katholieke postzegel

Het is wat komkommertijd bij Cursief Huigje. Tijd om even in een ver verleden te duiken én zo een cursiefje van ruim twee jaar geleden te ontstoffen.

"Je kan van nonnen zeggen wat je wilt, maar het staat buiten kijf dat ze katholiek zijn. Meer nog – ze dragen alle tekenen van roomse gelovigheid. Al is er in de loop der jaren ook wel een beetje verval te bespeuren: de kappen, die niet over de haag gegooid werden, zijn toch ook bij echte believers achterwege gelaten. De zwarte pij heeft plaatsgemaakt voor een sober grijs ensemble. Vaak is een klein zilveren kruisje het enige uiterlijk teken van hun huwelijk met de Kerk en met God.

In een puur christelijke instelling voor bejaarden of in rooms katholieke ziekenhuizen waren destijds de zusters aan de macht.

Ze hielden nauwlettend in het oog hoe de christelijke waarden beleefd werden.

Patiënten die een rood mutualiteitklevertje hadden, werden met zeker argwaan bekeken.

De kledij van het personeel mocht niet te veel blootgeven.

Zelfs bij helse temperaturen moest alles zo volledig mogelijk bedekt worden. Posters die een plaats kregen in de kamers hadden best een religieus tintje.

Het was in die sfeer dat op zekere dag de dienst administratie voor een immens plooi- en plakopdracht stonden.

In allerijl moesten meer dan 400 brieven gekopieerd, geplooid en in enveloppes gestopt.

De bureauchef trok, terwijl zijn medewerkers aan het werk waren, naar het postkantoor om er 400 postzegels te halen.

De klok wees reeds halfvijf aan, toen de eerste postzegels op de witte enveloppes gekleefd werden.

Het weekend kwam er met rasse schreden aan,.

Marc en Carine probeerden er daarom bij het saaie beschuttende werkplaats-werk de moed erin te houden.

Maar dat buiten de waard gerekend.

De waard op die dag was de algemeen overste, die traditioneel op vrijdag haar toer deed.
Ze kwam overal de lucht opsnuiven (kwestie om alcohollucht bijtijds te ontdekken), de netheid controleren (al wat geen cactus was, mocht niet op de vensterbank staan) en traagwerkenden tot meer spoed aanmoedigen.

Zo kwam ze ook op de bureau terecht van Marc en Carine.
Ze keek toe hoe Marc zijn vijfenzeventigse postzegel in de rechterbovenhoek van de enveloppe kleefde.
En precies op dat moment werd de non-baas bleek, daarna rood.
Haar gezicht verstrakte.
Ze begon warempel te beven.
Ze riep Maxim, de bureauchef bij haar.
Die kreeg de opdracht om onmiddellijk de resterende postzegels naar het postkantoor terug te brengen én te ruilen voor andere.
Ze kon niet aanvaarden dat op de brieven van haar instelling postzegels met afbeelding van de liberale krant Het Laatste Nieuws stonden. Dat was eerder heidens. De katholieke sfeer moest reeds van bij het bekijken van de briefomslag voelbaar zijn.

Het werd overwerken voor de ganse dienst. Alle reeds gekleefde postzegels moesten eerst op grootmoeders wijze verwijderd worden. Daarna gedroogd én dan weer naar het postkantoor gevoerd.

Ondertussen was Maxim terug gearriveerd.
Tot 18u30 hebben ze nog werk gehad aan het kleven van de Turdus Pilaris-zegels.

Voor alle zekerheid maakte Maxim de overste wijs dat het hier ging om een zeer katholiek vogeltje. "

Fortistas te koop.

Mijn oog viel vandaag op de voorpagina van een regionaal reclameblad.

Wat deed een ouder zoals Cursief Huigje wanneer zijn spruit voor het eerst naar een kleuterklasje ging?

inderdaad ... een boekentasje kopen ... in de jaren '80 was die nog voorzien met de Power Rangers, de Smurfen of Samson ... natuurlijk moest er ook een foto genomen worden van zoonlief met de boekentas ... zo fier als een gieter.

Na de kleuterklas was er dan de overgang naar de grote school.
... dus tijd voor het kopen van een nieuwe boekentas ... en uiteraard ook weer tijd voor een foto.

Zes jaar later stond zoonlief voor de poorten van de extra grote school oftewel het middelbaar ... de klassieke boekentas werd vervangen door een soort rugzak, volgepropt met kilo's boeken, snoepen, euro's en andere rommel ... Geen tijd meer voor een foto, want 12-jarigen willen niet meer zo vlug op de foto.

En dan begon zoonlief aan de laatste schoolperiode: de hogeschool. Ver weg van het kleine dorp.
... hoog tijd voor een nieuwe stevige boekentas, die weer en wind moet doorstaan ...

Dan dacht Cursief Huigje: 'oef, 't is gedaan met die boekentasrace' ...

Maar dat was buiten de waard gerekend. De waard van dienst was de allereerste werkgever van zoonlief: zijnde de stilaan wereldbefaamde Fortisbank. Elke dag naar Brussel pendelen, kan niet ... zonder nieuwe boekentas om er de dagelijkse 'Tijd' in te stoppen, alsook een pakket aandelen en andere paperassen.

De zoektocht naar de geschikte boekentas verliep niet zonder hindernissen, maar dan was het eindelijk zo ver: een piccobello lederen tas stond klaar om de Fortiswereld te veroveren.

De eerste werkdag liet zoon nog even die spiksplinternieuwe boekentas thuis. Even afwachten. Hij kwam 's avonds thuis met een geschenkje van de bank: zijnde een Fortis-tas, die hij vervolgens weken aan een stuk meesleurde.

En die mooie lederen boekentas? Die staat netjes te wachten op de kleerkast in zijn kamer.

Misschien wordt ie vlugger dan verwacht weer bovengehaald. Want de dag van vandaag met een Fortistas rondlopen, is niet meer zo hip!